อานิสงส์ในการบำเพ็ญบุญ

               ในลำดับนี้อาตมาจะได้ลำดับ “อานิสงส์” แห่งการบำเพ็ญบุญเพื่อเป็นการประดับสติปัญญาต่อท่านพุทธศาสนิกชนโดยทั่วไป การบำเพ็ญบุญกุศลอันยิ่งใหญ่หรือได้บุญมานั่นแหละจะเป็นที่พึ่งแห่งตนเอง ไม่สูญหายและจะตามติดผู้ปฏิบัติจนถึงซึ่งพระนิพพาน ดังนั้นอาตมาจึงลำดับอานิสงส์แห่งการบำเพ็ญบุญไว้ในที่นี้เพื่อให้ญาติโยมได้พินิจพิจารณาว่า “เรานี้จะบำเพ็ญบุญอย่างไร จึงจะได้บุญมาก”

               การบริจาคทานนั้นนับว่าเป็นบุญเป็นกุศลขั้นต้น บริจาคทานร้อยหนยังไม่เท่ารักษาศีลหนึ่งหน รักษาศีลร้อยหนยังไม่เท่าทำจิตใจให้เข้าสู่สมาธิกรรมฐานหนึ่งหน ทำสมาธิกรรมฐานร้อยหนยังไม่เท่าความสว่างแจ่มแจ้งแห่งปัญญาหนึ่งหน การรู้แจ้งเห็นจริงใน “อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา” แห่งกายาของเราว่าเป็นทุกข์ก็นับว่าเป็นอานิสงส์ แต่จะมากหรือน้อยย่อมขึ้นอยู่กับผู้ปฏิบัติ ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติตรงย่อมได้บุญมากหรือมีอานิสงส์มาก ผู้หย่อนการปฏิบัติย่อมได้อานิสงส์น้อยหรือไม่มีเลยก็ว่าได้

               สืบเนื่องมาจากการปฏิบัติที่ไม่เหมือนกันนั้นเอง มนุษย์ที่เกิดมาจึงมีรูปร่างลักษณะที่แตกต่างกันมากคือ บางท่านก็ดำ บางท่านก็ขาว บางท่านก็ขี้เหร่ บางท่านก็รวย บางท่านก็ยากจนเข็ญใจ บางท่านก็เป็นพระราชาหรือพระราชินี ผลกรรมอันนี้เองพระพุทธเจ้าท่านจึงได้ตรัสไว้ในเรื่องการปฏิบัติ ท่านได้ฝากไว้ให้แก่พระภิกษุ สามเณร ชี พราหมณ์ อุบาสก อุบาสิกา ท่านได้แนะนำพร่ำสอนให้ปฏิบัติแต่ในสิ่งที่เป็นบุญเป็นกุศล อย่าหลงอยู่ในกายาเพราะตัณหามันทำให้เกิดก่อกรรม ทำให้ท่านชาย-หญิงเห็นผิดเป็นชอบประกอบกรรมอยู่เสมอ ๆ กิเลสกามความรักใคร่ความกำหนัดอันนี้แหละมันล่อลวงย้อมใจ ไม่ให้รู้ถึงซึ่งพระนิพพานว่าเป็นสุขอย่างยิ่ง คงรู้แต่การสะสมในกิเลสกาม วัตถุกาม ว่าเป็นความสุขอย่างยิ่ง แต่มันไม่เป็นดังที่เข้าใจกันนั้นเลย ความสุขนั้นมีอยู่นิดเดียว ส่วนความทุกข์นั้นมีมากกว่ามากมายนัก ทุกข์อันใดจะยิ่งกว่าทุกข์ในสังขารร่างกายย่อมไม่มี การแก้ทุกข์ได้อย่างสิ้นเชิงนั้นคงมีอยู่เพียงวิธีเดียวเท่านั้นคือ ทำพระนิพพานให้แจ้ง ให้สว่างไสว โดยให้ระลึกถึงพระรัตนตรัยคือ พระพุทธ พระธรรม และพระอริยะสงฆ์ ไว้เป็นทีพึ่งที่อาศัยให้หมั่นกราบไหว้อยู่เป็นนิจ ทำสมาธิกรรมฐานแห่ง “ญาณทัสนะ” ไว้เป็นพื้นรองของเรา เพราะมันเป็นทางแห่ง “พระนิพพาน”