-
ธรรมปฏิบัติให้แจ้งชัด
|
|
-
ตามหลักปฏิบัติมีมาทุกท่านต้องรู้ในธรรมสามประการนี้ให้ชัดเสียก่อนว่าอะไรเป็นอะไร
ตามหลักผู้ปฏิบัติมีมาว่า
ผู้ปฏิบัติธรรมให้พิจารณาดู
เปรียบได้เหมือนก้อนเมฆปิดปกดวงจันทร์ไว้สามชั้น
ท่านกล่าวเป็น
ความรู้จำเพาะตนถ้าผู้ปฏิบัติไม่มีหลักจะหาความรู้แจ้งได้ช้า
หรือไม่รู้ทางปฏิบัติไปได้เสียเลยก็เป็นได้
เพราะไม่รู้
จะหยิบยกเอา
อะไรมาพิจารณาให้รู้แจ้งไปได้
ก็เมฆนั้นมันคืออะไร
ถ้าไม่รู้จะแหวกก้อนเมฆออกจากดวงจันทร์ได้อย่างไร
ถ้ารู้แล้วก็จะได้พิจารณาตาม
หลักตามทางนั้น
ๆ ได้โดยเร็ว
เป็นหลักให้พิจารณาตามลำดับชั้นมีอยู่สามประการมีดั่งต่อไปนี้
|
|
-
ข้อ 1.
หรือเรียกว่าชั้นที่
1 คือ ธาตุ
|
|
-
ข้อ 2.
หรือเรียกว่าชั้นที่
2 คือ เบญจขันธ์
|
|
-
ข้อ 3.
หรือเรียกว่าชั้นที่
3 คือ จิต เจตสิก
|
|
-
ที่มันปิดดวงจันทร์
ไว้ไม่ให้มนุษย์และเทวดาอินทร์พรหม
มองเห็นสัจธรรมของพระพุทธองค์ได้ง่ายนะท่าน
อาตมารู้มาจากพระธรรม
ที่ท่านน้อมนำให้เกิดปัญญา
เป็นคำสอนของพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
เป็นหลักของผู้ปฏิบัติชาย-หญิงทั่ว
ๆ
ไปให้แจ้งแห่งธรรมทั้งปวงแห่ง
พุทธบัญญัติ
เป็นสายทางรู้แจ้งแห่งปัญญาได้ทุก
ๆ
ท่านโดยผู้ไม่เกียจคร้าน
เพราะตนไปต่อสู้เอาแพ้เอาชนะแก่หมู่มารทั้งหลายอยู่นั่นเอง
ถึงกลายเป็นผู้เกียจคร้านอยู่
เสมอ ๆ ไป
เพราะยังไม่รู้เท่าทันสังขารตนและผู้อื่นนั่นเอง
ถึงได้ตั้งหลักธรรมไว้สามประการเพื่อให้ผู้ปฏิบัติชาย-หญิง
ได้พิจารณาตามหลักแต่ละชั้น
แต่ละตอนจนให้แน่ชัดหลับตามองเห็น
ในสภาพนั้น ๆ
โดยสมาธิ
จนให้เกิดสติเป็นอันมั่นคงเสียก่อน
จนให้เกิดสัมปชัญญะที่รู้ตนว่าอะไรเป็นอะไรให้รู้ได้เป็นชัดเจนด้วยสติที่น้อมนึกได้
ให้มั่นคงทรงตัว
อยู่ได้เป็นหลักด้วยสัมปชัญญะ
ความรู้ตัวเป็นหลักที่ตั้ง
ไม่ให้เอนเอียงหวั่นไหวต่ออารมณ์ต่าง
ๆ
จนให้รู้ว่าตนของตนเป็นที่พึ่งของตนโดยแท้จริงเสีย
ก่อน
จนรู้สึกขึ้นว่าเป็นจริงถึงพิจารณาด้วยตนจนสว่างน้อมนึกได้
ถึงไตร่ตรองพิจารณาให้ติดต่อกันไปอยู่เสมอ
ๆ จนเกิดปัญญา
อันเป็นธรรมรู้แจ้งแห่งธาตุทั้งปวงในตนและผู้อื่นได้อย่างชัดเจนด้วยปัญญา
ปัญญาคือแสงสว่างแห่งสภาวธรรมที่เรามีสมาธิอยู่คง
ที่นั้นเอง
เพราะสมาธิจะตั้งอยู่ได้ให้ถาวร
ก็เพราะเราตั้งฐานรับรองไว้ให้แน่นหนานั้นเอง
ฐานนั้นคือสติ
1 สัมปชัญญะ 1
เป็นฐานของสมาธิที่จะ
มั่นคงถาวร
ถ้าขาดจากสติสัมปชัญญะไปแล้วจิตใจจะเป็นสมาธิอย่างนั้นหาได้ไม่
กลายเป็นมิจฉาสมาธิ
ไปหาความแน่นอนมิได้
จิตใจก็เฉไฉ
ไปทั้งหมด
หาหลักมิได้กลายเป็นผู้หลงทางไป
จะห่างจากศีล
สมาธิ ปัญญา
ไปไกลอย่างแน่นอนฯ
|
|
-
ต่อไปนี้จะได้จำแนกรูปธาตุให้ผู้ปฏิบัติได้พิจารณาในหลักสมาธิกรรมฐาน
ให้เกิดปัญญาแสงสว่างรู้รูปและนาม
เป็นที่แจ้งชัดต่อไปตาม
หลักเมื่อเราวางหลักสมาธิได้แน่นอนที่กล่าวมาแล้วนั้น
ให้พิจารณารูปของมนุษย์และสัตว์ต่อ
ๆ ไป
รูปนี้เราให้พิจารณาแยกออกเป็นส่วน
ๆ แต่เพียง 2 ธาตุคือ
ธาตุน้ำมี 12
อย่าง
ธาตุดินมี 20 อย่าง
รวมกัน
2
ธาตุนี้มีอยู่ 32
อย่าง ตั้งแต่
ผม ขน
เล็บ ฟัน
หนัง ที่เป็นส่วนห่อหุ้มไว้ให้เป็นรูป
มนุษย์และสัตว์อยู่ทุก
ๆ วันนี้
เราต้องแยกธาตุน้ำ
12 ออกดู
แยกธาตุดิน 20
ออกดูให้มันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
จนให้รู้ซึ้งถึงธาตุจนให้รู้ในธาตุว่าเป็นสิ่งไม่เที่ยงเป็นน่าบีฑา
จนให้เกิดความเบื่อหน่าย
วางจากความกำหนัดเสียได้อย่างชัดเจน
เราต้องใช้ความเพียรพยายาม
พร้อมด้วยขันติอดทนในความพิจารณาธาตุทั้งสองนี้จนให้ละเอียดเป็นชิ้นเป็นส่วน
จนให้รู้ว่าธาตุเหล่านี้ได้รวมกัน
อยู่เป็นรูปเท่านั้นมิใช่ตัวตนบุคคลเราเขาแต่ประการใด
นับวันแต่จะเกิดอันตราย
แตกกระจัดกระจายเปื่อยพังออกจากกันไปท้ายที่สุด จนให้เกิดความเพิกถอนจิตเรา
ให้ออกจากธาตุทั้งสองนี้ให้ได้เสียก่อน
จนให้เกิดความสว่างแก่จิตของเราให้เห็นชัดเจน
พอความสว่างเกิดขึ้นแก่จิตเราแล้วเราก็จะมองเห็นธาตุไฟ-ธาตุลม
ยังมีอยู่อีกธาตุคือธาตุไฟมีอยู่
4 อย่าง
ธาตุลมมีอยู่ 6
อย่าง
แต่ละจำพวกหมุนเวียนสลับกันไปมา
อยู่ในรูปธาตุที่หนังห่อหุ้มอยู่ในร่างกายของมนุษย์และสัตว์ที่เป็น
ๆอยู่
ธาตุอาการ 32 นี้ต้องอาศัยธาตุไฟ-ธาตุลมอยู่
ถ้าธาตุไฟธาตุลมสิ้นหายไป
ส่วนที่เป็นธาตุน้ำธาตุดินก็จะเปื่อยเน่าเหม็นไป
ละลายกลายเป็นดินไปสิ้นหาย
จากรูปนามของธาตุไปทั้งหมด
เราจะต้องพิจารณาให้ซึ้ง
ให้ยกจิตเราออก
ให้พิจารณาต่อ
ๆไป
จิตจะได้เกิดเห็นอากาศธาตุ
วิญญาณธาตุ
ต่อ
ๆไปอีกในความสว่างของจิตนั้น
ๆ
จงใช้จิตพิจารณาให้รู้และให้แจ้งในธาตุต่อ
ๆไปคือ ธาตุไฟ
ธาตุลม
อากาศธาตุ
วิญญาณธาตุ
ธาตุ 4 อย่างนี้เป็นธาตุในความเป็นอยู่ของมนุษย์และสัตว์ทุกชนิด
ต้นไม้ใบหญ้าทุกชนิดที่มีความเป็นอยู่ก็ต้องอาศัยธาตุเหล่านี้
เครื่องยนต์ทุก
ชนิดมนุษย์ที่มีปัญญาสามารถประกอบขึ้นได้ด้วยวิทยาศาสตร์ต่าง
ๆ
ให้เกิดรูปเกิดเสียงขึ้นได้นั้น
ผู้ปฏิบัติจิตด้วยสมาธิกรรมฐานวิปัสสนาพิจารณาญาณให้สว่างให้รู้ด้วยสติน้อมนึกได้ว่า
อะไรเป็นอะไรอย่างชัดเจนในสังขารกายเวทนา
ของเรานี้
ให้มันรู้แจ้งชัดเจนด้วยธาตุทุก
ๆธาตุดังที่กล่าวมาให้เป็นสัดส่วนแต่ละหน้าที่แต่ละพลังในกระแสนั้น
ๆ
ด้วยในสภาวธรรม
ด้วยผู้ปฏิบัติเข้าถึงธาตุที่กล่าวนี้สามารถมองเห็นสภาวะนั้นได้
ดีหรือชั่วจะมองเห็นด้วยจิตของตนได้ทุก
ๆ
ท่านโดยผู้ปฏิบัติจะมองทัศนะ
ของธาตุไฟ ธาตุลม
อากาศธาตุ
วิญญาณธาตุ
โดยปกติหรือเป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างใดอย่างหนึ่ง
สังเกตสายสีของธาตุจะมีสีต่าง
ๆ กัน
จะรู้ในสายสีนั้นๆ
สำหรับผู้ปฏิบัติจิตเข้าถึงธาตุทั้งหลายเหล่านี้แล้วจะมองเห็นด้วยตนเองเพราะจิตเราทุก
ๆท่านเป็นไฟแสงสว่างอยู่แล้วก็
จะฉายดูได้ทุก
ๆเมื่อเวลาต้องการ
เพราะจิตเราฝึกแล้วหรือล้างด้วยศีล
สมาธิ
ปัญญา
สะอาดแล้วจะมีแสงสว่างมองเห็นทุกขสัจจ์ความหมาย
ของโลกและจะรู้แจ้งในทุกขสัจจ์
ความเกิดเป็นทุกข์ ความแก่เป็นทุกข์
ความเจ็บเป็นทุกข์
ความตายเป็นทุกข์
มองเห็นความทุกข์ที่จะมาถึง
สังขารตนได้อย่างชัดเจน
ก็จะใช้ความเพียรพยายามหาทางออกจากกองทุกข์นี้ให้ได้อย่างเด็ดขาด
จะช้าหรือเร็วนั้นตามแต่จิตของ
ผู้ปฏิบัติจะข้ามโอฆะสงสารเมื่อไรก็ตามแต่ผู้ปฏิบัติจิตของตนเอง
จะช้าหรือเร็วตามแต่ผู้ปฎิบัติเองเพราะรู้ซึ้งถึงทุกข์ได้อย่างชัดเจนแล้ว
จะมัวเมาอยู่ก็ตามแต่จิตของผู้ปฏิบัติท่านนั้นเอง
มีเหตุมีผลอยู่ท่านก็คงรู้ได้ทุก
ๆท่านพุทธบัญญัติหมายทางให้ผู้ปฏิบัติสมบูรณ์แล้วดังนี้
|
|
-
ธาตุที่กล่าวมาแล้วนี้รวมอยู่ด้วยกันส่วนหนึ่งคือรูปนอกรูปสังขารกายเวทนา
ของมนุษย์และสัตว์รูปร่างชาย-หญิงอย่างเราท่านอาศัย
อยู่กันทุก
ๆวันนี้เอง
ผู้ปฏิบัติชาย-หญิงจงพิจารณาให้รู้ประจักษ์ขึ้นแก่จิตใจของตนเองในธาตุ
6 นี้
จะใกล้ก็ตามจะไกลก็ตาม
ละเอียดก็
ตามประณีตก็ตามเหลวก็ตาม
ให้น้อมนึกรู้ในธาตุแต่ละส่วนให้เห็นแก่จิตใจของเราด้วยจิตสว่างให้รู้ได้ในธาตุนั้น
มันดีหรือชั่วในแต่ละธาตุ
ถ้าผู้ปฏิบัติสว่างแล้วจะเช็คดูได้ทุก
ๆ
ธาตุที่มีในตนและผู้อื่นโดยรูปธาตุที่เราอาศัยกันทุก
ๆวันนี้
โรคที่จะเกิดแทรกขึ้นในธาตุนั้น
เราก็จะรู้ได้ชัดเจน
ว่าเป็นอย่างไรในอาการ
32
ร่างกายของมนุษย์และสัตว์
ถึงได้มีเวทนาของธาตุนั้นๆ
เราให้รู้ให้เห็นธาตุเหล่านี้เสียก่อน
เป็นสิ่งที่แก้ไขได้ก็มีแก้ไข
ไม่ได้ก็มี
ที่สงเคราะห์กันได้ก็มีที่สงเคราะห์กันไม่ได้ก็มี
ผู้ปฏิบัติต้องสว่างแห่งจิตตนของตนเสียก่อนถึงจะรู้ได้
ในธรรมเหล่านี้
ธาตุที่กล่าวมาแล้วนี้เป็นรูปธาตุที่เราอาศัยกันอยู่ในโลกกามภพมนุษย์เท่านั้น
ต่อ ๆ ไป
ธาตุเหล่านี้ก็จะอันตรายแตกดับสูญ
ไปตามรูปและนาม
ก็จะพลัดพรากจากกันไปคนละทิศละทางสูญไปท้ายที่สุดไม่มีอะไรเหลืออยู่
ธาตุที่กล่าวมานี้มิใช่ตัวตนบุคคลเราเขานะท่าน
เป็นแต่เพียงรูปนอก
เท่านั้น
ยังมีรูปในต่อ
ๆ
ไปอีกผู้ปฏิบัติทั้งหลายรู้ก็ดีเห็นก็ดีได้ยินได้ฟังจำได้ก็ดีเป็นแต่เพียงลูบ
ๆ คลำ ๆอยู่
เท่านั้น
แต่ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เพราะจิตของตนยังไม่ได้ปฏิบัติให้เกิดแสงสว่างส่องเห็นได้
ก็จะลูบคลำอยู่ก็จะใช้สัญญาเป็นเครื่องจำได้ไปนึก
เอาเดาเอาคาดคะเนเอาตามอาการนั้น
ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เพราะว่าพูดไปตามสัญญาณอุปาทานเท่านั้นเอง
จะรู้ชัดอย่างผู้ปฏิบัติจิตสว่าง
แล้วอย่างนั้นก็หาได้ไม่
การจำแนกรูปธาตุนี้เป็น
ประโยชน์ในโลกและในธรรม
ผู้ปฏิบัติสมควรรู้แจ้งในธรรมเหล่านี้ด้วย
เพราะมันเป็น
ธรรมกึ่งโลกกึ่งธรรมอยู่
เป็นสายทางของจิตผู้ปฏิบัติ
ในสมาธิกรรมฐาน
สมถวิปัสสนาตามพุทธเจ้าบัญญัติสำหรับผู้มีกรรมมาก
ให้ประพฤติปฏิบัติไปตามธรรมเหล่านี้
ให้ได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรจะได้เลิกจากกรรมไปเสียได้
จะได้ไม่มัวเมาอยู่โดยถือโดยอ้าง
ตำนานในลานเปล่า
ๆ
ก็จะได้รู้ความหมายของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
กันเสียบ้างผู้ปฏิบัติรู้ซึ้งแจ้งในธาตุรูปนอกนี้ก็จะ
ปล่อยวางความโลภ
ความโกรธ
ความหลง
ของตนลงไปได้อย่างน้อยก็จะลดลงได้ครึ่งหนึ่ง
เพราะรู้วัตถุของนอกกายตนและผู้อื่นที่ติดอยู่ได้ดีมาก
และอารมณ์ต่าง
ๆก็เป็นอกุศลก็จะเบาบางหายไปท้ายที่สุด
เพราะว่ารูปนอกมิใช่ตัวตน
บุคคลเราเขานั้นเอง
เพราะว่าตัดเสบียงพลังของตัณหาให้ขาดตอนลงไปได้ตามลำดับไป
รู้แจ้งว่าเป็นสมบัติของแดนดินด้วยกันทั้งนั้น
ผู้ปฏิบัติรู้แจ้งในธรรมเหล่านี้ด้วย
ต่อไปให้พิจารณารูปในต่อ
ๆไปอีกคือ
รูปเบญจขันธ์ของมนุษย์และสัตว์
สมควรพิจารณารูปขันธ์
เวทนาขันธ์
สัญญาขันธ์ สังขารขันธ์-
วิญญาณขันธ์ 5
อย่างนี้รวมกันอยู่เป็นรูปขันธ์
ขันธ์ทั้ง 5
นี้มิใช่ธาตุเป็นสภาวธรรมเป็นสิ่งเปลี่ยนแปลงได้
รู้สึกได้
รูปธาตุก็ดี
รูปขันธ์ก็ดีของมนุษย์และสัตว์นี้มีวิญญาณ
ประจำรูปอยู่ทุก
ๆรูป
เพราะว่าวิญญาณเป็นสิ่งที่รู้
รูปธาตุก็คือรูปสังขารร่างกายของท่านชาย-หญิง
เราท่านนี้เอง
คือธาตุ 6
นั้นเองมีวิญญาณสะธาตุรวมอยู่ด้วยถึงได้มีความรู้สึกอยู่
เมื่อถึงเวลาสัมผัสถูกต้องในอารมณ์นั้น
ๆ
แต่ไม่รู้ความนึกคิดสัมพันธ์ไปได้เป็นไปแต่เพียงให้กำเนิดเชื้อสายของธาตุเท่านั้น
ส่วนรูปขันธ์นั้นมีวิญญาณขันธ์อยู่ด้วย
ขันธ์ทั้ง 5
นี้ถึงได้รู้สึกนึกคิด
ในอารมณ์ดีและชั่ว
รู้รสดีหรือชั่วได้
สิ่งดีสิ่งมีราคาปะปนกันอยู่ในความโลภ
โกรธ
หลง
หมู่ตัณหานั้น
ๆ
คือวิญญาณของเบญจขันธ์รูป
ในนั้นเองได้รู้ทุกสิ่งนานาประการประมาณมิได้
แต่ไม่รู้จะออกจากทางตัณหาอาสวะโลภ
โกรธ
หลง
ไปได้แต่ประการใด
รู้แต่ความอยากได้
อยากดี อยากมี
ความอยากของเบญจขันธ์นี้มีออกมากมายแม้แต่สังขารตายไปแล้ว
ก็ยังมีอยากอยู่อีกไม่สิ้นสุดอยากวนเวียนว่ายเกิดตายต่อ
ๆ
ไปอีกก็เพราะไม่รู้ทางที่จะออกจากตัณหาอาสวะไปได้นั้นเอง
รู้แต่สัญญาอุปาทานในหมู่รูปขันธ์เท่านั้น
เพราะว่ายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นเบญจขันธ์
อะไรเป็นตัณหา
อาสวะโลภ โกรธ-หลง
นั้นเองเพราะตนของตนประพฤติปฏิบัติจิตตนของตนยังไม่เข้าถึงองค์สมาธิปัญญานั้นเอง
ถึงไม่รู้เท่าทันสังขารธาตุและรูปธาตุ
เพราะรูปธาตุนี้เปรียบได้เหมือนก้อนเมฆปิดบังดวงจันทร์ไว้อยู่
ถ้าผู้ปฏิบัติเปิดก้อนเมฆออกได้แล้ว
ถึงจะเห็นเบญจขันธ์รูปในได้
รูปในนั้นคือรูปเบญจขันธ์
เราให้มีความน้อมนึกได้ให้พิจารณาตาม
รูปขันธ์นั้น ๆ
เมื่อเราจะเข้าถึงรูป
เบญจขันธ์ได้นั้นก็ยังมีก้อน
เมฆอยู่อีกอย่างหนาแน่น
จะมองเห็นรูปเบญจขันธ์ได้ยากที่สุดเพราะว่าสภาวะตัณหา
วิภาวะตัณหา
ปิดบังไว้ไม่ให้เห็นรูปเบญจขันธ์
ไปได้ง่าย
ๆต่อไปนี้ขอให้ผู้ปฏิบัติให้สว่างปราศจากนิวรณ์ธรรม 5 ประการนี้
ให้ออกเป็นพัก
ๆ
ก็ยังดีตอนเราทำจิตสมาธิอยู่เราจะ
มองเห็นสภาวะของตัณหาได้
เราจะรู้ได้ว่าอะไรเป็นอะไร
เป็นแต่รู้ว่ารูปสภาวะตัณหาเป็นอันมืดมัวมนอยู่มาก
เราต้องมีขันติอดทนวิริยะความเพียรให้มากที่สุด
เพื่อจะเบิกสภาวะตัณหาออกให้ได้เป็นเด็ดขาด เราจะเข้าให้ถึง
เบญจขันธ์ให้ได้เป็นเด็ดขาด
เราพิจารณารูปร่างทัศนะของกามตัณหาสภาวะ
-วิภาวะตัณหา
และให้พิจารณาพญามารที่มันจะเกิดขึ้น
เป็นรูปสภาวะจะมาผลักดันจิตของเราให้เกิดเป็นความฟุ้งซ่านรำคาญใจจะกระทำจิต
ให้เรายินดียินร้ายไปต่าง
ๆนานา
คอยปิดบังจิตเราไว้ไม่ให้รู้
มีแต่ความมืดมัวเมาอยู่เพราะไม่รู้ไม่เห็นในสภาวะนั้น
ๆ ก็เลยไปถือตามอาการนั้น
ๆ ว่านานาจิตใจ มันก็เป็นไปตามธรรมชาติธรรมดาของจิตใจนั้นเอง
เราให้พิจารณาความเสื่อมของ
ธรรมชาติธรรมดานั้นบ้าง
โดยรูปสภาวธรรมเหล่านั้นด้วย
เราจึงรู้แจ้งสว่างแห่งจิตเราถึงจะรู้ที่ติดที่ผูกที่พันรัดจิตใจเราไว้ในขณะนี้
มันคือธรรมเหล่าใดเราจะรู้เราจะเห็นในรูปในนั้น
พอเราสว่างเห็นแล้วรู้แล้วเราจะหลบหลีกออกได้เป็นพัก
ๆ
เข้าสู่เบญจขันธ์ได้ว่าอะไรเป็นอะไร
เราก็จะรู้ได้ในเหตุและผลในสภาวะนั้น
ๆ ต่อ ๆ ไป
เราจะทำลายสภาวะนั้นเสียก็ได้เพราะเรารู้แล้วเห็นแล้ว ที่เป็นประโยชน์ด้วยบุญบารมี
มีสิ่งสภาวะอะไรบ้าง
เราก็จะอาศัยสภาวธรรมเหล่านั้นเป็นพัก
ๆ เป็นตอน ๆไป
เพื่อบำเพ็ญบารมีตามสายทางโพธิสัตว์โพธิญาณ
เพื่อชี้ทางให้แก่หมู่สัตว์ทั้งปวงให้รู้บุญและบาปตราบเท่าเข้าสู่ปรินิพพานต่อๆ
ไปได้
เพราะอาศัยมูลสภาวะนั้น
ๆ
อยู่เป็นสิ่งมีเหตุมีผลเพราะสภาวะตัณหา
กับเบญจขันธ์นี้เป็นสิ่งที่ต้องท่องเที่ยวอยู่ในวัฏฏะภพทั้งสามนี้อยู่จิตเราท่านต้องอาศัยธรรมเหล่านี้อยู่
แต่ให้รู้เหตุและผลเราจะรู้ได้ก็เพราะเราปฏิบัติจิตเราให้สว่างรู้สายทางได้อย่างชัดเจนนั้นเอง
เพราะสภาวะตัณหานี้เป็นสภาพผู้ปฏิบัติชาย
หญิง
สามารถมองเห็นได้อย่างอัศจรรย์
โดยผู้ปฏิบัติเองจะบอกให้ผู้อื่นรู้ตามอาการนั้นๆเป็นไปไม่ได้
เว้นแต่ผู้ปฏิบัติจิตไปตามศีล
-สมาธิ
- ปัญญา
พิจารณาตามกรรมฐาน
5
ถึงจะรู้ธาตุขันธ์รูปและนามโดยสภาวะรูปนั้นไปได้
พอเรามองเห็นรูปสภาวะตัณหานั้นได้แล้วเราก็ใช้ปัญญา
ของพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้านี้พิจารณาแหวกเปิดทางออก
ใช้ปัญญายกจิตตัวเราออกเข้าสู่รูปเบญจขันธ์ต่อ
ๆ ไป
จนให้รู้ในรูปเบญจขันธ์
เป็นสภาวธรรมอย่างไร มีรูปมีเสียงสัมพันธ์กับรูปธาตุได้อย่างไร
ผู้ปฏิบัติถึงจะรู้ว่า
เบญจขันธ์กับสภาวะตัณหาโลภ
โกรธ
หลงเหล่านี้มันเป็นคนละส่วน
มันเป็นคนละสภาวะ มีทัศนะรูปต่าง ๆ กัน
ผู้ประพฤติปฏิบัติจะรู้ชัดเจนด้วยจิตของตนเองเพราะจิตตัวเราท่านนี้มีรูปอยู่เหมือนกัน
โดยสภาวธรรม
ท่านเรียกว่ารูปในรูป
ก็คือรูปจิตเราท่านนั้นเอง
รูปจิตนี้เป็นตัวเราเขาเป็นสิ่งสืบเนื่องกันได้กับรูปเบญจขันธ์และรูปธาตุ
แต่มันเป็นคนละส่วนแต่มันสงเคราะห์
กันได้ในการปฏิสนธิเกิด
รูปธาตุ
รูปสภาวะตัณหาดับ
รูปเบญจขันธ์ดับ
รูปจิตไม่ดับ
เพราะว่ารูปจิตเป็นสังฆตธรรมเป็นธรรมอันไม่ตาย
เข้าสู่พระปรินิพพานได้ไม่ต้องสงสัยในธรรมเหล่านี้สำหรับผู้มีปัญญา
บังเกิดแล้วให้พิจารณาเท่านี้ก็พอ
ผู้ยังไม่มีปัญญาบังเกิดเป็นผู้โง่เขลาอยู่ก็ให้ประพฤติปฎิบัติจิตตนของตนให้พิจารณาต่อ
ๆ
ไปอีกเพราะรูปเบญจขันธ์กับตัณหาเป็นคนละส่วน
ไม่ใช่อย่างเดียวกัน
เป็นคนละส่วนๆ
ตัณหา-โลภ-โกรธ-หลง
นั้นเป็นสภาวะรูป
ให้เกิดความทะเยอทะยานอยากไปตามสภาวะนั้นๆ
ส่วนเบญจขันธ์นี้มีรูปเป็นต้นคือ
รูป 1 เวทนา 1
สัญญา 1 สังขาร 1
วิญญาณ 1
ห้าอย่างนี้รวมกันอยู่ในรูปอันเดียวกันถึงเรียกว่ารูปเบญจขันธ์
เมื่อผู้ปฏิบัติละเว้นปล่อยวางปลดเปลื้องตัณหาโลภ
โกรธ หลง
อาสวะสภาวะรูปของหมู่อาสวะไปได้แล้ว
คงเหลืออยู่แต่รูปธาต
ุกับรูปเบญจขันธ์
กับรูปสังฆตธรรม
คือ จิต 1 เจตสิก
1 สังฆตธรรม 1
รูป 1
สี่อย่างนี้รวมกันเป็นรูป
รูปนี้ยังปฎิสนธิกันอยู่ในรูปเบญจขันธ์อยู่ก็ยังอาศัยรูปธาตุ
6 อยู่
ท่านเหล่านี้ออกพ้นไปจากตัณหา
โลภ
โกรธ
หลง
อาสวะไปแล้วใช้ปัญญาเป็นอาทิ
มิได้ใช้ตัณหาอย่างสามัญชนนึกคิดกันอย่างทุกๆ
วันนี้ไม่มีอีกแล้ว
|
|
-
1.
นิพพานังปรมังสูญญัง
ผู้ปฏิบัติละกิเลสตัณหาอาสวะโลภ
โกรธ- หลง
ได้แล้วยังอาศัยธาตุ
6 และเบญจขันธ์ 5
อยู่ อาศัยรูปสังฆตธรรมอยู่คือ
จิต1 เจตสิก 89
ดวง 1 รูป 1
นิพพาน 1เป็นหน้าที่ยึดพระนิพพานเป็นอารมณ์
อยู่เรียกว่านิพพาน
1
ยังตกค้างอยู่ในโลกมนุษย์เราอยู่
อยู่ในรูปสังฆตธรรมอยู่
|
|
-
2.
นิพพานังปรมังสุขขัง
รูปธาตุแตกแล้ว
ดับรูปเบญจขันธ์ทั้ง
5
เข้าสู่ปรินิพพานเป็นรูปอสังฆตธรรม
เป็นรูปที่เข้าถึงพระนิพพาน
โดยจำเพาะไม่เปลี่ยนแปลง
ไม่กลับมาปฏิสนธิเกิดอีกแล้วต่อไป
ส่วนว่าพระนิพพานนั้นไม่มีรูปจริงอยู่
โลกจักรวาลที่มนุษย์และสัตว์
เราอาศัยอยู่นี้ก็ไม่มีรูปเหมือนกัน
ทำไมมีรูปมนุษย์และสัตว์อยู่กันเล่า
ส่วนพระนิพพานนั้นก็ยังมีรูปอสังฆตธรรมเข้าไปอยู่ในพระนิพพาน
มีทั้งรูปท่านชาย-และท่านหญิง
ที่สิ้นอาสวะแล้วไปได้ทุกๆท่านแต่ท่านเรียกว่ารูปอสังฆตธรรม
คือ
รูปแก้วบริสุทธิ์นั่นเองเป็นรูปจริงของท่าน
|
|
-
ท่านเหล่าใดมีบิดา
มารดา สามี
ภรรยา
กุลบุตรธิดา
ญาติมิตร
พี่น้อง
อันเป็นที่รักอันยิ่งของมนุษย์ชาย-หญิง
ถึงเมื่อเราท่านปฏิบัติเข้าสู่พระนิพพานด้วยกันทั้งหมดแล้ว
มิได้พลัดพรากจากกันอีกแล้ว
ความเกิด แก่
เจ็บ ตาย
พลัดพรากจากกันอย่างภพทั้งสามนี้ไม่มี
ความทุกข์โศกเศร้าโศการ้องไห้
โรคภัยไข้เจ็บก็ไม่มีอย่างภพทั้งสามนี้ก็ไม่มี
ถึงจำแนกธรรมไว้ให้ผู้ปฏิบัติชาย-หญิง
เพื่อให้รู้แจ้งแห่งพระนิพพานตาม
พระองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านตรัสไว้
โดยพระนิพพานโดยจำเพาะเพื่อให้ผู้ปฏิบัติไห้รู้แจ้งในธรรมอันไม่ตาย
พระนิพพานมิใช่สูญ
ทั้งหมดอย่างบางท่านนึกคิดก็หาได้ไม่
นิพพานเป็นสถานที่สูงสุดไม่มีต่อไปอีกแล้วไม่ลงมาเวียนว่ายเกิดตายพลัดพรากจากกันไปอีกแล้ว
เป็นสิ่งสิ้นสุดลงในการพลัดพรากไม่มีอีกต่อไป
มีแต่สุขอย่างเดียวเท่านั้น
สุขอันใดในภพทั้งสามนี้
จะยิ่งกว่าพระนิพพานย่อมไม่มี
เพลิดเพลิน
จำเริญจิตใจในโลกกามภพ
รูปภพ อรูปภพ
ภพทั้งสามจะยิ่งกว่าพระนิพพานนั้นย่อมไม่มี
ดีอย่างไร
สบายอย่างไร
สวยงามอย่างไร
สมบูรณ์อย่างไร
สะดวกอย่างไร
ปลาบปลื้มอิ่มใจเท่าไรในโลกภพทั้งสามนี้จะยิ่งกว่าพระนิพพานนั้นย่อมไม่มีนะท่านชาย-หญิง
พระนิพพานมีพอครบถ้วนทุกๆ
ประการดังนี้
สำหรับท่านผู้มีตัณหาอาสวะอยู่จะได้รู้ซึ้งถึงพระนิพพานกันเสียบ้าง
ไม่ต้องสงสัยในเรื่องพระนิพพานรีบมามุ่งหน้าละเว้นปราศจาก
สร้างบารมีกันเถิดจะเข้าสู่พระปรินิพพานกันไปเสียบ้าง
อย่าหลงอยู่ในสิ่งประกอบทุกข์
อย่าหาว่าสบายประเดี๋ยวความตายพลัดพรากจะมาถึง
ขอให้ผู้ปฏิบัติชาย-หญิง
ให้รู้สมบัติของมนุษย์สาโลกนี้บ้างมีอะไรบ้าง
ขอให้รู้จักสมบัติของสวรรค์กันบ้างมีอะไรบ้าง
ขอให้รู้สมบัติ
พรหมสุทธาวาสกันบ้างมีอะไรบ้าง
ขอให้รู้สมบัติพระนิพพานกันบ้างมีอะไรบ้าง
สมบัติทั้งหลายที่กล่าวมานั้นก็คือมูลนั้นเองที่เรียกว่าสมบัติ
ภพทั้งสามนี้และพระนิพพานก็ต้องมีมูลมีสมบัติด้วยกันทั้งนั้น
เธออย่าไปหาว่าพระนิพพานไม่มีอะไร
กล่าวสั้นๆโดยหามูลมิได้
สมบัติของ
โลกมนุษย์เรานี้ที่เป็นมูลก็มีไม่ใช่หรือ
โลกมนุษย์จักรวาลนี้ก็มีมูลมีสมบัติด้วยกันทั้งนั้น
โลกจักรวาลก็มีพระนิพพานก็มีนะท่าน
เมื่อท่านจะ
ประพฤติปฏิบัติเพื่อเข้าสู่พระปรินิพพาน
ก็ต้องพิจารณาละเว้นจากมูลสมบัติของโลกทั้งสาม
นี้สิ้นสุดลงไม่มีมูลสมบัติในภพแล้ว
มูลสมบัติพระนิพพานก็จะดึงดูดท่านชาย-หญิงเข้าสู่นิพพานต่อไปเท่านั้น
ไม่ต้องสงสัยนะท่าน
ที่ยังเข้าสู่นิพพานยังไม่ได้นั้นเพราะ
มูลสมบัติภพทั้งสามเรานี้ดึงดูดไว้อยู่
จิตทั้งหลายและรูปอสังฆตธรรมไปไม่ได้
เพราะมูลสมบัติภพทั้งสามนี้อยู่ต่ำมากถึงดึงดูดได้แรง
ที่สุดเหมือนมนุษย์เราจะมีแรงสักเท่าไรก็ตาม
จะสามารถกลิ้งครกขึ้นจากเหวมิได้เลย
พระนิพพานก็เช่นกันถ้ามีสิ่งดึงดูดอยู่ก็ไปมิได้เช่นกันนะท่าน
เพราะพระนิพพานอยู่สูงมากอยู่เหนือสูงฟากภพทั้งสามไปแล้วถึงจะถึงพระนิพพาน
ตั้งแต่พรหมสุทธาวาสภพทั้งสามนี้ก็ยังสูงอยู่มาก
ตามพุทธบัญญัตินั้นว่า
เอาหินศิลาหนาแปดศอกกว้างแปดศอก
ทิ้งลงมาจากสุทธาวาสพรหมนั้นลงมาหาโลกมนุษย์ที่เราอยู่ทุกๆวันนี้
7 ปี 7 เดือน 7วัน
ถึงจะถึงโลกมนุษย์ที่คนเราอยู่ทุกวันนี้นะท่าน
พระนิพพานยังสูงกว่าสุทธาวาสขึ้นไปอีกเท่าหนึ่ง
ถ้าสมบัติพระนิพพานมาดึงดูด
เราท่านแล้วถึงจะไปถึงพระนิพพานได้นะท่าน
ท่านกล่าวไว้ว่ามนุษย์สมบัติ
สวรรค์สมบัติ
พรหมสมบัติ
พระนิพพานสมบัตินั้นอย่างไร
เล่าท่านเรียกมูลสมบัติ
เพราะมนุษย์และสัตว์ติดอยู่ในมูลสมบัติ
ของภพทั้งสามนี้อยู่
ถึงเข้าสู่มูลสมบัติพระนิพพานไม่ได้
ขอให้หมู่ท่านชาย-
หญิงให้รู้จักมูลสมบัติที่กล่าวมานี้เสียก่อน
มูลสมบัตินี้มันมีอะไรบ้างมันดีหรือชั่วประการใด
มูลสมบัติที่ไม่เที่ยง
ให้หมู่ท่านรู้ด้วยมูลสมบัติ
ที่เที่ยงที่แน่นอนไม่เปลี่ยนแปลงนั้น
ให้หมู่ท่านรู้ด้วย
มูลนอก มูลใน
มูลในมูล
มูลทั้งสามให้หมู่ท่านรู้ด้วย
มูลทั้งสามนี้เป็นของภพทั้งสามที่
สัตว์มนุษย์ท่องเที่ยวอยู่ในวัฎฎะกามภพ
เพราะเหตุมูล
มูลกุศลก็มีมูลอกุศลก็มีเพราะมันเป็นมูลสมบัติที่ดึงดูดจิตใจของมนุษย์และสัตว์ที่หลง
กันอยู่หาทางออกมิได้
ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
หมายถึงผู้หลงอยู่ไปนับถือตามบุคคลบัญญัติเมื่อถึงคราวพลัดพราก
ก็เกิดโทมนัสโศกเศร้าโศกา
ร้องไห้
ติดอยู่นั่นเอง
เพราะมีความติดอยู่ในมูลสมบัติภายนอกและภายในและมูลในมูล
โดยตนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
โดยไม่รู้มูลและเหตุ
รู้แต่ว่าตนของตนมีแต่ความนึกคิด
แต่ไม่รู้ว่าเราคิดอะไรกันอยู่หารู้ได้ไม่ให้พิจารณากันบ้างหาเหตุผลกันบ้าง
ที่รักที่เกลียดเศร้าหมองจิตใจ
ของตนอยู่นั้นมันเป็นมูลสมบัติด้วยกันทั้งนั้น
ว่าเราติดอยู่ในมูลสมบัติภพทั้งสามอยู่อย่างนี้แล้ว
ก็ต้องถูกหลอกให้เราหลงไปตามมูลสมบัติ
นั้นๆอยู่นั้นเอง
มูลที่ 1.
คือมูลภายนอก
ได้แก่
ทรัพย์สมบัติที่หามาได้
หรือเป็นมรดกตกทอดมาตามที่สืบๆต่อกันมา
โดยผู้ปฏิบัติมิได้พิจารณาว่าอะไรเป็นอะไร
ไปยึดถือว่าเป็นของๆตนก็เลยเกิดเป็นมูลสมบัติให้จิตใจเข้า
ไปติดพันว่าเป็นของ
ๆ ตน
จิตใจเข้าไปยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นที่พึ่งที่อาศัยของตนพอถึงคราวพลัดพรากจากไป
หรือหายไปก็มีแต่ความเศร้าโศกเสียใจไปตามทรัพย์ภายนอก
ที่เราหลงว่าเป็นของตนนั่นเอง
ขอให้พิจารณาทรัพย์ภายนอกนานาประการนี้
มันเป็นสิ่งประกอบของสังขารกายเวทนาเท่านั้น
แม้แต่ยศถาบรรดาศักดิ์ก็เป็นแต่เพียงประดับชื่อเสียงเท่านั้น
แม้สังขารร่างกายของสัตว์-
มนุษย์ชาย-หญิง
เรานี้ก็ยังเป็นมูลสมบัติภายนอกอยู่
มูลภายนอกที่กล่าวมานี้ต้องถึงการพลัดพรากปราศจากเราไปวันหนึ่งจนได้
เพราะมันเป็นมูลสมบัติชั่วคราวเท่านั้น
ก็ย่อมมีอันตรายดับสูญไปเพราะเป็นสมบัติของกามภพ
เป็นสิ่งสมบัติของแผ่นดินโลกจักรวาล
นี้เท่านั้น
ผู้ปฏิบัติ
ภิกษุ สามเณร
ชี พราหมณ์
นักบวชทั้งหลายให้พิจารณาในมูลสมบัติของโลกเหล่านี้ให้แจ้งชัดให้ปล่อยวางให้ละเว้น
ปราศจากไว้เสีย
อย่าให้เป็นมูลของจิตใจ
ของเราได้
มันเป็นของใช้เพื่อที่เราจะได้ละเว้นจากปราศจากส่งคืน
เราไม่ควรไปอาลัยในสิ่งเหล่านั้น
ถึงให้พิจารณาในมูลสมบัติให้ปล่อยวางเสียให้ได้
ถึงเมื่อเราจะได้ต้องพลัดพรากไป
เราก็ไม่ต้องอาลัยในสิ่งเหล่านั้น
เราต้องเตรียมจิตใจเราไว้
ถึงเมื่อเราจำเป็นความตายที่จะมาถึงเรามูลสมบัติเหล่านี้ไม่ติดตามเราไปได้แม้แต่นิดเดียว
แม้แต่โลหิตและเส้นผมขนแม้แต่นิดเดียวก็ติดตามเรา
ไปมิได้เลยเช่นนี้
เพราะว่ามูลสมบัติเหล่านี้มิใช่ของเรา
เราต้องละปล่อยวางไว้ก่อน
แต่เรายังมีลมหายใจเข้าออกได้อยู่ในร่างสังขารอันประกอบ
ทุกข์อยู่นี้
ถ้าเรายังเผลอตัวมัวเมาอยู่ไปถือว่าเป็นของๆตนอยู่ต่อไปสมบัติที่เป็นมูลนั้น
เขาก็ต้องพลัดพรากจากเราไปอย่างแน่นอน
ถ้าไปยึดถือมูลสมบัติภายนอกนี้อยู่ว่าเป็นที่พึ่งที่อาศัยของเราอยู่
ถึงเมื่อความพลัดพรากจากไป
ท่านจะเกิดโทมนัสโศกเศร้าเสียใจ
โศการ้องไห้
ให้เกิดเป็นมูลติดพันอยู่ในสิ่งเหล่านั้น
โดยไม่มีมรรคผลความสุขอะไรเลย
มีแต่ความเศร้าหมองจะมาถมทับจิตใจท่านไว้เท่านั้น
|
|
-
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านให้ธรรมประจำจิตใจไว้ให้แก่
ภิกษุ- สามเณร-ชี-พราหมณ์-อุบาสก-อุบาสิกา
ไว้ว่านิพพานนังปรมังสูญญัง
ดั่งนี้ท่านให้ระลึกถึงพระรัตนตรัยว่าเป็นสรณะที่พึ่งที่อาศัยของจิตใจของเราอยู่ให้เป็นเนืองนิตย์
ให้นึกถึงความตายที่จะมาถึงสังขารของตนเองอยู่เป็นเนืองนิตย์
ให้ดูลมหายใจเข้าออก
สั้นยาวให้รู้ด้วย
ให้ยึดพระนิพพานเป็นอารมณ์ดั่งนี้
พระนิพพานนั้นแปลว่าให้ปราศจากเครื่องเศร้าหมองของจิตใจของเรานั้น
ให้สิ้นสูญไปจากจิตใจของเรานั่นเอง
แต่สังขารของเรายังอยู่ความนึกคิดอะไรๆทุกสิ่งทุกอย่างของเราก็ยังมีอยู่ทุกๆท่าน
รู้สิ่งในอารมณ์ต่างๆก็มีอยู่แต่ปราศจากสิ้นสูญไปจาก
ความเศร้าหมองของจิตใจ
นั้นไม่มี
ถึงได้เรียกว่า
นิพพานังปรมังสูญญัง
มิใช่ว่านิพพานเป็นของสูญเปล่า
จากประโยชน์อย่างนั้นก็หาได้ไม่
นิพพานเป็นสิ่งที่เราจะต้องดับสูญไปจากเครื่องเศร้าหมองของจิตใจในอารมณ์ภายนอก
และภายในให้สูญไปเท่านั้น
ท่านเรียกสั้นๆว่านิพพาน
เป็นของสูญ
สูญจากความเร่าร้อนและเศร้าหมองจิตใจไม่มีอะไรเหลืออยู่
เพราะเราท่านสิ้นสูญไปจากความเร่าร้อนเศร้าหมองของจิตใจของเรา
ท่านนั่นเอง
มิใช่ว่าพระนิพพานเป็นของว่างเปล่าโดยไม่มีมูลดั่งนั้นก็หาได้ไม่
พระนิพพานเป็นมูลของสุขโดยไม่เจือทุกข์
หาเป็นไปเพื่อ
ประกอบทุกข์นั้นก็หาได้ไม่
ท่านถึงให้ยึดพระนิพพานเป็นอารมณ์
นิพพานเป็นเขตของจิตที่ไม่มีเร่าร้อนเศร้าหมองของจิตเราท่านนั่นเอง
ถึงเรียกชื่อว่านิพพาน
พระพุทธเจ้าพระองค์ท่านถึงสั่งสอนให้ปฏิบัติจิตทำนิพพานให้แจ้ง
คือให้ปฏิบัติจิตของตนให้น้อมนึกเอาความไม่เร่าร้อนไม่เศร้าหมองนั้นให้เข้ามาสู่จิต
ให้จิตอยู่ในเขตธรรม
หรือเกาะธรรมเหล่านั้นอยู่เสมอไป
ท่านถึงได้เรียกว่าผู้ทำนิพพานให้แจ้งสว่าง
ให้ยึดนิพพานเป็นอารมณ์
คือยึดความไม่เร่าร้อนไม่เศร้าหมองนั่นเอง
ท่านถึงได้เรียกว่า
นิพพานนังปรมังสูญญัง
จิตใจสูญจากความเร่าร้อนเศร้าหมองสิ้นไปแล้ว
คงเหลืออยู่แต่ธาตุสังขารกายเวทนาและเบญจขันธ์คือ
รูป-เวทนา-สัญญา-สังขารขันธ์-วิญญาณขันธ์
ยังมีอยู่ในโลกกามภพนี้ยังไม่ได้ดับขันธ์
ยังทำกิจพุทธศาสนายังให้ศิลปศาสตร์ตามพุทธบัญญัติ
ได้อยู่
ถึงได้เรียกว่าผู้เข้าถึงนิพพาน
1
แล้วถึงได้เรียกว่า
นิพพานนังปรมังสูญญังดั่งนี้
คือดับสูญไปแล้ว
1
ส่วนคงยังอยู่อีก
2 ส่วนคือ
ภายนอกส่วนหนึ่งภายในอีกส่วนหนึ่งยังไม่ดับสูญไป
คือรูปธาตุ 1
รูปเบญจขันธ์ 1
ดั่งนี้จงพิจารณาต่อๆไป
ยังมีนิพพาน 2
อยู่อีกคือ นิพพานังปรมังสุขขัง
พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง
สุขอันใดจะยิ่งกว่าพระนิพพานนั้นย่อมไม่มี
จิต เจตสิก รูป
นิพพาน
ยังมีอยู่เป็นสิ่งเข้าปรินิพพานต่อไปถึงท้ายที่สุด
ส่วนนิพพาน 2
นั้นเราท่านสมควรพิจารณาไว้ให้รู้
ถึงเมื่อธาตุสังขารกายเวทนา
ที่เราอาศัยเขาอยู่นี้
เขาจะแตกแยกกันไปไฟก็จะดับลมก็จะออกหมดไป
เขาจะดับของเขาเอาส่วนเราท่านคือ
จิตเจตสิกรูปรวมกันอยู่
คือตัวเราท่านให้เราพิจารณาว่าเรายังมีอะไรอยู่อีก
เราก็จะรู้คือ
เบญจขันธ์
เป็นสิ่งให้เราวนเวียนอยู่โดยสัญญาเป็นสิ่งจำได้หมายรู้อุปาทาน
พร้อมกันอยู่เป็น
รูป
เวทนา สัญญา
สังขาร วิญญาณ
ห้าอย่างนี้รวมกันก็เป็นรูปเรียกว่า
รูปเบญจขันธ์เป็นสิ่งนำสังขาร
พาให้จิตเจตสิกรูปคือ
ตัวตนเราท่านนั่นเอง
ทำให้เราหลงไปตามสัญญานั้นๆ
อยู่เราต้องพิจารณาละหรือดับเบญจขันธ์เหล่านั้นไปเสีย
ให้เหลือแต่เราที่จะเข้า
สู่พระนิพพานอย่างเดียวหนึ่งไม่มีสอง
จะพ้นจากทุกข์ทั้งปวงมีแต่สุขอย่างเดียว
ท่านถึงได้เรียกว่านิพพานนังปรมังสุขขัง
ถ้าท่านเหล่าใดไม่พิจารณาไว้ก่อนในรูปเบญจขันธ์ให้ชัดเจนว่า
เราจะละจะดับเบญจขันธ์รูปนั้นอย่างไร
ให้หมดสิ้นจากภพชาติจากภูมิ
จากรูปจากนามแห่งภพทั้งสามนี้ด้วยวิธีใด
อันนี้มีอยู่ในปัญญาแสงสว่างของผู้ปฏิบัติเองเมื่อท่านไม่พิจารณาละหรือดับ
ในรูปเบญจขันธ์นั้นๆให้สิ้นสูญออกจากท่านไปได้
ท่านก็จะวนเวียนอยู่ในหมู่เบญจขันธ์เหล่านั้น
ท่านก็จะกลายเป็นเปรตสัมพเวสีต่อๆไป
จะเข้าสู่พระปรินิพพานก็ไม่ได้จะไปจุติปฏิสนธิเกิดอีกที่ใดๆก็ไม่ได้นะท่าน
ขอให้ผู้ปฏิบัติชาย-หญิงให้พิจารณาให้รู้แจ้งในส่วนของธาตุ
1
ในส่วนของตัณหา
1
ในส่วนของเบญจขันธ์
1
ในส่วนที่จะเข้าสู่พระนิพพาน
1 ดั่งนี้
เป็นทางของพุทธเจ้าบัญญัติไว้ให้ผู้ปฏิบัติให้รู้แจ้ง
ในธรรมเหล่านี้
ถึงจะเป็นทางพระนิพพานตามศีล-สมาธิ-ปัญญา
โดยแท้แน่นอนไม่มีสับสนแต่ประการใด
ให้ผู้ปฏิบัติรู้แจ้งคือ
สติ
สัมปชัญญะปัญญา
เป็นสายทางรู้ซึ้งแห่งธรรมทั้งปวง
เป็นสิ่งน้อมนำจิตเจตสิกรูปให้รู้แจ้งในสิ่งเป็นตัวตนบุคคลเราเขา
ที่เป็นอยู่เป็น
ธรรมอันไม่ตายคือเราเขาที่จะเข้าสู่พระนิพพานก็คือตัวเรานั้นเอง
ส่วนธาตุ
ส่วนตัณหา
ส่วนเบญจขันธ์
เป็นสายทางให้เราหลงมืดมัวเมา
อยู่ในภาพทั้งสามนี้ไม่มีทางจะสิ้นสุดลงไปได้
เป็นแต่สิ่งไม่เที่ยงเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอๆไปเป็นสิ่งที่ประกอบทุกข์อยู่เสมอๆมา
โดยไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเพราะธรรมเหล่านี้ถ้าเรารู้ซึ้งถึงธรรม
ในภพทั้งสามนี้ได้แจ่มแจ้งแล้วว่ากายสังขารเวทนานี้เป็นทุกข์อย่างยิ่ง
สิ่งอันใดในโลกนี้จะทุกข์ยิ่งกว่ากายสังขารเวทนานี้ย่อมไม่มี
เพราะว่ากายสังขารเวทนานี้มีธาตุมีตัณหา
มีเบญจขันธ์
รวมกันเป็นรูปมนุษย์และสัตว์ที่เราท่านเห็นๆ
กันอย่างทุกๆ
วันนี้อยู่ต่อๆไป
รูปของธาตุมนุษย์ชาย-หญิงนี้ก็จะเปลี่ยนแปลง
แตกดับตายสูญไปด้วยของเขาเอง
ส่วนตัณหาเป็นสภาวะทำให้จิตใจสับสนให้เกิดยินดียินร้ายอยู่เสมอๆ
ไปในความมืดถึง
ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เลยไม่รู้ว่าอะไรเป็นดินอะไรเป็นหิน
อะไรเป็นเพชรเป็นพลอยเช่นนี้
ส่วนกายสังขารเวทนานี้ก็เช่นกันนะท่าน
เพราะธาตุกายสังขารเวทนาเขาปกคลุมอยู่ถึงรู้อะไรๆได้ยาก
พระพุทธเจ้าท่านถึงให้พิจารณาในรูปธาตุอาการ
32
ให้ผู้ปฏิบัติให้รู้อย่างชัดเจนว่าอะไรเป็นอะไร
ถึงจะรู้ซึ้งถึงชั้นตัณหาอาสวะแห่งสภาวธรรมของตัณหาอาสวะไปได้
ส่วนตัณหาอาสวะเป็นของละเอียดมนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่ทำจิตนิ่งๆหรือนอนนิ่งๆ
จมอยู่ในกายสังขารเวทนาหาว่าเป็นสุข
ท่านเหล่านั้นหารู้ได้เท่าทันในตัณหาอาสวะมิได้เลย
คงมีแต่ท่านผู้อื่นจะหลอกลวงให้จิตเราหลงไปตามตัณหาอาสวะอยู่เสมอๆไป
เพราะมนุษย์ชาย-หญิงต้องการแสวงหาความเป็นสุข
จะหารู้ความทุกข์ที่จะมาถึงตนเมื่อไรหารู้ได้ไม่
เพราะว่าต้องการจะทำจิตของ
ตนให้หยุดนิ่งๆอยู่นั้นเอง
โดยไม่พิจารณาหาทางให้รู้ตัณหาอาสวะสภาวธรรมตามพระพุทธเจ้าบัญญัติศีล-สมาธิ-ปัญญา
เป็นสายทางให้จิตผู้ปฏิบัติ
ให้รู้ให้สว่างรู้แจ้งตามสภาวธรรมนั้นๆถึงจะรู้ทางออกจากตัณหาอาสวะเข้าสู่สังฆตธรรม
เป็นธรรมรู้แจ้งแห่งธาตุสังขารกายเวทนา
และรู้สภาวะของตัณหาโดยแวดล้อมแห่งเบญจขันธ์อยู่และรู้ทางออกปล่อยว่าง
ได้ไม่มัวเมาหลงอยู่ในภพทั้งสามจะรู้ได้แต่ผู้ปฏิบัติตามศีล-สมาธิ-ปัญญา
เท่านั้นนอกจากนั้นไม่มีหวังจะรู้ได้
เพราะมันเป็น
ทางหลงด้วยกันทั้งนั้น
เมื่อจะเอาฤทธิ์เอาเดชอะไรๆนานาประการก็ตามแต่ผู้ปฏิบัติยินดียินชอบอยู่ก็ตาม
จะเอามากำจัดตัณหาอาสวะที่มีอยู่ในตนมิได้เลยแต่ประการใด
เพราะเบญจขันธ์รูปนั้นประณีตที่สุด
ผู้ปฏิบัติจะพึงรู้ด้วยตนเองสามารถแนะนำให้ผู้อื่นปฏิบัติดูได้ตามสภาวะนั้นๆได้อย่างแท้จริง
เพราะเบญจขันธ์มีวิญญาณรวมอยู่ด้วยถึงได้มีความนึกคิดรู้ได้นานาประการ
เพราะวิญญาณนั้นเองส่วนตัณหาอาสวะโลภ-โกรธ-หลง
ไม่มีวิญญาณมีแต่ความมืดความเมาความหลงปิดบังจิตใจไว้ไม่ให้รู้กองทุกข์
ไม่ให้รู้ในสิ่งเวียนว่ายเกิดตายอยู่ในภพทั้งสามนี้
ไม่ให้รู้ชาติรู้ภพรู้ผิดรู้ถูก
รู้แต่ได้รู้แต่เอารู้แต่การสะสมรู้แต่ความกำหนัด
รู้แต่ความรักความเกลียดความหึงหวง
ไม่รู้เกิดรู้ตาย
ไม่รู้ความทุกข์ที่จะมาถึงตน
ไม่รู้กระทั่งโทมนัสโศกเศร้าโศการ้องไห้
ไม่รู้ความเป็นไปที่จะมาถึงตน
ดีหรือชั่วไม่รู้ทั้งนั้น
มันปิดบังจิตใจของมนุษย์และสัตว์ไว้ทั้งหมด
กล่าวสั้นๆว่าอวิชชาคือความมืดปิดบังจิตใจไว้นั้นเอง
จนไม่ให้รู้ว่าในโลกมนุษย์ว่าเป็นทุกข์หรือเป็นสุขไม่ให้รู้ภูมินรกว่าเป็นทุกข์หรือเป็นสุข
ไม่ให้รู้ชั้นสวรรค์และพรหมว่าเป็นทุกข์หรือเป็นสุข
ไม่ให้รู้กระทั่งพระนิพพานว่าเป็นอย่างไรมีแต่ความสงสัยลังเลอยู่เสมอไป
เพราะความมืดถือว่าตายสูญไปไม่มีอะไรเหลืออยู่
ถือว่าเกิดหนเดียวตายหนเดียวเท่านั้น
นี้แหละหมู่ท่านชาย-หญิงให้พิจารณาไตร่ตรองดูกันบ้าง
ช้างใหญ่ไพศาลไม่รู้หัวไม่รู้หางว่ามันอยู่ที่ใดเปรียบได้เหมือนผู้ไม่รู้ตนของตนเองนั้นเอง
|
|
-
อาตมาจึงจำแนกแนวทางไว้ให้ผู้ปฏิบัติชาย-หญิง
ผู้สนใจใคร่ปฏิบัติเดินตามพุทธเจ้าบัญญัติศีล-สมาธิ-ปัญญา
เป็นแนวทางให้เดินเข้าไปสู่พระนิพพาน
เป็นทางคนคนเดียวหนึ่งไม่มีสอง
คือจิตเจตสิกรูปนิพพานนั้นเองเป็นตัวตนของท่านทุกๆคนไป
เป็นสิ่งภูมิใจสำหรับผู้ปฏิบัติรู้แจ้งในธาตุสังขารกายเวทนาที่อาศัยอยู่ในกามภพนี้มิใช่
ตัวตนบุคคลเราเขารู้แล้วก็จะออกจากทางพ้นทุกข์ได้
ส่วนตัณหาเบญจขันธ์ก็มิใช่ตัวตนบุคคลเราเขารู้แล้วก็จะเกิดความสุขออกจากความพ้นทุกข์ไปได้
ส่วนตัณหาเบญจขันธ์ก็มิใช่ตัวตนบุคคลเราเขารู้แล้วก็จะเกิดความสุขออกจากความพ้นทุกข์ไปได้
เป็นน่าอัศจรรย์ด้วยตนเองเพราะปัญญาที่เกิดที่มีขึ้นในทางพิจารณาด้วยหลักกรรมฐาน
5 ของพระศาสดาสัมมมสัมพุทธเจ้าที่ท่านวางสายทางไว้ให้หมู่เราท่านให้เดินจิตตามไปนั่นเอง
พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ว่าให้รู้ซึ้งโลกด้วยคือ
ให้รู้เท่าทันสังขารกายเวทนานั้นเอง
แปลว่ารู้ซึ้งโลก
ให้รู้ซึ้งธรรมด้วยคือ
ให้รู้สิ่งน้อมนำจิตนั้น
ธรรมมี 2 ประการ
ธรรมที่น้อมนำจิตให้รู้ในทางโลกนานาประการนี้อย่าง
1
ธรรมที่น้อมนำจิตให้รู้ในทางธรรมนี้อย่าง
1
ธรรมที่น้อมนำจิตทั้งสองนี้เป็นสิ่งนำจิตให้ยินดีไปตามสิ่งนั้นๆ
ธรรมทั้งสองนี้เราท่านน้อมนำจิตได้ทุกๆเมื่อ
แต่เราให้รู้ด้วยว่าธรรมเหล่าใดเป็นธรรมสำหรับโลก
หรือเป็นธรรมในธรรม
ที่เราน้อมนำนึกคิดเข้ามาสู่จิตเรานั้น
มันเป็นธรรมเหล่าใดให้รู้ด้วย
เพราะว่าผู้ปฏิบัติชาย-หญิงไม่รู้จักเลิกละอวิชชาความมืดความไม่รู้ที่มีอยู่ในจิตใจของเรา
ให้ออกไปจากจิตใจเราเสียก่อน
ให้เหลือแต่จิตใจของเราโดยสะอาดปราศจากเครื่องเศร้าหมอง
ความมืดไม่ให้มีแก่เรา
เมื่อเรานึกคิดน้อมนึกเอาธรรมเหล่าใดเข้าสู่จิตใจเรา
เราก็จะรู้ในธรรมเหล่านั้นว่ามีเหตุมันมีผลอย่างไร
มันเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเราก็จะรู้ได้ในธรรมเหล่านั้น
เพราะว่ามนุษย์และสัตว์ต้องมีจิตใจน้อมนึกคิดเอาธรรมทั้งปวง
ให้เข้ามาสู่จิตใจได้อยู่ทุกท่านในขณะทุกวันนี้
ต้องมีทุกๆท่านจะดีหรือชั่วเท่านั้น
ผู้ไม่รู้ในความที่ตนน้อมนึกคิดเข้ามาสู่จิตใจของตนคือจิตใจท่านเหล่านั้นไปตกอยู่ใน
อวิชชาตัณหาความมืดอยู่
ถึงไม่รู้ว่าเราน้อมนึกคิดไปตกอยู่ในธรรมเหล่าใดหารู้ได้ไม่เพราะความมืดอวิชชานั้นเอง
ไม่ให้เรารู้ผิดรู้ถูกในกองทุกข์ที่มาถึงตนนะภายหลัง-
ไปนึกว่าตนนึกคิดนั้นถูกต้อง
แต่ไม่รู้ว่าเราน้อมนึกเอาธรรมเหล่าใดเข้ามาสู่จิตใจของตน
ธรรมที่เรานึกคิดน้อมเข้ามานี้มันจะ
เป็นทุกข์หรือเป็นสุขอย่างนี้หารู้ได้ไม่
มันจึงเกิดเดือดร้อนเศร้าจิตใจ
สิ่งยังไม่เกิดไม่มีแก่ตนก็ไปน้อมนำนึกคิดให้มันเกิดมันมีขึ้น
ถ้าไม่ได้มาสมความปรารถนาก็เป็นทุกข์
เพราะรู้ซึ้งไม่ถึงธรรมเหล่านั้นว่ามันเป็นทุกข์หรือเป็นสุขมันเที่ยงหรือไม่เที่ยง
มันเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้าง
มันจะพลัดพรากจากเราไปอย่างไรบ้าง
มันเสื่อมคลายจากจิตใจเราอย่างไรบ้าง
ถ้าท่านเหล่าใดยัง
ไม่รู้แจ้งในธรรมเหล่านี้
แปลว่าท่านเหล่านั้นจิตใจยังไปตกอยู่ในอวิชชาตัณหาดั่งนี้ให้รู้กันบ้าง
ถึงจะไม่ได้ทะเลาะตนและผู้อื่นให้มัน
เสียเวลาที่เราเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อจะแสวงหา
ธรรมที่สว่างให้น้อมนำนึกคิดเข้ามาสู่จิตใจเรา
ให้จิตใจเราได้ออกจากอวิชชาตัณหาความมืด
ความหลงให้ได้เป็นเด็ดขาด
เราจะได้รู้ในธรรมอันเป็นทุกข์หรือเป็นสุขได้แก่เราน้อมนำนึกคิดเข้ามาเองด้วยกันทั้งนั้น
เราปฏิบัติจิตใจเรา
ให้รู้ดีรู้ชั่วเท่านั้นก็พอ
อนึ่งยังมีธรรมเหล่าหนึ่งคือ
ปัญญาที่รู้แจ้งที่รู้มืดไม่มีเกิดวิตกวิจารณ์
ไม่ท้อไม่ถอยในการประพฤติปฏิบัติ
ในการกระทำหรือเข้าที่อบรมหรือทำหน้าที่สั่งสอนตนและผู้อื่นก็ดี
เราให้รู้ลำดับของอวิชชาอยู่ในลำดับมืด
คือจิตใจเวลานี้เราท่านก็ดี
เปรียบได้เหมือนเราท่องเที่ยวอยู่ในเวลากลางคืนในระหว่างมืดอยู่แต่ได้ยินเสียง
แต่ก็รู้ว่าเสียงอย่างนั้นเสียงอย่างนี้บอกทางให้เป็นทางสว่างแจ้ง
แต่ผู้ได้ยินได้ฟังก็รู้เหมือนกันแต่ยังไม่รู้ว่าความสว่างแจ้งนั้นมันเป็นอย่างไร
เพราะยังอยู่ในความมืดหรือขอบเขตของมืดอยู่
ก็มีแต่เดินจิตใจของตนคลำไปคลำมาคลำไปเจอทางแล้วก็หาว่าไม่ใช่ทาง
เลยเกิดปฏิกังขาลังเลสงสัยเมื่อจะเดินตามทางที่บอก
นั้นก็กลัวว่าจะผิดทาง
ก็เลยนั่งคอยยืนคอยนอนคอยเดินวนเวียนไปวนเวียนมา
เดินหน้าและถอยหลังนึกกันไปนึกกันมา
อยู่ในเขตมืดนั้นเอง
หนักไปหนักมาก็ต้องอยู่ในอวิชชาความมืดนั้นเอง
เพราะเกิดความท้อถอยคลายจากความเพียรพยายามที่จะหนีจากความมืดเลย
ไม่สำเร็จมรรคผลเข้าสู่ความสว่างแจ้งแห่งวิชชาไม่ได้
เพราะจิตใจเราไปพะวักพะวนอยู่ในความมืดของอวิชชากามภพโลกมนุษย์และสัตว์อยู่
เพราะโลกกามภพสังขารกายเวทนานี้ก็ยังมีมืดมีสว่างอยู่
คือกลางคืนมันก็มืดไม่ใช่หรือ
ถึงเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นแล้วมันก็สว่างเป็นกลางวัน
ไม่ใช่หรือ
โลกกามภพมนุษย์คนเราก็มีมืดมีสว่าง
ที่เรารู้เห็นกันอยู่ทุกวันนี้ก็ยังมีมืดมีสว่างตามธรรมชาติของโลกอยู่แล้ว
ทางธรรมที่เราท่านประพฤติปฏิบัติจิตใจเราให้เข้าสู่ศีลและธรรม
ก็ต้องมีมืดมีสว่างแจ้งเช่นกันนะท่านชาย-หญิง
|
|
-
เขตของธรรมนั้นมีดั่งนี้คือ
อวิชชาตัณหาเป็นเขตมืดนะท่านจิตใจเราท่านไปตกอยู่ในเขตมืด
ก็ให้รู้ว่าเราหรือท่านกำลังอยู่
ในเขตมืดอยู่ให้รู้ดั่งนี้ด้วย
ต่อๆไปเราและท่านจะพยายามให้จิตใจเราท่านละให้ออกจากเขตมืดนี้ให้ได้เป็นเด็ดขาด
ถ้าจิตใจเราท่านเข้าถึง
เขตสว่างแล้วเราท่านก็จะรู้ดีรู้ชั่วได้อย่างชัดเจน
ต่างคนต่างรู้
ต่างคนต่างเห็นด้วยกันทุกๆอย่างแล้ว
เราท่านก็จะมีความสุขสมบูรณ์ด้วยกัน
ทั้งนั้นไม่ต้องสงสัยอะไรๆอีกแล้วต่อไปดั่งนี้
ถ้าท่านเหล่าใดยังอยู่ในเขตมืดอยู่
และท่านเหล่าใดอยู่ในเขตสว่างแจ้งแล้ว
ทั้งสองนี้ก็ยังจะต้อง
ถกเถียงกันอยู่
ผู้ที่อยู่ในที่มืดก็หาว่ามืดดีเพราะติดที่อยู่ของตนนั้นเอง
ผู้อยู่เขตสว่างแจ้งก็ว่าเขตสว่างแจ้งดีเพราะไม่ได้คิดอะไรๆทั้งนั้น
มีอะไรมาทางสานุทิศใดๆเราเห็นเรารู้เราหลบเราหลีกได้ไม่ถูกไม่โดนไม่ชนเรา
ได้ทั้งนั้นดั่งนี้ผู้สว่างแจ้งแล้วต้องมีความเพียร
และอดทนอย่างมากที่สุด
เพราะจะนำจิตใจผู้ถูกความมืดครอบงำไว้อยู่ยังไม่รู้จะไปทางใดสานุทิศใดหาทางไปมิได้ด้วยตนเอง
เลยยิ่งไปยิ่งมืดเพราะยังไม่รู้ทางออกด้วยวิธีใด
ผู้สว่างแจ้งแล้วจะปล่อยทิ้งหรือจะหนีจากไปเสียดั่งนี้ก็ไม่ควรก็ต้องช่วยเหลือ
เกื้อกูลทนทุกข์ทรมานตามๆ
ไปด้วย
ผิดถูกก็ต้องสู้ทนไป
เพราะความปรารถนาอันแรงกล้า
เพื่อจะช่วยเหลือสัตว์มนุษย์ชาย-หญิงให้ออกจากเขตมืด
อยู่นั้นให้ออกไปสู่ความสว่างแจ้งให้ได้โดยวิธี
ปลูกตั้งศรัทธาบารมีให้แก่หมู่ท่านเหล่านั้นต่อๆไป
จนถึงท้ายที่สุดคือปรมัตถบารมีซึ่งพระปรินิพพานเป็นสถานบรมสุขพ้นจากทุกข์ทั้งปวง
ดั่งนี้เรียกว่ามนุษย์โส
กล่าวอย่างแท้จริงคือไม่ยอมปล่อยละทิ้งมนุษย์ชาย-หญิง
ที่ยังหลงอยู่ในความมืดต้องช่วยเหลือให้รู้ทางออกให้จงได้
ด้วยเจโตวิมุตติญาณในทางพระพุทธเจ้าบัญญัติต่อๆไป
จนถึงท้ายที่สุดคือ
พระนิพพานนั้นเองผู้เป็นสัปบุรุษเดินตามสักริยะวงศ์โพธิสัตว์โพธิญาณต้องมีเมตตา
ให้แรงกล้าเพื่อแนะนำปวงสัตว์ให้เลิกจากบาปบำเพ็ญบุญ
แนะนำให้จิตหมู่ปวงสัตว์ทั้งหลายให้เข้าสู่ความสงบโดยความตั้งใจไว้โดยบารมี
ด้วยศรัทธานั้นๆต่อๆ
ไปเพราะสัตว์มนุษย์นานาจิตตัง
จิตนั้นต่างกันดั่งนี้ผู้สว่างแจ้งรู้ทางบุญและทางบาป
รู้ทางหมุนเวียนอยู่ในกองทุกข์แล้ว
จะต้องแนะนำผู้ที่ยังไม่รู้ให้สว่างแจ้งตามตนไปด้วย
ผู้รู้ทางแล้วดูมันง่ายไปไม่ยากนัก
ผู้ไม่รู้ทางก็ไม่รู้ว่าจะไปทางใดก็ต้องต่อสู้อยู่ในกองทุกข์อย่างนี้เสมอไปเท่านั้น
แม้แต่ไปตกอยู่ในกองไฟร้อนแสนร้อนก็ต้องทนอยู่ในความร้อนเสมอๆไป
เพราะไม่รู้จะออกไปทางไหนได้เช่นนี้
ผู้รู้ทางออกได้แล้วก็ต้องช่วยเหลือผู้ที่ยังมืดอยู่ให้ออกเข้าสู่ทางสว่างแจ้งเข้าสู่พระนิพพานไปก่อน
พ้นจากทุกข์ทั้งปวง
ผู้เรารู้อยู่ก่อนแล้วจะ
ไปในเวลาใดก็ได้ดั่งนี้
เรียกว่าสัปบุรุษช่วยเหลือมนุษย์และสัตว์แม้แต่ลำบากยากทุกข์สักเท่าไหร่ท่าน
ก็สู้เพราะท่านต้องการช่วยหมู่สัตว์ให้พ้น
จากกองทุกข์ไปก่อน
ถ้าจะปล่อยทิ้งไว้ก็จะจมตายอยู่นั่นเอง
กว่าจะหาผู้ชี้ทางให้ออกนั้นก็หาได้ยากท่านถึงได้ช่วยสงเคราะห์ด้วยศิลปศาสตร์ให้รู้ให้สว่างแจ้ง
ให้ได้ทั้งท่านชายและ
ท่านหญิงเพราะเมตตาเจโต
แห่งจิตปฏิบัติแล้วนั้นเอง
|
|
-
โลกมนุษย์ภพทั้งสามนี้หลงไปด้วยความทุกข์ความมืด
รู้ว่าแต่เกิดว่าเป็นสุขเพราะไม่รู้ความมืดก็เลยหลงไปตามจริตในความมืด
ของตนที่มีอยู่นั้นเองไม่รู้สิ่งนั้นสิ่งนี้เป็นกองทุกข์หารู้ได้ไม่
ผู้ปฏิบัติชาย-หญิงให้ตัดความหลงนั้นออกไปเสียก่อนถึงจะผ่านพ้นความมืดออกได้
เข้าสู่ความสว่างแจ้งได้โดยเร็วนะท่าน
จิตตกอยู่ในความมืดนั้นย่อมไม่รู้ในธรรมอคติแต่ประการใดเลย
ย่อมกระทำไปตามจิตของตนโดยไม่รู้บุญ
ไม่รู้บาปมันจะเกิดขึ้นเพราะอะไร
ผู้ปฏิบัติชาย-หญิงให้สนใจพิจารณาให้รู้เท่าทันจิตของตน
อย่าให้ไปตกอยู่ในธรรมอคติแห่งอกุศลเลยนะท่าน
ธรรมอคติก็คืออกุศลจิตนั้นเอง
บางทีก็มีจิตรักบังเกิดขึ้นบางทีก็มีจิตบังเกิดความรังเกียจขึ้น
ทำให้เกิดเป็นกรรมเป็นเวรซึ่งกันและกันจิตเหล่านี้เป็นจิตปะปนทุกข์อยู่นะท่าน
ภิกษุ-สามเณร-ชี-พราหมณ์-อุบาสก-อุบาสิกาทั้งหลาย
ให้กระทำจิตของเราเสียอย่าให้มีเกิดอคติ
ให้สำรวมจิตของตนที่รักสวยรักงามที่มีอยู่ในตนของตนนั้นให้เกิดพลังขึ้นให้มากให้ได้พลังเยี่ยง
โทสะแต่มิใช่โทสะ
ให้น้อมนึกคิดเอาเข้ามาเป็นพลังของจิตเราจะได้ผลักดันอคติอกุศลจิตให้ออกไปจากสันดานของตน
ๆ
เพราะจิตมีอคติอยู่ในอคติสันดาน
ตนของตนทุกๆคนจะต้องมีเป็นสันดานมานานแล้วไม่รู้ว่านานกี่กัปมาแล้ว
มันทำให้เราท่านหลงไปอยู่ในกองทุกข์เสมอๆมาเท่าทุกวันนี้
เพราะจิตไปติดอยู่ในอคตินั้นเองถึงได้มีความอาฆาตมาดร้ายอยู่ในจิตดีบ้างชั่วบ้างออกมากมาย
แม้แต่สังขารกายเวทนาตายแตกดับไปแล้วกี่ครั้งกี่หนจนนับไม่ไหว
ธรรมอคตินี้มิได้สูญหายจากเราไปเลย
มันนำเผาเราอยู่เสมอๆมาไม่ขาดระยะแม้แต่น้อย
ผู้ปฏิบัติทั้งหลายชาย-หญิงทุกๆท่านอ่านแล้วได้ยินได้ฟังแล้วให้รีบพิจารณาเผาอคติที่มีอยู่ในตน
ให้สิ้นให้หมดไปให้จงได้
ถ้าเราไม่เผามัน
มันต้องเผาเราอยู่เสมอๆไปนะท่าน
เราจงเกรงกลัวต่อบาปนี้อย่าง
1
เราจงมีความละอายแก่ใจตนนี้อย่าง
1
สองอย่างนี้เป็นเครื่องมือเป็นไฟที่เราจะเผาอคติที่มันมีอยู่ในจิตใจ
ของเราท่านให้สิ้นไปให้หมดไปให้จงได้
นอกจากนี้ไปก็ไม่มีไฟอะไรจะเผาจิตอคติได้เลยนะท่าน
ให้เรามีสติน้อมนึกเอาไฟเหล่านี้ให้มันเกิดให้มันมีขึ้นแก่จิตใจของเราให้มากๆ
อคติตัวร้ายจะได้หนีจากจิตใจเราไปเสียที
เราจะได้พ้นจากกองทุกข์กรรมเวรกันไปเสียทีนะท่านชาย-หญิง
อาตมาไม่บอกก็ไม่รู้ไม่พิจารณาก็ไม่เห็นในธรรมอคติเหล่านี้
เพราะมันเป็นเส้นผมบังภูเขาอยู่นะท่านเพราะธรรมอคตินี้ให้เกิดเป็นอกุศลมูลเป็นมูล
ให้เกิดเป็นกรรมเป็นเวรต่อๆกันไป
กระทำให้มนุษย์และสัตว์เวียนวนเกิดตายอยู่ในภพทั้งสามแห่งกองทุกข์อยู่โดยไม่รู้สึกตัวว่า
อยู่ในความมืดแห่งอวิชชาตัณหา
ต่อๆไปย่อมเป็นผู้ถือตัวถือตนอยู่เสมอๆเปรียบได้เหมือนผู้ตาบอดสอดรู้จำต้องแข่งดีกับผู้ไม่บอด
หาว่าตนดีอยู่เสมอยังไม่รู้ซึ้งถึงตาตนว่าบอด
ผู้ที่อยู่ในความมืดก็เช่นกันไม่ยอมรับว่านั้นอยู่ในความมืดขอให้พิจารณากันดูบ้าง
อาตมาตั้งแต่เกิดมานี้ก็นานแล้วไม่เคยเห็นคนตาบอดต่อตาบอดจูงกันสักที
เห็นแต่คนตาดีจูงคนตาบอดเสมอๆไป
ผู้ปฏิบัติรู้แจ้งสว่างแห่งธรรมทั้งปวงย่อมสั่งสอนแนะนำจูงมืออยู่ในเดินไปได้ถูกทางดั่งนี้เป็นต้น
ถ้าผู้ปฏิบัติต่างคนต่างมืดอยู่จะไปอบรมพร่ำสอนกันก็ต้องวนไปวนมาอยู่นั้นเอง
ผู้หนึ่งว่าดีก็ว่าดีไปตามๆกันอย่างนั้นเอง
ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรจะหาทางเป็นไปเพื่อออกจากกองทุกข์นั้นมิได้เลย
เลยไปตกอยู่ในความหลงความมืดอยู่นั้นเสมอๆไป
เหมือนผู้ที่ไปตกอยู่ในความโลภความโกรธความหลงอยู่ก็ต้องแนะนำผู้อื่นให้โลภ-โกรธ-หลง
ไปตามตนอยู่นั่นเองเพราะมืดต่อมืดสอนกันนั้นเอง
โดยไม่รู้ทุกข์หรือสุขที่จะติดตามมา
ณ
ภายหลังหารู้ได้ไม่ดั่งนี้
รู้พุทธเจ้าบัญญัติมิได้ปฏิบัติตามไปให้รู้สว่างแจ้งในธรรมเหล่านั้นว่ามันไปทางไหนสายไหนกันแน่
มันเป็นทางประกอบทุกข์หรือเป็นทางประกอบสุข
จะพ้นจากทุกข์ต่อไปได้หรือไม่ให้เรารู้เสียก่อนให้เห็นมันเสียก่อน
อย่าพึ่งไปนึกเอาเดาเอาคาดคะเนเอาว่ามันจะต้องเป็น
อย่างนั้นอย่างนี้โดยมืดๆให้มันสว่างให้มันแจ้งเสียก่อน
ถึงให้รู้ภายหลังมันถึงจะเป็นทางมรรคและผลได้
ถึงจะเป็นผู้นำทางได้โดยถูกต้องแม้แต่จะหลงก็หาทางให้ไปถูกได้
เพราะเป็นผู้สว่างแจ้งแล้วนั้นเองไม่เหมือนผู้ที่อยู่ในความมืด
ต้องมืดไปมืดมาไม่รู้ทุกข์ไม่รู้สุขรู้แต่ตามประเพณีที่ได้ถือสืบๆตามๆกันมาเท่านั้นเอง
ไม่รู้ความทุกข์ที่จะติดตามมา
ณ
ภายหลังหารู้ได้ไม่
อาตมาถึงจำแนกธรรมที่มันมีอยู่แล้วทุกตัวคนให้แจ้งชัด
โดยผู้ที่ยังไม่รู้ก็ให้ได้พิจารณาในตนของตนดูกันบ้าง
ไม่ว่าท่านเหล่าใดต้องมีพ่อมีแม่มีรักสามี-ภรรยาและบุตร-หลาน-พี่-น้อง
ด้วยกันทั้งนั้น
แต่ให้รู้ทางพ้นออกจากกองทุกข์ที่เวียนว่ายเกิดตายกันอยู่ในทุกๆวันนี้ว่ามันเป็นทุกข์หรือมันเป็นสุข
ให้รู้ซึ้งถึงธรรมอคติเรานี้ด้วย
สำหรับนักบวชชาย-หญิงให้พิจารณาในธรรมเหล่านี้เป็นเนืองนิตย์เพราะมัน
เป็นทางของนักบวชชาย-หญิง
จะได้นำจิตใจของตนให้เข้าสู่ความสว่างแจ้งในทางโลกและทางธรรม
ถ้าเราอยู่ในความมืดแล้วย่อมให้ผู้อื่นเขาหลอกเอาจิตใจเราให้เดินไปตามเขาได้โดยง่ายนะท่าน
เหมือนผู้ที่ตาบอดเดินทางไปจะถึงบ่อน้ำอันแสนลึกพอมีคนเขาโกหกบอกว่าที่ตรงหน้านั้น
มีขี้โคลนให้ท่านกระโดดให้แรงๆถึงจะพ้นขี้โคลนนะท่าน
ผู้ที่ตาบอดอยู่ในความมืดมองไม่เห็นก็ต้องเชื่อเขา
ก็ตั้งใจเบ่งเต็มแรงกระโดดไปจนสุดเหวี่ยงที่กำลังตนมีอยู่
เลยไปตกหลุมพรางบ่อน้ำอันแสนลึกนั้นก็ต้องจมอยู่ในกองทุกข์
จะหาทางขึ้นจากบ่อก็ไม่เจอ
เพราะตาตนบอดมืดมองอะไรๆก็ไม่เห็นนั้นเอง
นี่แหละนักบวชชาย-หญิงให้พิจารณา
ถ้าเราอยู่ในความมืดอยู่ก็จะต้องโดนเขาหลอกลวงได้อยู่เสมอๆไป
จะใกล้หรือไกลก็ตามแต่ก็มีเช่นกัน
ให้เรามีสติขันตีเป็นเครื่องประกอบจิตใจเราไว้
อย่าไปปล่อยจิตใจของเราไปตามอารมณ์นั้นๆดั่งนี้
|
|
