แต่อาตมาก็ลาจากญาติโยมทั้งหลายเหล่านั้น  เดินทางมุ่งหน้าไปทางคุ้งเขาเขียว  ญาติโยมในละแวกคุ้งเขาเขียว  ก็ได้นิมนต์ให้อาตมาอยู่  โดยพร้อมใจกันสร้างศาลาให้เป็นที่อยู่อาศัย  อาตมาก็พำนักจำพรรษาโปรดญาติโยม  อยู่ที่คุ้งเขาเขียวต่อไป  อาตมาได้จำพรรษาอยู่สำนักบำเพ็ญสมณะธรรม  ที่คุ้งเขาเขียวห้าพรรษา  ได้แนะนำญาติโยมให้เข้าใจ  ในทางเลิกจากบาปให้บำเพ็ญบุญ  ให้เป็นผลดีในทางคุณธรรม  แต่ก็ไม่วายที่จะผจญมารอยู่เสมอ  

               เรื่องที่อาตมาผจญนี้  เป็นเรื่องของผู้ที่มีความเห็นผิด  ผู้ที่ยังไม่มีสัมมาทิฐิ  เมื่อท่านเหล่านั้นมาหาอาตมา บางคนก็มาถามหา ความรู้แต่โดยดี  บางคนก็มาอวดดีกับอาตมา  โดยมากล่าวข้อความไม่ตรงกับพระธรรมวินัย หาข้อความมาขัดแย้งต่อคำสั่งสอน ของพระพุทธองค์  อาตมาก็ได้ตอบปัญหาต่างๆ ไปตามพระธรรมวินัยของพระพุทธองค์ ซึ่งอาตมาเห็นว่าถ้าได้เขียนเป็นธรรมทาน ไว้ท่านผู้ปฏิบัติทั้งหลายได้นำเอามาอ่าน ก็คงจะเกิดความรู้อันแยบคายเกิดขึ้นในปัญญาของตนเองขึ้นบ้างฯ

               ขณะที่อาตมาพำนักอยู่ที่คุ้งเขาเขียว  ณ. สำนักปฏิบัติธรรม  ได้มีสมมุติสงฆ์ 2 รูปมาที่สำนักของอาตมา ขณะนั้นก็เป็นเวลา จวนพลบค่ำแล้ว  ญาติโยมที่มาสนทนาธรรมกับอาตมาก็มีอยู่ด้วยกันหลายโยมมีทั้งชายและหญิง  พอท่านทั้ง 2 รูปมาถึงก็ส่งจดหมาย จากในย่ามให้อาตมาพร้อมพูดขึ้นว่า  จดหมายนี้ท่านอาจารย์ให้ผมนำมาให้ท่าน อาตมาก็รับเอาจดหมายมาอ่านพิจารณาดูข้อความ ในจดหมายนั้น  ข้อความมีดังต่อไปนี้คือ

               ข้อ 1  ว่าผู้กล่าวอุตริมนุษย์ธรรมนั้น  เมื่อตายแล้วไปตกนรกขุมไหน   

               ข้อ 2  กล่าวว่านรกมีกี่ขุม  แต่ละขุมกว้างใหญ่เท่าไร  แต่ละขุมลึกประมาณเท่าไร  ผู้ไปตกนรกนั้นแต่ละขุมนานกี่ปี

               ข้อ 3  กล่าวว่าพระธรรมกายอยู่บนสวรรค์นั้น  หน้าตักกว้างกี่โยชน์  และสูงได้กี่โยชน์

               สามข้อนี้ขอให้ท่านเขียนตอบให้ผมดูซิ  พออาตมาอ่านจบแล้วอาตมาก็ถามท่านทั้งสองนั้นว่า  ท่านอาจารย์ใดที่เขียนจดหมาย มานี้ ท่านทั้งสองตอบว่าท่านอาจารย์…ท่านเขียนมาให้ผมสองรูปนี้นำมาให้ท่าน  อาตมาพูดขึ้นว่าปัญหาธรรมสามข้อนี้ จะให้อาตมาเขียนตอบไปให้ท่านอาจารย์ของท่านเข้าใจนั้นมันก็มากมายเหลือเกิน จะต้องบรรยายกันละเอียดถึงจะเข้าใจได้ นรกแต่ละขุมที่พระพุทธองค์กล่าวว่ามีจริงในคัมภีร์มหาวิบากหรือไตรภูมิพระร่วง  ผมก็หาหน้ากระดาษมาบรรยายไม่ไหวแล้ว  ท่านสองรูปนั้นก็พูดขึ้นว่าเขียนต่อสักเล็กน้อยไม่ได้หรือ  อาตมาจึงตอบว่า  หมู่ท่านเขียนปัญหาธรรมมาถามนี้ หมู่ท่านยังไม่เข้า ใจพอในปัญหาธรรมว่าด้วยเรื่องของฌาน  รูปฌาน  อรูปฌาน  ในวิชาสาม  วิชาแปด ท่านคงไม่ได้ฝึกเล่าเรียนตามคำสั่งสอนของ พระพุทธองค์ดอกกระมัง  ท่านถึงได้เขียนจดหมายมาถามเช่นนี้ ผมขอนิมนต์ตัวท่านอาจารย์…มาเองดีกว่า  ผมจะแสดงธรรมมัสสากัจฉา  พระธรรมให้ท่านรู้เรื่อง  ขอให้ท่านมาด้วยตนเองดีกว่า พออาตมาพูดจบแล้วทั้งสองก็นั่งนิ่งอยู่พักหนึ่งแล้วจึงลุกขึ้นกลับไป  อยู่มาถึง 2-3 วันก็ไม่เห็นท่านผู้นั้นมาอีก อาตมาจึงปรึกษาพร้อมกันด้วยหลวงปู่จันและญาติโยมทายกทายิกาทั้งหลาย ว่าอาตมานึกถึงคุณธรรม  ที่จะเป็นประโยชน์แก่ตนและผู้อื่นอีกมาก อาตมาจึงพูดขึ้นว่าหลวงปู่วันพระหน้าที่จะถึงนี้ พวกเราทั้งหลายควรมีจดหมายไปนิมนต์  ท่านอาจารย์หร่ามถ้ำศรีวิลัยมาเทศนาธรรมโปรดญาติโยมในสำนักของเรา หมู่ท่านจะเห็นชอบด้วยไหม หมู่ท่านเหล่านั้นก็เห็นชอบกับอาตมาทุกคน  อาตมาจึงได้เขียนจดหมายไปนิมนต์ท่านอาจารย์หร่าม อยู่ต่อมาจวนจะถึงวันพระในวันรุ่งขึ้นในตอนเย็นนั้น พระสองรูปได้มาหาอาตมา  อีกพร้อมด้วยจดหมายนำมาให้อาตมาด้วย อาตมาถามว่าจดหมายนี้ของท่านผู้ใด  พระสองรูปตอบว่า  จดหมายของท่านอาจารย์ให้นำมาให้ท่าน อาตมาเปิดอ่านข้อความในจดหมายดูแล้วมีดังนี้ “ผมไม่ใช่นักปราชญ์  ผมเทศน์ไม่เป็นหรอก” อาตมาได้พูดกับพระสองรูปนั้นว่า ที่อาตมาเขียนจดหมายไปนิมนต์ท่านนั้นก็เพื่ออยากจะให้ญาติโยมทั้งหลายได้ฟังธรรมของท่านเท่านั้น   อาตมาไม่มีความประสงค์จะเพ่งเล็งท่านผู้ใด  เพราะอาตมาไม่เอาแพ้ไม่เอาชนะท่านผู้ใดทั้งสิ้น  มีแต่ท่านผู้อื่นนั่นแหละจะดิ้นรนไปเอง  มากระทบกระเทือนอาตมาอยู่ไม่ขาดระยะ  เพราะท่านทั้งหลายไม่พยายามรู้จักบุญและบาปกันเสียบ้าง เพราะการกระทำบาปนั้นมัน จะเกิดขึ้นจากเจตนา 3 ประการ  คือ  บาปที่เกิดขึ้นทางกาย  โดยกายเจตนากระทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน บาปที่เกิดทางวาจาที่เจตนาพูดออก ไปแล้วทำให้ผู้อื่นเศร้าหมอง  บาปที่เกิดขึ้นทางใจ ที่ใจเรามีเจตนาคิดอาฆาตพยาบาทท่านผู้อื่นและคิดจะทำลายท่านผู้อื่นด้วยอุบายต่างๆ  ยกตนข่มท่าน  ส่อเสียด พูดประจานต่อหน้าและลับหลัง เนื่องมาจากจิตใจของตนก่อขึ้นเอง  เปรียบเหมือนกับเอาไฟเผาตนเอง  ท่านทั้งหลายอ่านแล้วอย่ากระทำให้จำไว้ๆ

               อยู่ต่อมาถึงเดือนเมษายนในปีเดียวกัน ขณะที่ญาติโยมกำลังก่อสร้างกุฏิให้อาตมาเพื่อเป็นที่อยู่อาศัยขณะนั้นญาติโยม  กำลังก่อสร้างกุฏิหลังใหม่อยู่ ส่วนอาตมาพักอยู่ที่บ้านร้างหลังหนึ่งซึ่งไม่ห่างจากบ้านญาติโยมเท่าไร  พอมองเห็นกันได้   ตอนเย็นวันหนึ่งประมาณบ่าย 3 โมงเย็น อาตมาได้นั่งพิจารณาธรรมผู้เดียว มีจิตอันหนึ่งผุดขึ้นทำให้อยากที่จะไปบ้านญาติโยมเหลือที่สุดจนอดทนไม่ไหว อาตมาจึงรีบลุกไปสรงน้ำเสร็จแล้วก็ครองผ้ามุ่ง  ไปบ้านญาติโยมโดยเร็ว   ญาติโยมเห็นอาตมาไปก็ปูเสื่อต้อนรับ อาตมานั่งสนทนากับญาติโยมประมาณ 5 นาทีก็ได้ยินเสียงโวยวายขึ้นทางถนนหน้าบ้านของญาติโยมที่อาตมานั่งอยู่นั้น อาตมาและโยมทั้งหลายพากันมองดูเห็นภิกษุรูปหนึ่งเดินบ้างวิ่งบ้าง  มือหนึ่งถือย่าม  มือหนึ่งถือมีดปลายแหลม ร้องด่าอาตมาเรียกชื่ออาตมาผ่านหน้าบ้านญาติโยมไป  อาตมาและญาติโยมก็มองตามไป  พอพระภิกษุรูปนั้นถึงที่พักที่อาตมาอยู่ ก็ทิ้งย่ามไว้กับพื้นดินแล้วก็ปีนขึ้นไปบนที่พักของอาตมา  พอไม่พบอาตมาอยู่ที่นั้นก็กระโจนลงจากที่พัก พอมาถึงหน้าบ้านโยมก็ถามโยมว่ามันไปทางไหนจะฆ่ามันสักหน่อย  เห็นมันมาทางนี้ไหม  ญาติโยมก็โกหกว่าท่านไปเขายอดเอียง พอโยมพูดดังนั้นแล้วพระภิกษุรูปนั้นก็พูดขึ้นว่า  จะตามไปฆ่ามันสักวันว่าแล้วก็รีบมุ่งหน้าเดินไปเขายอดเอียง  พอไปสักพักหนึ่งก็กลับมา พอมาถึงที่บ้านโยมสะอาดที่อาตมาพักอยู่นั้น  ก็พูดขึ้นว่าโกหกกันได้ว่ามันไปเขายอดเอียง  มันไม่ไปมันไปอยู่ที่ไหนให้บอกมาเดี๋ยวนี้ หมู่ญาติโยมก็พากันนิ่ง  ไม่พูดว่าอะไร  ภิกษุรูปนั้นก็ด่าอาตมาไปสารพัดจะฆ่าอาตมาให้ได้  พอยืนด่าอาตมาอยู่พักหนึ่งแล้วก็กลับไป ที่พักของพระภิกษุรูปนี้อยู่ห่างจากที่พักของอาตมา 4 กิโลเมตร พอถึงเดือนพฤษภาคมอาตมาก็ย้ายจากที่บ้านร้างนั้นไปอยู่ที่กุฏิที่ญาติโยมสร้างให้ที่เชิงเขาใหญ่คุ้งเขาเขียว พอถึงเดือนมิถุนายน ท่านผู้นั้นก็ไปอีก  อาตมาพอมองเห็นท่านเดินมา  อาตมาก็ไม่ประมาท  เพราะอาตมาเป็นผู้ระมัดระวังตัวอยู่เสมอ ไม่ประมาทต่อสิ่งอันตรายทั้งปวง  อาตมารีบเข้าในกุฏิปิดประตูใส่กลอนไว้แน่น  พอท่านไปถึงก็ถามว่าอ้ายนั่นอ้ายนี่มันไปไหน แต่หมู่ญาติโยมก็พากันโกหกว่าท่านไม่อยู่ที่นี่  ภิกษุรูปนั้นเดินมาทางประตูเห็นประตูปิดแน่นแล้วก็ถามขึ้นว่า ใครอยู่ข้างในนี้แล้วก็ทุบประตูเป็นการใหญ่  ญาติโยมจึงพูดขึ้นว่า  ท่านอย่าไปทุบประตู  ถ้าประตูของญาติโยมพังแล้วญาติโยมจะฟ้องท่านนะ หาว่าท่านทำลายทรัพย์ของพวกญาติโยม  พูดดังนั้นก็หยุดไม่ทุบประตู  แต่ปีนฝาขึ้นไปงัดช่องลมข้างบน ญาติโยมเห็นไม่เหมาะถึงได้ลุกขึ้นไปแย่งมีดจากท่าน  ท่านก็ไม่ยอมวางให้  พูดแต่ว่าจะฆ่ามันให้ได้ ญาติโยมเห็นรุนแรงเช่นนั้นจึงได้ร้องบอกหมู่ญาติโยมให้เอารถไปตามตำรวจมาเร็วๆ หน่อย พอได้ยินเสียงญาติโยมไปตามตำรวจแล้วท่านก็เลยหยุด  ลงจากกุฏิกลับไปแต่ทางญาติโยมก็ได้ไปรายงานต่อเจ้าพนักงานตำรวจ ถ้าท่านมาทำอย่างเก่าอีกต้องให้เจ้าพนักงานจัดการให้ด้วย  เจ้าพนักงานก็รับทราบไว้ฯ

               อยู่ต่อมาถึงเดือนกรกฎาคม  ท่านรูปนี้ก็ไปบุกรุกอย่างเดิมอีก  ญาติโยมก็รีบไปตามเจ้าพนักงานมา พอท่านรู้ว่าเจ้าพนักงานมาก็รีบลงจากกุฏิไป  พอเดินลงจากกุฏิไปประมาณสองเส้น  ก็ไปพบเจ้าพนักงานที่สวนทางมา ญาติโยมจึงแจ้งเจ้าพนักงานให้ทราบ  พอเจ้าพนักงานรู้ก็รีบกักตัวค้นอาวุธพบมีดปลายแหลมยาวประมาณ 10 นิ้ว  กับเงินอีก 10 บาทเศษ เจ้าพนักงานก็คุมตัวไปหาอาตมาที่กุฏิเพื่อสอบสวนปากคำ  และเหตุที่เกิดขึ้น  เจ้าหน้าที่ได้ถามอาตมาว่า  เรื่องมันเป็นมาอย่างไร อาตมาได้ตอบว่า  แต่ก่อนท่านรูปนี้ท่านได้มาขอเรียนขึ้นต่อพระธรรม  อาตมาบอกว่า  ถ้าท่านขึ้นต่อพระธรรมแล้ว มีข้อห้ามอย่าละเมิดต่อศีลสิกขาบทขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ท่านองค์นี้ท่านก็รับว่าท่านรักษาได้ อาตมาก็แนะนำให้ตั้งใจเข้าสู่พระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  เป็นที่พึ่งตลอดไป  ซึ่งตอนนั้นท่านมีเงินอยู่ 800-900 บาท ท่านก็ให้ไวยาจักรโยมเก็บไว้ให้  อยู่ต่อมาญาติโยมทางบ้านที่ปากเกร็ดจะขายที่ดิน  ก็มาบอกให้ท่านมาโอนชื่อในโฉนด ท่านก็รับเอาเงินศรัทธาที่ญาติโยมศรัทธาฝากไว้เพื่อเดินทาง  เพราะท่านเคยจับเงินมาไว้ได้ในตนแต่ก่อนมา  ท่านก็คงจะคิดว่ามันก็คงไม่เป็นไร พอท่านถือเงินไปถึงบ้านที่ปากเกร็ดในเย็นวันนั้นแหละก็เลยเสียสติเป็นบ้าขึ้น  ไม่รู้ตัวเลยจนตลอดมา  เพราะท่านล่วงศีลสิกขาบทข้อ 10 คือ ชาตะรู  ปะระชะตะ ฯลฯ  ก็เลยเสียสติอยู่ทุกวันนี้  ท่านถึงได้โกรธเคืองอาตมา หาว่าอาตมาหลอกให้เรียนพระธรรมเลยคิดอาฆาตจะฆ่าอาตมา  ขอให้เจ้าหน้าที่นำท่านไปรักษาที่โรงพยาบาล  ช่วยรักษาท่านบ้าง ท่านไม่มีญาติที่นี่  พออาตมาเล่าให้เจ้าหน้าที่ฟังจบ  เจ้าหน้าที่ก็นำท่านส่งไปโรงพยาบาล  นี่แหละท่านทั้งหลายท่านจงพิจารณาตามเหตุการณ์นี้ เพราะความหวังดีของอาตมาอยากจะให้ท่านออกจากความทุกข์ที่หลงใหลอยู่ในกิเลสกาม  วัตถุกาม อยากให้เดินตามพระธรรมพระวินัยนั่นเอง  ท่านคงจะนึกเดาเอาว่าพระธรรมนี้ไม่มีอิทธิฤทธิ์อะไร  ท่านถึงได้ปฏิบัติล่วงศีลสิกขาบทที่ 10 พระธรรมนี้เป็นที่น้อมนำจิตใจให้ผู้ปฏิบัติตรัสรู้ซึ่งอรหันต์ได้  องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา  เมื่อท่านได้ตรัสรู้เป็นพุทธะแล้ว ท่านก็ไม่ทรงเคารพใคร  ทรงเคารพอยู่แต่พระธรรมเท่านั้น  ธัมมะที่ท่านได้ตรัสรู้ในธรรมทั้งปวง ที่ได้ทรงนำเอามาสั่งสอนเวไนยสัตว์ทั้งหลายก็เพราะพระธรรม  พระธรรมนั้นไม่มีสังขาร  ธาตุทั้ง 4 ปรุงแต่งเหมือนมนุษย์เรา ท่านเป็นแต่ธรรมมานุภาพเท่านั้น  ผู้ปฏิบัติธรรมจนจิตของตนเข้าสู่สมาธิถึงขั้นอัปมาสมาธิได้แล้ว และเจ้าของผู้ปฏิบัติได้ประคองสมาธิของตนให้มั่นคง  ไม่ให้ล้มลุกคลุกคลานคือไม่มีจิตหวั่นไหวโอนเอนสั่นคลอน ความสว่างแห่งดวงจิตจะเกิดขึ้น  ผู้ปฏิบัติสามารถน้อมนำดวงจิตของตนเองให้เข้าถึงธรรมมานุภาพได้  ในความสว่างแห่งดวงจิตนั้น โดยรู้เฉพาะแต่ผู้ปฏิบัติแห่งตนเองเท่านั้นฯ  

               “ธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ที่เราท่านทั้งหลายได้ทราบกันอยู่ในทุกวันนี้ ก็เพราะองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ได้น้อมดวงจิตของท่านเข้าสู่องค์พระธรรมด้วยพระญาณของพระองค์ องค์พระธรรมมานุภาพจึงได้น้อมนำให้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  เอาธัมมะอันวิเศษสุดมาจำแนกออกมาบรรยายธรรม สั่งสอนเวไนยสัตว์ให้รู้ผลบุญและบาป  รู้นรก-รู้สวรรค์-รู้นิพพาน  อันเป็นที่สุดแห่งรู้  และได้ทรงตรัสไว้ด้วยว่า  ภิกษุ-สามเณร-ชี-พราหมณ์-อุบาสก-อุบาสิกา  ท่านเหล่าใดเห็นพระธรรม  ท่านเหล่านั้นแหละเห็นตถาคต  ขอให้ท่านทั้งหลายโปรดได้พิจารณาไตร่ตรองดู  เราอย่าไปมัวงมงายอยู่ในตำนานโบราณกันอยู่เลย  สิ่งที่เขาเขียนขึ้นมาเทศนาขึ้นมา  มันเป็นเพียงคำจำแนกธรรมเท่านั้น  ท่านทั้งหลายจงปฏิบัติจิตของตนเองให้มีดวงตาเห็นธรรมกันเถิด  เพราะพระธรรมตามที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าน้อมนำเอามาสั่งสอน  พระธรรมนั้นพระองค์ตรัสไว้ดีแล้ว  ผู้ใดศึกษาและปฏิบัติผู้นั้นจะพึงเห็นได้ด้วยตนเอง  ทุกคนปฏิบัติได้และให้ผลได้  โดยไม่มีกาลและเวลาเพราะเป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตนเอง  จงปฏิบัติจิตกันเถิดเราจะได้เห็นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ที่พวกท่านทั้งหลายเป็นชาวพุทธเคารพสักการะพระองค์อยู่ทุกๆ วัน” อาตมาได้เป็นผู้แนะนำสั่งสอนอุบาสกอุบาสิกา  ในหมู่ละแวกบ้านนั้น  อาตมาได้แนะนำอบรมเกี่ยวกับศีล-สมาธิ-ปัญญา  เพื่อให้ญาติโยมเหล่านั้นเป็นผู้รู้จักบุญกุศล  และอกุศลทั้งปวง  เหล่าท่านทั้งหลายที่ได้มาอบรมกับอาตมา  ก็รู้สึกว่าทุกคนปฏิบัติได้ดีและสนใจธัมมะที่อาตมาชี้ทางให้  ทำให้ทุกคนเลื่อมใสต่อองค์พระพุทธ  พระธรรม  พระอริยสงฆ์  รู้จักบุญรู้จักบาปกันเป็นส่วนมากและเลิกจากการกระทำบาป  ยึดมั่นในองค์ศีล 5 ศีล 8 กันก็มาก  แต่ยังมีพวกมิจฉาทิฐิพวกหนึ่งเป็นผู้ไม่ปฏิบัติตามพระธรรมพระวินัย  มีความเห็นในพระธรรมพระวินัยตรงกันข้ามกับคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  มาพูดกับญาติโยมที่มีความเห็นในสัมมาทิฐิดีแล้ว  ไม่ให้เชื่อถือในคำสั่งสอนของอาตมา เช่น ยุยงส่งเสริมไม่ให้ญาติโยมมาฟังพระธรรมเทศนา  เพราะหาว่าไม่มีประโยชน์  ห้ามปรามญาติโยมว่าจะไปฟังเทศฟังธรรม  รักษาศีลทำไมเสียเวลาทำมาหากิน  พวกเหล่านั้นได้ขัดขวางญาติโยมไว้ไม่ให้ไปหาอาตมา  ญาติโยมบางคนที่ยังละมิจฉาทิฐิไม่ได้  ก็หลงเชื่อ  ญาติโยมที่มีสัมมาทิฐิดีแล้วก็ไม่เชื่อ  ไปฟังธรรมที่อาตมาอบรมสั่งสอนอยู่เนืองๆ เพราะพวกมิจฉาทิฐิเหล่านั้นแนะนำญาติโยมไปในทางหาความร่ำรวยหาเงินหาทองด้วยเล่ห์กลมารยา  ทางเครื่องลางของขลังอันเป็นเครื่องทำให้จิตใจตกอยู่ในความโลภ  ความโกรธ  ความหลง  เป็นส่วนมากเพราะญาติโยมทั้งหลายเป็นผู้เดินหลงทางอยู่แล้ว  เมื่อมีผู้ใดมาชี้ทางให้เดินตามความโลภหลงก็ชอบแม้แต่พระภิกษุสามเณรชีพราหมณ์ก็พากันไปเป็นส่วนมาก  นี่ก็เป็นเหตุหนึ่งที่ผู้ทรงศีลเป็นสมณะวิสัยเป็นผู้มีความโลภ  ความโกรธ  ความหลง  ครอบงำอยู่ในจิตใจ  เมื่อมาแนะนำญาติโยมทั้งหลาย  ก็ทำให้ญาติโยมหลงเชื่อพากันตกอยู่ในความโลภ  ความโกรธ  ความหลง  ยึดมั่นติดตามผู้ที่มีกิเลสตัณหา  อาสวะทั้งหลาย  เมื่อสังขารดับสิ้นไปวิญญาณก็ตกไปทนทุกข์เวทนาในอบายคือนรกนั่นเอง  เป็นสิ่งที่น่าสงสารพวกมิจฉาทิฐิพวกนี้เป็นอย่างยิ่ง  เพราะเขาหารู้ไม่ว่าความทุกข์ทั้งปวงที่ท่านได้รับระหว่างการครองกายเป็นมนุษย์อยู่นี้  ถ้าหากว่าเหล่าท่านทั้งหลายยังไม่กระทำให้ความทุกข์นั้นให้สิ้นไปหมดไปเสียเมื่อแต่ยังมีชีวิตอยู่  ครั้นเมื่อสังขารดับสิ้นไปแล้ววิญญาณจะไปเกิดชาติใดภพใด  ความทุกข์นั้นก็จะติดตามท่านไปตลอดกาล  เพราะพวกนี้มีความเห็นผิดหลงผิดนอกคำสั่งของพระพุทธองค์พระพุทธเจ้าของเรานั่นเอง  ฉะนั้นหมู่ท่านทั้งหลายควรจะมีความเห็นให้ถูกต้อง  หมั่นสวดมนต์ไหว้พระรักษาศีลบริจาคทานไว้เถิด  จะได้มีอริยทรัพย์ติดตัวเราไป  ส่งผลให้เราไปเกิดในภพชาติที่สมบูรณ์ต่อไป  และเป็นปัจจัยในการปฏิบัติให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์เร็วเข้าตามที่องค์พระศาสดาของเราชี้แนวทางไว้  หมู่ท่านทั้งหลายเท่าที่ท่านเกิดมาเป็นมนุษย์  ท่านควรคิดให้ถูกต้องเรามิได้เกิดมาเพื่อหลงในกาม  และหลงในเกียรติกันนะท่าน  ถ้าท่านผู้ใดยังคิดว่าท่านเกิดมาเพื่อความสนุกสนานเพลิดเพลินในรูปรสกลิ่นเสียง  และทรัพย์สินเงินทอง  เกียรติยศ  ท่านผู้นั้นคิดผิดอย่างน่าสงสารทีเดียว  เพราะสิ่งทั้งหลายมันทำให้ท่านมีความสุขอยู่ในโลกนี้ชั่วคราวเท่านั้น  มันเป็นของสมมุติมันเป็นของเวียนว่ายอยู่ในวัฏฏะ  ขอให้ท่านทั้งหลายเพียงแต่รับรู้ไว้ว่าทรัพย์ทั้งหมดเหล่านี้มันเป็นอนิจจังก็พอแล้ว  ทางที่ท่านจะเดินไปให้ถูกนั้นก็คือ  เกิดมาเพื่อเดินทางแสวงหาความพ้นทุกข์อันเป็นแดนสุด  คือ  พระนิพพานนั้นจึงจะถูกฯ       

               ขอท่านทั้งหลายจงมีความเชื่อมั่นในบวรพุทธศาสนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา  และเชื่อในคำสั่งสอนของท่าน  ตามที่พระพุทธองค์ได้ทรงสอนให้พวกเราทั้งหลาย   เป็นผู้ที่มีความเชื่อมั่นในความศรัทธาคือ  มีการทำบุญให้ทานอย่าได้ขาดและมีความเชื่อมั่นอยู่ในการรักษาศีลฟังธรรม  ปฏิบัติตามศีลสิกขาบทตามที่พุทธบัญญัติให้ครบถ้วน  และมีความเชื่อมั่นในการทำสมาธิ  เพื่อจะรักษาจิตใจของตนให้เข้าสู่ความสงบสว่าง  หมั่นแผ่เมตตาไปยังมนุษย์และสัตว์ทั่วไป  และมีจิตยึดมั่นต่อคุณพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  ข้อปฏิบัติเหล่านี้แหละจะทำให้ท่านมีอริยทรัพย์ติดตัวไปทุกภพทุกชาติ  เพราะพระพุทธเจ้าของเราท่านสรรเสริญ  เป็นทางปฏิบัติอันถูกต้องในทางศาสนาเป็นหนทางที่จะเดินไปให้พ้นจากทุกข์  อาตมาได้พยายามอบรมสั่งสอนอุบาสกอุบาสิกาภิกษุสามเณรชีพราหมณ์  ตามที่พระธรรมท่านกล่าวไว้อยู่เสมอจนพวกมิจฉาทิฐิเหล่านั้น  พูดข่มขู่ญาติโยมไม่ให้เชื่อฟังอาตมาอยู่เสมอๆ  อาตมาก็ไม่ว่าอะไรเพราะอาตมาถือเสียว่า  อาตมาโปรดสัตว์ทั้งหลาย  แต่ผู้ที่จะโปรดได้เท่านั้น  ผู้ใดอาตมาโปรดให้พ้นทุกข์ไม่ได้อาตมาก็แผ่ส่วนกุศลไปให้เสมอ  แต่ถึงกระนั้นอาตมาก็ต้องผจญกับเหล่ามิจฉาทิฐิเหล่านั้นอยู่เรื่อยๆ ดังอาตมาจะเล่าต่อไปตามที่อาตมาได้ผจญมาฯ

               อาตมาได้พักอยู่ที่สำนักปฏิบัติจิตที่คุ้งเขาเขียวและได้พยายามอบรมสั่งสอนญาติโยม  ให้ปฏิบัติจิตให้รู้จักบุญ  รู้จักบาป  จนคนส่วนมากละบาปกัน  หันมาทำบุญถือศีลกันเป็นส่วนมาก  วันหนึ่งมีพวกชอบหากินใช้ศาสนาของพระพุทธองค์บังหน้า  อวดคุณวิเศษที่ไม่มีในตนว่ามีในตนเที่ยวข่มขู่ญาติโยม  อวดอ้างแสดงฤทธิ์หาอุบายด้วยกลมายา  คาถาต่างๆ เช่น  ขู่ว่าจะเสกตะปูเข้าท้องให้ตาย  ใช้กะสินให้เป็นลูกศรฆ่าคนและสัตว์ให้ตาย  ใช้สีขี้ผึ้งผีตายโหงใส่ให้คนรักเป็นบ้าก็ได้  เราไม่กลัวเกรงผู้ใดทั้งนั้น  บางคนอวดอ้างว่าเราเรียกวิญญาณกุมารอ้ายดำ อ้ายแดง  ใช้มันไปฆ่าคนก็ได้ใช้เฝ้าบ้าน  เฝ้าเรือน  เฝ้าของ  ป้องกันไม่ให้ขโมยขโจรเข้าบ้านได้  จะใช้กะสินเผาคนให้ตายหมดทั้งคุ้งเขาเขียวก็ได้  ชุบคนตายให้เกิดใหม่ก็ได้  คนเจ็บคนป่วยเขารักษาด้วยน้ำมนต์ไม่ต้องกินยาก็หาย  บางคนก็อวดอ้างว่าขอให้ท่านมหากลับมาอยู่ที่นี่ก่อน  เพราะท่านมหานั้นเก่งมาก  ท่านมีคาถาอาคมดีๆ ถ้าท่านเสกคาถาขึ้นแล้ว  ท่านเป่าพรวดเดียวพระภิกษุสามเณรชีพราหมณ์ต้องหนีออกจากคุ้งเขาเขียวหมด  อยู่ไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว  นี่ตามคำอวดอ้างของเหล่ามิจฉาทิฐิ  ญาติโยมทั้งหลายเมื่อได้ยินได้ฟังก็พากันหวาดกลัว  พากันวุ่นวายไปหมดและเกรงไปว่าอาตมาจะสู้กับพวกหากินร้อยเล่ห์เหล่านั้นไม่ได้  เพราะญาติโยมอยู่ห่างไกลความเจริญเมื่อถูกพูดปั่นเข้าบ่อยๆ ก็หวาดกลัว  บางคนไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกนอกหน้า  แต่ก็ใจคอไม่ค่อยจะสู้ดีต่อเหตุการณ์เหล่านั้น  ญาติโยมทั้งหลายได้พากันมาหาอาตมา  บางคนพูดไม่รู้เรื่องเพราะความตกใจกลัวมาก  และได้ถามอาตมาว่าหลวงพ่อจะทำอย่างไรดี  พวกผมกลัวแทนหลวงพ่อที่สุด  อาตมาจึงได้พูดตอบญาติโยมไปว่า  อาตมาเป็นลูกของพระตถาคต  อาตมามิได้มีความวิตกเกรงกลัวต่อมหาภัยอันประหลาดนั้นแต่อย่างไร  ถ้าหากเราไปกลัวแต่ข่าวลือเล่าอ้างหรือจะเป็นความจริงแต่อย่างใดก็ตาม  เราก็ยังเป็นผู้หลงไปตามทางของโลกนะซิ  เราเป็นชาวพุทธนับถือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง  ท่านก็เป็นเหมือนพ่อของเราที่คอยพิทักษ์รักษาเรา  ฉะนั้นเมื่อมีภัยมาถึงตัวเราก็นึกถึงไตรสรณาคมน์คือ  พระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  เป็นที่พึ่งที่อาศัยเป็นที่ระลึกถึงท่านอย่าลืมท่าน  ทุกลมหายใจเข้าออกก็แล้วกัน  อาตมาได้เทศนาเรื่องการแสดงฤทธิ์ให้ญาติโยมฟังว่า “ตอนหนึ่งองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราได้กล่าวแก่ภิกษุว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  ท่านผู้ใดกล่าวว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เป็นอิทธิฤทธิ์หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่นั้น  สิ่งนี้เป็นการกล่าวไม่จริง  สิ่งที่มีอิทธิฤทธิ์หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในโลกนี้ยังมีอยู่  แต่สิ่งอิทธิฤทธิ์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้มันมีเกิดขึ้นเป็นธรรมดาเท่านั้น  และสิ่งเหล่านี้มันจะเกิดขึ้นเพราะมีกรรมทางกาย  ทางวาจา  ทางใจเป็นเหตุ  มันจะสูงยิ่งไปกว่าคุณพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  ไม่มีสิ่งอันใดในโลกนี้ที่ถือกันว่าเป็นของวิเศษก็มีอยู่จริง  นับเป็นของเกิดขึ้นตามธรรมดาของมัน  มันไม่แน่นอนดอกโยม  สิ่งที่แน่นอนที่สุดในโลกก็คือความปรวนแปร  และความดับของร่างกายสังขารเราและสิ่งที่เป็นที่พึ่งของเราที่แน่นอนที่สุดก็มีคุณพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  ขอให้ญาติโยมทั้งหลายมีจิตให้เข้าถึงพระไตรสรณาคมน์เถิด  เชื่อมั่นต่อพระธรรมคำสั่งสอนของพระศาสดาของเรา  ท่านกล่าวว่า  การเกิดมีจริง  ความแตกดับของร่างกายสังขารมีจริง  วิญญาณมีจริง  ทุกคนเกิดมาก็มีกรรมติดตามมา  ตายแล้วก็มีกรรมติดตามไป  ผู้ใดกระทำกรรมดีย่อมได้รับผลดี  ผู้ใดกระทำกรรมชั่วผู้นั้นย่อมได้รับผลชั่ว  อยู่แก่ตัวของเราเอง  นึกถึงคุณพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์ไว้เถิดโยมอย่าไปเกรงต่อภัยอันเป็นธรรมดาของโลกเลย  หมั่นไหว้พระสวดมนต์ระลึกถึงไตรสรณาคมน์ดังนี้แล้วโยมจะสบายใจ

“พุทธัง  สะระณัง  คัจฉามิ  ข้าพเจ้าถือเอาคุณพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง   สิ่งอื่นจะเหนือกว่าไม่มี

ธัมมัง  สะระณัง  คัจฉามิ  ข้าพเจ้าถือเอาคุณพระธรรมเป็นที่พึ่ง      สิ่งอื่นจะเหนือกว่าไม่มี

สังฆัง  สะระณัง  คัจฉามิ  ข้าพเจ้าถือเอาคุณพระสงฆ์เป็นที่พึ่ง       สิ่งอื่นจะเหนือกว่า ไม่มี”

               นี่แหละโยมทั้งหลาย  ให้จำไว้ท่องบ่นอยู่มิได้ขาด  มิว่าสิ่งไรจะมาทำเรามิได้  ญาติโยมไม่ต้องกลัวหรอก  ถ้าหากพวกเหล่ามิจฉาทิฐิเหล่านี้ยังไม่สงบไป  อาตมาจะไม่ไปจากที่นี่เป็นอันขาด  ถ้าท่านพวกนั้นมันทำได้จริงๆ แล้วคงไม่มาคุยอย่างนั้นอย่างนี้หรอก  อาตมาอยากจะกล่าวถึงเรื่องคาถาอาคมมายาศาสตร์ทั้งปวงเหล่านี้  ในจิตของอาตมาขณะนั้นก็รู้อยู่ว่าอิทธิฤทธิ์ต่างๆ นั้นมีจริง  เพราะอาตมาเคยเล่าเรียนมาก็มาก  เคยเป็นหมอแผนโบราณรักษาคนไข้ทางไสยศาสตร์มาแล้ว  จึงรู้ว่าของทั้งหมดนั้นเขาทำได้จริง  แต่อาตมาไม่พูดไปเพราะกลัวญาติโยมจะตกใจกันใหญ่  อาตมาเคยรักษาคนถูกของ  ถูกคุณมาแล้วในสมัยอาตมานุ่งขาวห่มขาว  เคยมีพวกอิทธิฤทธิ์ปล่อยของด้วยกลมายาภูตผีปีศาจต่างๆ มาถูกประตูบ้านดังสนั่นหวั่นไหว  แต่ไม่ถูกอาตมา  เห็นมีแต่เสียงแต่ไม่เห็นตัว  แต่อาตมาก็มาคิดดูว่าพวกมิจฉาชีพเหล่านั้นจะทำได้หรือเปล่าอาตมาก็ไม่รู้  อาตมาจึงไม่พูดเพียงแต่นึกถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  พระธรรมเจ้า  พระสงฆ์เจ้า  คุณศีลสัจจะธรรมความสว่างแห่งจิตให้สว่างอยู่มิขาด  ใช้จิตกำหนดอยู่ในอาโปกะสิน  เตโชกะสิน  ให้สว่างอยู่เสมอๆ ถ้าพวกมิจฉาทิฐิเหล่านั้นทำของมาจริงก็ต้องเห็นได้ในองค์สมาธิที่มั่นคงอยู่ทุกอิริยาบถ  ครั้นอยู่ต่อมาหลายวันก็ไม่เห็นมีสิ่งไรเกิดขึ้น  มีแต่คำพูดถากถางในทางศาสนาขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าว่าพระโสดาบันไม่มี  พระสกิทาคามีไม่มี  พระอนาคามีไม่มี  พระอรหัตอรหันต์ไม่มี  บางท่านก็พูดออกชื่ออาตมาว่า  อ้ายนั่นอ้ายนี่มันจะเก่งแค่ไหน  บ้านมันบ้านโง้งเรารู้จักมันไปทั้งหมดออกพรรษาแล้วเราจะไปสอบถามดูแถวนั้น  มันจะเก่งแค่ไหน  อาตมาได้รู้เรื่องเหล่านี้จากญาติโยม  แล้วก็พิจารณาอยู่คนเดียวว่า  ตัวเรานี้หนอทำผิดอะไรพวกเหล่านี้ถึงได้พูดจาถากถางเราเช่นนี้  คิดไปคิดมาก็หาความผิดตัวเองไม่ได้  มานึกขึ้นได้ว่าตัวเรานี้ไปแนะนำเรื่องศีลสิกขาบทข้อที่ 3 คือ  อพรัมหมะจะริยาฯ  ข้อ 10 คือ  ชาตรูปะระชะตะฯ  ให้ละเว้นในกิเลสกามและวัตถุกาม  ห้ามไม่ให้จับเงินทองห้ามไม่ให้ยินดีในเงินในทอง  ท่านห้ามภิกษุสามเณรไม่ให้ล่วงละเมิดศีลข้อ 10 นี้  ถ้าผู้ใดล่วงละเมิดศีลจะไม่ครบ 10 ข้อ  อาตมาก็กล่าวไปตามพระธรรมพระวินัยอย่างนี้  ท่านเหล่านั้นก็คงจะโกรธอาตมาเป็นแน่  แต่อาตมาก็มิได้มีจิตคิดร้ายโกรธตอบแต่อย่างไร  ได้แต่สงสารพวกเห็นผิดเหล่านี้  อาตมาสวดมนต์แผ่เมตตาไปให้เสมอ  อาตมาเป็นผู้ยึดมั่นอยู่ในศีลสิกขาบทสิบข้อ  อาตมาไม่ยอมละเมิดเป็นอันขาด  ท่านเหล่าใดจะโกรธมาฆ่าตีอาตมาก็ตาม  อาตมาไม่ว่าทั้งนั้น  อาตมานึกถึงคุณพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  คุณศีลเหล่านี้มาคุ้มครองรักษาตลอดถึงพระภิกษุสามเณร  อุบาสกอุบาสิกา  ที่ตั้งมั่นอยู่ในศีลและเลื่อมใสในคุณธรรมที่กล่าวมาแล้วนี้ให้ปลอดภัยทุกประการ  อาตมาก็เกรงว่าภัยเหล่านั้นจะมาถูกญาติโยมเข้าเหมือนกัน  อาตมาจึงชักชวนญาติโยมสวดมนต์ไหว้พระ  ปฏิบัติจิตใจในสมาธิกรรมฐานมิให้ขาดสาย  ในทุกอิริยาบถ  ยืน-เดิน-นั่ง-นอน  อยู่มาก็ออกพรรษา  ผู้ที่พูดถากถางอาตมาได้ลาออกจากเพศบรรพชิตเข้าสู่เพศคฤหัสถ์  อยู่ไม่ได้ถึง 10 วันได้ยินข่าวว่าท่านผู้นั้นอาเจียนเป็นโลหิตออกมาตาย  และอยู่ๆ ไปอีกญาติโยมก็มาบอกว่า  ท่านมหาที่อวดว่ามีคุณธรรมทางคาถาอาคมขลังนั้นก็ไปถึงที่คุ้งเขาเขียว  หมู่พวกมิจฉาทิฐิก็ดีใจกันเป็นการใหญ่  และมหาที่กล่าวนั้นก็พาพรรคพวกของตัวไปพักอยู่ที่อาตมาพัก  คือศาลาหลังเก่าอาตมาเคยจำพรรษาอยู่ก่อนข้างถ้ำไทรย้อย  อาตมาย้ายมาจากที่นั้นไม่ทันรื้อ  หมู่พวกมหาก็ยึดเอาเป็นที่อาศัย  เพื่อทำพิธีทางไสยศาสตร์แสดงอิทธิฤทธิ์  กำจัดเหล่าภิกษุสามเณรอุบาสกอุบาสิกาในคุ้งเขาเขียวให้แตกหนีไปดังกล่าวมาแล้วข้างต้นฯ

               ครั้นพอมหาไปอยู่ไม่ถึง 10 วันก็เกิดจิตวิปริต  เลยผูกคอตายด้วยตนเองอยู่ที่ศาลาหลังนั้นเอง  ต่อมายังมีชายอีกผู้หนึ่งเห็นอาตมาแนะนำสั่งสอนฝ่ายอุบาสกอุบาสิกาคือหมู่พวกที่นั่นเอง  โยมผู้นั้นมีจิตคิดทำลายพระพุทธศาสนา  ศีลธรรมที่อาตมาได้ตั้งหน้าตั้งตาแนะนำสั่งสอนศีลธรรมแก่ท่านชายหญิงไม่เลือกหน้า  ไม่ว่าจะต่ำหรือปานกลางหรือสูงสุด  อาตมาไม่เลือกชั้นวรรณะเหล่าใดทั้งนั้น  อาตมาได้สั่งสอนให้รู้บุญรู้บาป  ให้รู้จักออกจากตัณหาอาสวะทั้งปวงธรรมเหล่าใดที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านทรงบัญญัติไว้  อาตมาก็อุตส่าห์ค้นหาปฏิบัติติดตามเอามาแนะนำสั่งสอนแก่ตนเองและผู้อื่น  แม้แต่จะอดหลับอดนอนอดอาหารสักเท่าไรก็ตาม  อาตมาก็ไม่ว่าทั้งนั้นขอแต่ให้ญาติโยมได้รู้และปฏิบัติกันเพื่อออกจากตัณหาอาสวะทั้งปวง  หาทางออกให้พ้นจากกองทุกข์ได้ก็แล้วกัน  โยมผู้ชายที่อาตมาได้กล่าวมาข้างต้นนั้นได้มาเห็นอาตมาที่สำนักของอาตมา  ซึ่งมีแต่อุบาสิกาทั้งนั้น  มีสามเณรอยู่องค์เดียว  โยมผู้นั้นก็หาว่าอาตมามีภรรยาได้พูดจาว่าอาตมาลับหลังเรื่อยมา  ญาติโยมทั้งหลายก็ห้ามไม่ให้ว่าอาตมา  โยมผู้นั้นก็ไม่ฟังญาติโยมเห็นว่าห้ามไม่ฟังก็มีความโกรธแทนอาตมา  อาตมาก็ห้ามไว้อย่าไปโกรธเขาเลย  เพราะเขายังเป็นผู้หลงผิดอยู่  แต่โยมผู้นั้นก็หาหยุดยั้งไม่  ได้ว่ากล่าวอาตมาต่างๆ นานา  ห้ามมิให้ผู้คนไปฟังพระธรรมเทศนากับอาตมา  ท่านคงจะคิดร้ายต่ออาตมาและต่อพระธรรมวินัยขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ที่อาตมาได้สั่งสอนญาติโยมอยู่เป็นแน่  ต่อมาโยมผู้ที่ว่าอาตมานั้นอยู่มาไม่ได้กี่วันก็เกิดเป็นโรคอะไรไม่ทราบ  คอตันตีบหายใจไม่ออกแล้วก็ขาดใจตาย  ญาติโยมได้นำข่าวมาบอกอาตมาหลังจากท่านผู้นั้นตายไปแล้ว  อาตมาพิจารณาดูเห็นว่าผู้ที่คิดร้ายต่อผู้ทรงศีลคือ  พระภิกษุสามเณร  ชีพราหมณ์  ก็เท่ากับคิดร้ายต่อพระธรรมพระวินัยขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า  ดังตัวอย่างเรื่องจริงที่อาตมาได้บันทึกและเขียนเป็นธัมมะไว้เพื่อให้เป็นธรรมทานต่อไป  อาตมาจำพรรษาอยู่ที่คุ้งเขาเขียว  ตำบลพุแค  จังหวัดสระบุรี  ขอให้ท่านทั้งหลายพิจารณาดูเถิดว่าเป็นเพราะเหตุไรมันถึงเป็นไปอย่างนั้นฯ

               อยู่มาวันหนึ่งเมื่อออกพรรษาแล้ว  อาตมาได้เข้าไปในกรุงเทพฯ  ไปพักอยู่ที่วัดมหาธาตุ  ในวันหนึ่งได้มีท่านมหาเปรียญพร้อมด้วยญาติโยมหลายคนได้มาสนทนาธรรมกันกับอาตมา  มีท่านผู้หนึ่งได้ถามอาตมาขึ้นว่า  ท่านปฏิบัติไปแนวไหน  อาตมาตอบว่าปฏิบัติตามพุทธบัญญัติยึดมั่นในศีลสิกขาบท  กรรมฐานห้า  พิจารณาอสุภสิบ  ในทางสัจจะญาณ  จิตตะญาณ  กะตะญาณ  ตามความตั้งใจจะเดินตามพุทธองค์  หวังเข้าสู่พระนิพพานในชาตินี้  ถ้าชาตินี้ยังข้ามไปไม่พ้นก็หวังไว้ในอนาคต  ปฏิบัติให้ถึงพระนิพพานให้จงได้  ความตั้งใจของผมมีอย่างนี้แหละท่าน  พออาตมากล่าวจบลงหมู่ท่านก็กล่าวขึ้นอีกว่าเป็นพระภิกษุนี้ต้องมีศีล 227 ข้อ  สามเณรถึงจะมีศีล 10 ข้อ  พอท่านกล่าวจบอาตมาก็กล่าวตอบว่าจริงอยู่เพราะสามเณรนั้นอายุยังอ่อนอยู่  ยังไม่รู้ความผิดความถูก  ความโลภ  ความหลง  ไม่เหมือนพระภิกษุผู้บรรลุนิติภาวะแล้ว  ท่านเหล่านี้มีกิเลสตัณหาราคะแรงกล้า  ท่านจึงไว้วางพระวินัยให้ข่มตัณหาไว้  ท่านอย่าไปถือว่าศีลของท่านมีมากถึง 227 ข้อ  ท่านก็พากันดีใจเป็นใหญ่หลวง  ศีลและพระวินัยนั่นแหละมันเป็นกฎหมายของพระภิกษุ-สามเณร-ชี-พราหมณ-์อุบาสก-อุบาสิกา ตามลำดับชั้นต่ำชั้นกลางชั้นสูง  ถ้าท่านผู้ใดละได้ไม่ยอมละเมิดศีลทั้ง 227 ข้อ  นั่นแหละท่านถึงจะเป็นผู้บริสุทธิ์ของผู้ทรงศีลได้  ถ้าท่านยังละไม่ได้ท่านอย่าเพิ่งพูดว่าท่านมีศีลมากถึง 227 ข้อเลย  เพราะพระพุทธองค์ท่านกล่าวไว้ในธรรม  อุตริ  อิทธิปหาน  คือธรรมที่ยอดเยี่ยมสูงสุดของมนุษย์ยังไม่มีในตนว่ามีในตนให้หมู่ท่านจำไว้  ท่านท่องบ่นจำได้  กล่าวให้ผู้อื่นฟังแต่ท่านไม่ยอมละตามคำพูดของตนที่กล่าวมานั้น  ท่านจะเป็นผู้มีศีลมีวินัยไม่ได้  โดยให้หมู่ท่านคิดดูกันบ้างตรงนี้  ดูก่อนญาติโยมทั้งหลายอาตมาขอถามธรรมวินัยศีลสิกขาบทให้หมู่ท่านพิจารณาดู  พระภิกษุ สามเณร  ผู้ทรงศีลตั่งแต่ข้อ  ปาณา  ถึงข้อ  ชาตะรู  คือข้อหนึ่งถึงข้อสิบ  ให้มีเจตนาละเว้นทั้งทางกาย  ทั้งทางวาจา  ทั้งทางใจ  หมดจดดีแล้วจะเป็นอาบัติได้ไหม  มีท่านเหล่าใดมาถามอย่างนี้มีไหม  หมู่ท่านทั้งหลายก็ตอบอาตมาว่าไม่มี  ไม่เคยได้ยินคำตอบแบบนี้เลย  อาตมาจึงพูดขึ้นว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ชั่งเถิด  แต่ให้หมู่ท่านพิจารณาดูซิว่ามันจะเป็นอาบัติได้ไหม  พออาตมาพูดจบลงมหาปุ้ย  แสงฉาน  ท่านผู้นี้ชำนาญแปลพระไตรปิฎก  ตอบว่าเป็นอาบัติไม่ได้ครับ  อาตมาก็พูดขึ้นอีกว่า  หมู่ท่านทั้งหลายทำไมไม่ปฏิบัติ  ไม่รักษาศีลตามศีลสิกขาบทที่มีมาในพระไตรปิฎกปาฏิโมกข์กันบ้างเล่า  ทำไมไปคุยโอ้อวดว่าเราถือศีลตั้ง 227 ข้อ  เพียงศีลสิกขาบททำไมไม่ปฏิบัติตามกันบ้างเล่า  พออาตมาพูดจบลงท่านมหาก็พูดขึ้นว่าใครเป็นผู้ปฏิบัติตามได้  พอท่านมหาพูดเช่นนั้น  อาตมาก็นึกสะดุดใจแต่ไม่พูดออกมา  เพราะท่านทั้งหลายเหล่านี้คงไม่รู้อะไรเป็นอะไรกันแน่  อาตามาถึงได้พูดตอบท่านมาหาไปว่า  ท่านจงดูผมนี้เป็นผู้ปฏิบัติตามศีลสิกขาบทองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่มีมาในปาฏิโมกข์ ผมนี้แหละให้หมู่ท่านดูเอาเถิด  ผมไม่ได้กล่าวอ้างในตำรา  ผมปฏิบัติตามพระธรรมวินัยศีลสิกขาบทขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ที่ท่านได้ทรงชี้ทางให้ภิกษุ- สามเณร-ชี-พราหมณ-์อุบาสก-อุบาสิกาถึงปฏิบัติตามได้ทุกท่าน  สิ่งอันใดที่ปฏิบัติตามไม่ได้  พระพุทธองค์ไม่ทรงสอนไว้หรอกท่าน  เว้นไว้ตั้งแต่ผู้เมาผู้หลงอยู่ในตัณหาอาสวะ ทับถมจิตใจไว้ให้คิดเห็นไปตามตัณหาเหล่านั้น  ท่านผู้นั้นแหละถึงจะว่าปฏิบัติตามศีลสิกขาบทไม่ได้  เป็นผู้เดินหลงทางตามพระธรรมพระวินัยถือเป็นผู้หลงทางสวรรค์-นิพพานนั่นเอง  อาตมากล่าวจบแล้วในที่นั้นยังมีโยมชีอีกผู้หนึ่งมาถามอาตมาว่า  พระภิกษุเวลาเดินไปบิณฑบาตก็ดี  ยืนรับบิณฑบาตก็ดีถ้ามีผู้หญิงวิ่งมาชนภิกษุผู้นั้นจะเป็นอาบัติอะไร  หลวงพ่อตอบให้เข้าใจหน่อยค่ะ  อาตมาถามขึ้นว่าใครให้มาถาม  ชีนั้นก็บอกว่าพระภิกษุแต่ไม่ยอมให้บอกชื่ออาตมาจึงพูดว่า  มันไม่เป็นอาบัติอะไรหรอก  เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะการเจตนากระทำของภิกษุผู้นั้น  ถ้าหากภิกษุผู้นั้นมีเจตนายืนอยู่ตรงนั้น  แล้วตั้งใจจะให้หญิงคนนั้นเดินมาชนหรือวิ่งมาชน  เพื่ออยากจะสัมผัสถูกต้องกายหญิงในเวลานึกนั้นเป็นอาบัติถุลลัจจัย  ถ้าหญิงนั้นมาชนสมใจนึกของภิกษุรูปนั้นโดยเจตนาเป็น อาบัติสังฆาทิเสส  ขาดจากการเป็นภิกษุไปแล้ว  ถ้าท่านไปโดยไม่มีเจตนามีหญิงวิ่งมาชนท่าน  หญิงนั้นไม่คอหักตายไปก็บุญอยู่แล้ว  เราทำจิตของเราให้ขาดจากความกำหนัดไปเสียมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอก  ชีไปชี้แจงให้ภิกษุรูปนั้นเข้าใจตามคำพูดของอาตมาด้วย  ถ้าท่านสงสัยอะไรอยู่อีกก็ให้ท่านมาหาอาตมาได้ทุกเวลา  จะได้สนทนาธรรมกันให้เกิดความรู้แตกฉานตามพระธรรมวินัย  เพราะหลวงพ่อสนใจในทางนี้อยู่มาก  ไม่ว่าอุบาสกอุบาสิกามาสนทนากันได้ทุกเวลา (ชีมาถามนั้นชื่อชีสำรวย) อาตมาได้มาพำนักอยู่ที่วัดมหาธาตุอยู่พักหนึ่ง  อาตมาก็กลับไปที่สำนักบำเพ็ญสมณะธรรมที่คุ้งเขาเขียวตามเดิมฯ

               ในปีพ.ศ. 2510  เดือนพฤษภาคม  อาตมาได้พิจารณาดู  ว่าที่ตนได้บำเพ็ญสมณะธรรมที่คุ้งเขาเขียวนี้ก็ 5 พรรษาแล้ว  ได้โปรดญาติโยมให้รู้จักบุญและบาป  แนะนำให้รักษาศีลฟังธรรมนับว่าได้ผลดีในทางคุณธรรม  แต่ก็ได้ผจญกับหมู่มารอยู่เสมอตามที่อาตมาได้กล่าวมาแล้วนั้น  อาตมานึกถึงญาติโยมที่อยู่ทางบ้านโง้ง  อำเภอประจันตคาม  จังหวัดปราจีนบุรี  คิดจะโปรดญาติโยมให้รู้เหตุผลในทางบุญทางบาปบ้าง  และเพื่อทำกิจในทางพุทธศาสนาให้ถาวรสืบไป  เพื่อแนะนำญาติโยมให้ได้ถึงซึ่งมนุษย์สมบัติ  สวรรค์สมบัติ  ในทางการก่อสร้างและซ่อมแซมบูรณะเสนาสนะ ที่อยู่อาศัยของพระภิกษ-ุสามเณร-ชี-พราหมณ์-อุบาสก-อุบาสิกา  เพื่อทำจิตใจให้เข้าถึงศีลธรรม  เพื่อเป็นประโยชน์แก่ญาติโยมที่ได้เสียสละทรัพย์บริจาคบำรุงไว้ในพระบวรศาสนาให้ถาวรสืบไป  เพราะวัดนี้เป็นวัดที่ก่อสร้างมานานปี  มีภิกษุ  สามเณรพักอาศัยเพื่อบำเพ็ญกรณียกิจในทางศาสนามิได้ขาด  และมีบางสถานที่ได้ผุพังสึกกร่อนร่อยหรอลงไป สมควรที่จะแนะนำญาติโยมทั้งหลายให้ช่วยกันบริจาคทรัพย์ตามแต่ศรัทธาซ่อมแซมไว้ให้มั่นคง  เพื่อปฏิบัติกิจของพระภิกษุ  สามเณรต่อไป  ฉะนั้นเมื่อถึงเดือนมิถุนายน มีญาติโยมมาจากกรุงเทพฯ มาพบกับอาตมาเข้าก็เข้ามาพูดจาปราศรัยกับอาตมา  แต่อาตมารู้สึกญาติโยมผู้นี้ยังมีความยินดีหลงอยู่ในวัตถุทางโลกมากฯ

               ฉะนั้นเพื่อเป็นการตอบแทนช่วยเหลือในกิจการงาน  นอกจากพระธรรมพระวินัยศิลปศาสตร์ทางพุทธศาสนาผิดทางของพระภิกษุ  สามเณร  ชีพราหมณ์  แต่อาตมาอนุโลมตามเพื่อจะแนะนำที่ท่านเหล่านั้นยังเข้าใจผิดอยู่  เพราะท่านยังหลงในยศถาบรรดาศักดิ์เอกลาภอยู่  จนมองไม่เห็นทางจะพ้นออกจากทุกข์ไปได้เลย  อาตมาก็มาพิจารณาคิดอยากจะช่วยเหลือให้ท่านรู้ตัวในทางศีลและธรรม  ให้สว่างหายจากความมืดของท่านไปเสียบ้าง  แต่ก็ต้องผิดหวังไปเลย  กับยิ่งหนักจมลงไปอีกจนมองไม่เห็น  เหมือนคนตาบอดตกลงเหวยิ่งแสนลึก  ยังมีเรื่องดังต่อไปนี้คือ  โยมที่อยู่กรุงเทพฯ ที่กล่าวมานั้นได้มานิมนต์อาตมาให้ไปจำพรรษาอยู่สำนักธารอโศกเทวสถาน  ตำบลธารเกษม  อำเภอพุทธบาท  เพื่อให้อาตมาไปแนะนำอบรมสมาธิกรรมฐานแก่ญาติโยมลูกศิษย์ของหลวงพ่อลีที่ตกค้างอยู่  เพราะว่าสำนักนี้มันเป็นที่ทะเลาะวิวาทกันตลอดมา  เกิดทะเลาะอธิกรณ์กันอยู่เสมอมา  ญาติโยมได้มาพูดให้อาตมาฟังว่า  หลวงพ่อไปดูซิมันเป็นเพราะเหตุอะไร  อาตมาก็รับนิมนต์และพูดไปว่ามันก็ดีเหมือนกัน มันต้องมีเหตุมันถึงจะมีผล  อยู่ต่อไปจนถึงเดือน 7 แรม 9 ค่ำอาตมาก็ได้ย้ายจากสำนักปฏิบัติธรรมที่คุ้งเขาเขียวไปจำพรรษาอยู่ที่สำนักธารอโศกหนึ่งพรรษา  อาตมาได้แนะนำสมาธิกรรมฐานแก่อุบาสกอุบาสิกาตามที่เคยได้ปฏิบัติมา  ญาติโยมก็ได้รับผลดี  แต่สำหรับพวกท่านที่มีมิจฉาทิฐิอยู่ในสันดาน  ก็เลยกลายเป็นศัตรูกับอาตมา  ส่วนเหล่าสมมุติสงฆ์ทั้งหลายนั้น  ก็ไม่เอาใจใส่กันเลยในทางปฏิบัติ  ได้แต่คอยแสวงหาเอกลาภเงินทองเท่านั้น  ทางพระธรรมพระวินัยไม่เคยสนใจกันเลย  ได้แต่ทะเลาะวิวาทกันอยู่ไม่ขาด  อาตมาได้พิจารณาเหตุการณ์ของท่านเหล่านั้นตลอดพรรษา  อาตมาก็ถือสันโดษไม่คลุกคลีด้วยกับหมู่ท่านเหล่านั้น  อาตมาได้ใช้เวลาให้หมดไปในการอบรมญาติโยมผู้สนใจในธัมมะ ให้ปฏิบัติตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ให้รู้จักศีล  รู้จักธรรม  รู้จักบุญ  รู้จักบาป  ปฏิบัติอยู่จนตลอดพรรษาฯ

               ครั้นพอออกพรรษาแล้ว  อาตมาก็ถูกกล่าวโทษจากพวกอลัชชีเหล่านั้น  ได้พากันไปกล่าวโทษฟ้องอาตมาที่วัดมณีชลนะขัน  จังหวัดลพบุรี  เพราะสมภารท่านอยู่วัดนั้น  คำกล่าวฟ้องนั้นก็หาว่าอาตมาไปแย่งเทศนาธรรม  แย่งอบรมสั่งสอนญาติโยม  ไปขัดขวางไม่ให้ท่านเหล่านั้นสั่งสอนญาติโยม  และหาว่าอาตมาไปยุแหย่ไม่ให้ญาติโยมทำบุญตักบาตรแก่ท่านเหล่านั้น  ทำให้หมู่ท่านเหล่านั้นอดอยาก  เรื่องนี้ก็มีส่วนจริงอยู่ตรงที่อาตมาไปอยู่ที่นั้น  ท่านเหล่านั้นไปล่อลวงญาติโยมไม่ได้  ก็เลยโกรธเคืองอาตมาและพากันยุยงให้ญาติโยมที่กรุงเทพฯ  ผู้ที่ได้นิมนต์อาตมาไปจำพรรษาอยู่ที่นี่ไม่ให้เคารพนับถืออาตมา  หาว่าญาติโยมเป็นคนตาต่ำไปคบกับมาตุคาม  พอเขาพูดดังนั้นโยมผู้เลื่อมใสอาตมาอยู่ก็โกรธอาตมาเป็นการใหญ่  โดยไม่มีความยั้งคิดแต่ประการใดทั้งสิ้น เลยคิดจะทำลายอาตมาโดยทางอ้อมแต่ไม่สำเร็จ  เลยเขียนจดหมายมาว่าอาตมาไปต่างๆ นานา  เหมือนอาตมานี้เป็นพวกของโยม  ใจของอาตมานี้ก็มิได้ถือโกรธเคืองไปตามด้วยหรอก  คิดว่าเมตตาโยมอยู่ในใจ  แล้วอาตมาก็พิจารณาดูอย่างถี่ถ้วนแล้วก็นึกดีใจ  เพราะอาตมาจะได้ใช้เวรกรรมให้หมดไป  ในอดีตชาติอาตมาเคยกล่าวหาท่านภิกษุเหล่านี้ไว้กรรมจึงตามสนองอาตมา  อาตมาพิจารณาแล้วก็โล่งและเบาใจ  ส่วนญาติโยมที่มาถือโกรธอาตมานั้นอาตมาก็เกรงว่าจะตกนรกทั้งเป็นคิดเมตตาสงสาร  อาตมาได้แผ่ส่วนกุศลไปให้เสมอ  เพราะไปเชื่อหมู่เทวทัตก็เลยพากันกล่าวหาอาตมาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เพราะญาติโยมยังเป็นผู้เดินหลงทาง  หลงคิดอยู่ในยศจึงมีความคิดติดอยู่ในทางโลกมาก  จิตใจจึงขาดจากไตรสรณาคมน์  อาตมาเกรงไปว่าผู้ที่ว่าร้ายต่ออาตมาด้วยวิธีใดก็ตาม  ท่านผู้นั้นจะต้องรับบาปติดตนไป  เท่ากับท่านได้ทำลายพุทธศาสนาให้เสื่อมโทรม  เพราะความหลงของตนที่เข้าใจผิดไปกับหมู่คณะ  มันทำให้ท่านเหล่านั้นตกอยู่ในทางอบาย  แห่งความโลภ  ความหลง  ท่านทั้งหลายจะว่ากล่าวอาตมาไปจนวันตายก็ไม่มีทางสิ้นสุด  ขอให้หมู่ท่านทั้งหลายเลิกจากบาปเสียเถิดหันมาบำเพ็ญบุญ  บุคคลเรามันหันกลับได้แต่ต้นมือ  ยังไม่ทันสายหรอกเพราะสังขารของท่านยังอยู่  เหล่ามนุษย์และสัตว์ทั้งหลายที่เกิดมานี้  มันเกิดขึ้นมาพร้อมกับความนึกคิดต่างๆ นานาที่ทับถมจิตใจเราจนล้างออกไม่ค่อยจะไหว  ไม่ว่าไฟและน้ำลุกลามอยู่ในจิตใจของท่านทุกตัวตน  ถ้าความนึกคิดสิ่งอันใดไม่สมความปรารถนาในตัวตนแล้ว  มันก็เกิดเป็นความทุกข์โศกเศร้าโศการ้องไห้ไปมาพรรณนาไม่ไหว  ทุกคนขอให้มีความตรึกตรองกันบ้าง  พยายามละกิเลสแห่งความโลภ  ความโกรธ  ความหลง  ออกเสียบ้าง  อย่าไปหลงนำคนอื่นเขาให้หลงอยู่ในความชั่วของตนเลย  เพราะความทุกข์เวทนาแห่งกายที่เกิดขึ้นนั้นจงดับมันเสีย  ถ้าดับได้แล้วก็จะเห็นความสว่างแห่งนิพพาน  ความเกิดแห่งตัณหาตามโลกธรรมแปดท่านทั้งหลายจงทำลายให้เสียสิ้นเชิง  จงใช้ปัญญาของตนเองเข้าพิจารณาดูเถิด  ถ้าหากท่านทั้งหลายไปมัวหลงอยู่แต่ปากแต่ท้องของตนเอง  ก็ทำให้เกิดการแย่งข้าวของเงินทองอาหารต่างๆ เกิดทะเลาะเบาะแว้งกันขึ้น  เพราะความเกิดที่เป็นอวิชชานั่นแหละ  มันปิดบังเหล่าท่านให้มืดมิดไม่ให้เห็นความสว่างแห่งพระนิพพาน  ให้รู้จักดับความเกิดของท่านเสียเถิด  จะได้พ้นจากกองทุกข์กันไปได้เสียที  ถ้าท่านหลงอยู่ในความเกิดของตนแล้ว  มันก็จะต้องหลงอยู่ในความตายของท่านนั่นเอง  ความหลงก็คือความกลัวที่มันฝังอยู่ในจิตใจของท่าน  ตั้งแต่อดีตชาติมาแล้วที่ฝังศพชาย-หญิงของท่านแต่ละบุคคลนั้น ในพื้นปัฐพีนี้จะไม่มีที่ฝังอยู่แล้วท่านเดินไปทุกวันนี้ก็เดินเหยียบย่ำไปบนหลุมฝังศพของท่านทุกย่างก้าว  ท่านอย่าไปหลงอยู่ในความเกิดอันหาผลมิได้เลย  ผลนั้นคือความพ้นทุกข์ทั้งปวงนำดวงวิญญาณเข้าสู่พระนิพพานเท่านั้น  จงทำจิตใจของเหล่าท่านทุกวันให้เกิดความสว่างแจ่มแจ้งแห่งพระนิพานเถิด  ละความโลภ  ละความโกรธ  ละความหลงที่มีอยู่ในจิตใจของท่านเสีย  ท่านจะเป็นสุขอย่างยิ่งทั้งภพนี้และภพหน้าฯ       

               อาตมาจำพรรษาอยู่ที่วัดธารอโศกเทวสถาน  พอออกพรรษาแล้วอาตมาก็ไปอยู่ที่วัดบ้านโง้ง  อำเภอประจันตคาม จังหวัดปราจีนบุรี เมื่อวันที่ 11 เดือนกุมภาพันธ์  พ.ศ. 2511  อาตมาได้มาพักอยู่ที่วัดดวงแขชั่วคราวคือในกรุงเทพฯ  อาตมาพบใบบอกบุญทอดผ้าป่า  ที่วัดเขาตำหนักสาลิกา  อำเภอเมือง  จังหวัดนครนายก  เพื่อสมทบทุนสร้างพระอุโบสถขึ้นใหม่  อาตมามีความเลื่อมใสมาก  เพราะครั้งสมัยอาตมานุ่งขาวห่มขาว  อาตมาได้ไปจำศีลกับหลวงปู่พระครูพิสีที่วัดตำหนักนั้นหลายปี  อาตมาได้รับผลทางด้านจิตใจศีลธรรมเป็นส่วนมากหาประมาณมิได้  อาตมาภาพจึงได้คิดทบทวนดูทางบุญกุศลศรัทธาที่ท่านบริจาคทานในทางวัตถุ  อุปกรณ์ต่างๆ เพื่อเป็นประโยชน์แก่ญาติโยมทั้งหลายที่ปรารถนามนุษย์สมบัติ  สวรรค์สมบัติ  นิพพานสมบัติ  อาตมาเป็นผู้ไม่มีวัดปัจจัยอะไร  มีแต่ศีลกับธรรมเท่านั้นที่จะแจกจ่ายให้ญาติโยมทั้งหลาย  อาตมาจึงแนะนำญาติโยมทั้งหลายเหล่าอุบาสกอุบาสิกาให้บริจาคทุนทรัพย์ไปทอดผ้าป่าที่วัดตำหนักสาลิกา  เอาเหตุเป็นที่ตั้งคืออายุของอาตมานี้เองจัดเป็นกองผ้าป่า 58 กอง  เพราะอายุของอาตมา 58 พรรษา  อาตมาได้บอกแก่ไวยาวัจกรคือโยมพันธ์  ยอดธรรม  เป็นผู้จัดการบอกบุญผ้าป่า 58 กองเพื่อเป็นอานิสงส์ของญาติโยมทั่วไป  ผ้าป่าสามัคคีธรรมในความพร้อมเพรียงกันแห่งบุญกุศล  ได้พร้อมเพรียงกันรวบรวมจตุปัจจัยไปทอดผ้าป่าคราวนั้นได้เงินสองพันบาทเศษ  นำไปทอดที่วัดเขาตำหนักสาลิกา  บุญกุศลก็สำเร็จลุล่วงไปได้ดี  สมความปรารถนาของญาติโยม       

               อยู่ต่อมาถึงเดือนมีนาคม พ.ศ. 2511  อาตมาภาพก็มาวัดบ้านโง้ง  ตำบลโพธิ์งาม  อำเภอประจันตคาม  จังหวัดปราจีนบุรี  มาเห็นกุฏิผุพัง  เป็นที่พักอาศัยไม่ได้  ญาติโยมในละแวกบ้านนั้นก็ขาดแคลนขาดสนกันเป็นส่วนมาก  แต่มีจิตใจยึดมั่นในการบริจาคศรัทธามั่นคง  ขาดแต่ทุนทรัพย์ เห็นแล้วก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

               อาตมาพิจารณาอยู่หลายวัน  คิดถึงเสนาสนะที่อยู่อาศัยของพระภิกษุ  สามเณร  ชีพราหมณ์  และญาติโยมใกล้ไกลที่จะมาอยู่ภายหลัง  ไม่มีที่พักอาศัยพักผ่อนกัน  อาตมาคิดแล้วจึงกลับไปวัดดวงแขอีก  อาตมาได้เล่าเรื่องราวให้ญาติโยมฟังถึงกุฏิที่ผุพังใช้อยู่อาศัยไม่ได้  จึงได้บอกบุญมายังญาติโยมผู้มีจิตศรัทธาในทางพุทธศาสนา  ญาติโยมทั้งหลายผู้มีจิตใจศรัทธาอย่างแรงกล้า  ก็ช่วยกันบริจาคทรัพย์ปัจจัยในการก่อสร้าง  กุฏิพัสดุ  ห้องน้ำห้องส้วม  จนเสร็จเรียบร้อยและทำการฉลอง  สิ่งที่ทำการซ่อมแซมเสร็จเมื่อเดือนกรกฎาคม  พ.ศ. 2511  รวมทุนทรัพย์ในการซ่อมแซมสิ้นไปประมาณ 11,107.60 (หนึ่งหมื่นหนึ่งพันหนึ่งร้อยเจ็ดบาทหกสิบสตางค์)

               และในปีนี้อาตมาก็ได้จำพรรษาอยู่ที่วัดบ้านโง้งจนตลอดพรรษา  ในเดือน 11 แรม 6 ค่ำ  วันเสาร์ มล. ทวีวัฒน์  และคุณนายจรัส  สนิทวงศ์ได้นำองค์กฐินไปถวายตามแรงศรัทธาของท่านลุล่วงไปได้ด้วยดี         

               อาตมาอยู่วัดนี้ต่อไปจนถึงวันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2511  ผู้ใหญ่พา ทรัพย์มั่น  ได้ไปหาอาตมาที่วัดบ้านโง้ง  เพื่อบอกถวายที่ดินไว้กับอาตมาประมาณ 30 ไร่กว่า  เพื่อถวายไว้ให้ก่อสร้างสำนักสงฆ์ไว้ในพระพุทธศาสนาให้ถาวรสืบไป  อาตมารับที่ดินแห่งนี้ไว้  ตั้งใจว่าจะทำการก่อสร้างให้เป็นสถานที่ฝึกจิตของพระภิกษุ - สามเณร-อุบาสก- อุบาสิกา  เพื่อผู้หวังในความสงบทางจิต จะได้มาปฏิบัติจิตกัน  ตามแนวของพระพุทธองค์ที่ทรงบัญญัติไว้

               ที่ดินแห่งนี้มีทำเลเหมาะที่ก็สงบ  เหมาะแก่ผู้ที่หวังสันโดษ  ตั้งอยู่ชายเขานันทา  บ้านทุ่งยาว  หมู่ที่ 16  ตำบลโพธิ์งาม  อำเภอประจันตคาม  จังหวัดปราจีนบุรี