-
ธรรมทางโลกุตรธรรมโดยย่อ
|
|
-
พระศาสดาสัมมนาสัมพุทธเจ้า
ตรัสธรรมของพระองค์ไว้อย่างยอดเยี่ยมสำหรับนักบวชชาย-หญิง
เพื่อมิให้ผิดหวังในทางนักบวชผู้แสวงหาทางที่จะออกจากกองทุกข์ให้สิ้นไป
จะได้ไม่มาวนเวียนเกิด-แก่-เจ็บ-ตายอีกต่อไปแต่อย่างใด
ทางที่จะละเว้นปราศจากนั้นมีดังต่อไปนี้
ขอให้ผู้ปฏิบัติพิจารณาโดยจำเพาะให้มันสั้นๆ
อย่าไปนึกคิดให้ยาวต่อๆ
ไป
ให้นึกคิดรู้แต่อย่างเดียวคือ
ให้พ้นจากทุกข์อย่างเดียวหนึ่งไม่มีสองไม่มีทางติดต่อนั้นเองๆ
|
|
-
1.
นักบวชชาย-หญิงสมควรให้รู้จักทางของนักบวช ศีล-สมาธิ-ปัญญา-วิปัสสนากรรมฐานของพระพุทธเจ้า
มีความหมายให้นักบวชชาย-หญิงละออกจากกาม
กามนี้คือความเกิดของมนุษย์และสัตว์นั้นเอง
กามนี้เป็นของชาวบ้านเป็นของผู้ครองเรืองเป็นของผู้มีสามีภรรยา
เป็นของผู้มีลูกมีหลานสืบๆ
ต่อๆ กันไป
กามนี้เวียนว่ายเกิดตายอยู่ในภพทั้งสามนี้เรื่อยๆ
ไป
จะหาทางสิ้นสุดลงมิได้
กามนี้มิใช่ของนักบวชแต่อย่างใด
ทางนักบวชนั้นมีอย่างเดียวคือหนึ่งไม่มีสองเป็นผู้ออกจากกามบ่อเกิดของสัตว์นั้นเอง
|
|
-
2.
ความกำหนัดแปลว่า
ความผูกพันหรือหน่วงเหนี่ยวจิตใจไว้ให้วนเวียนว่ายเกิดตายในซากศพของมนุษย์และสัตว์
วนอยู่ในภพทั้งสามนี้ไม่มีทางจะสิ้นสุดได้เลยนะท่านนักบวชชาย-หญิง
ความกำหนัดนี้มันเป็นความนึกคิดของคฤหัสถ์
เป็นความนึกคิดของมนุษย์และสัตว์
มันเป็นความนึกคิดของผู้มีสามี-ภารยา
เป็นความนึกคิดของผู้สะสมอยู่แห่งกามคือความเกิด ความเกิดนี้เป็นทางประกอบทุกข์
เกิดก็เป็นทุกข์-แก่ก็เป็นทุกข์
เจ็บก็เป็นทุกข์-ตายก็เป็นทุกข์ดังนี้
ผู้ปฏิบัตินักบวชชาย-หญิงสมควรละออกจากธรรมเหล่านี้ให้ได้
เพราะมิใช่ทางของนักบวชชาย-หญิงแต่อย่างใด
นักบวชชาย-หญิงให้รู้ไว้ว่าพระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้เป็นพระอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้า
ได้เข้าสู่นิพพานหนึ่งรู้ซึ้งโลกรู้ซึ่งธรรมได้นั้นท่านละจากธรรมเหล่าใด
สาวกชาย-หญิงที่ได้บรรลุอรหันต์ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าเข้าสู่นิพพานออกมากมายนั้น
ท่านก็แนะนำให้ออกจากกามคือความเกิดนี้หนึ่ง ท่านแนะนำให้ออกจากความกำหนัดคือความผูกพันหน่วงเหนี่ยวจิตใจไว้นี้อย่างหนึ่ง
นี้เป็นหลักทางของพระอรหันต์
เป็นทางพ้นออกจากกองทุกข์ได้อย่างแท้จริงนะท่านชาย-หญิง
อย่าไปหลงทางกรรมฐาน
โลกุตรธรรมที่เป็นญาณหยั่งรู้ด้วยตนเอง
ที่ละได้แล้วออกได้แล้วรู้ได้โดยจำเพาะตนเองเท่านั้นว่า
หนึ่งไม่มีสองขาดจากติดต่อทางโลกภพทั้งสามนี้ทั้งหมด
เหลือแต่พระนิพพานแห่งเดียวเท่านั้น
|
|
-
ส่วนสมาธิกรรมฐานอันใดใดก็ดี
ที่เพ่งหรือกำหนดดูรูปนามอยู่นั้นท่านเรียกว่านิมิต
เป็นทางโลกิยะธรรมสมถะกะสินนิมิตสามรูปฌานสี่ เป็นทางโลกิยะธรรมต่างหากนะท่านชาย-หญิง ให้จำไว้ไม่ต้องไปถกถามกันโดยไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
อาตมาเขียนแนวทางไว้ให้คงจะรู้ได้ให้ไตร่ตรองดูให้รู้แจ้งด้วย
"ทางธรรมโลกุตรธรรมไม่มีนิมิต
ไม่ได้พิจารณารูปนามแต่อย่างใด"
เพราะรูปนามมันเป็นของไม่เที่ยง
ท่านหลีกเลี่ยงไปทั้งหมดมิได้หลงงมๆ
งายๆ
อยู่รูปในนามแต่อย่างใดนะท่านชาย-หญิง
|
|
-
ทางพระอรหันต์ที่จะเข้าสู่พระปรินิพพาน
1-2
นั้นเป็นหน้าที่ของ
ศีล-สมาธิ-ปัญญาโดยจำเพาะ
ศีลได้แก่ความปราศจากละเว้น-ส่งคืน-ไม่อาลัยในสิ่งเหล่านั้น
สมาธิได้แก่ความยึดมั่นพระนิพพานเป็นอารมณ์
ปัญญาเหมือนแสงสว่างรู้แจ้งในกองสังขารรูปนามตนและผู้อื่น
ว่าเป็นสิ่งไม่เที่ยงไม่เอามาพิจารณาเป็นอารมณ์
ปัญญารู้ดับอุปาทาน
กายเวทนาและเบญจขันธ์สิ้นไป
ให้มีแต่แสงสว่างของจิตรูปนั้นเข้าสู่นิพพานต่อไป
ถึงได้เรียกว่า
ศีล-สมาธิ-ปัญญา
ตลอดมาถึงเราท่านทุกๆ
วันนี้
เพราะว่าเป็นทางตรัสรู้ของพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยพระองค์เอง
พระพุทธเจ้าถึงได้เอา
ศีล-สมาธิ-ปัญญา
ของพระองค์เองมาอบรมสั่งสอน
ผู้อื่นให้รู้แจ้งออกจากกองทุกข์ได้
พระองค์ไปแสดงศีล-สมาธิ-ปัญญาครั้งแรกต่อปัญจวัคคีย์ทั้งห้าฟัง
ปัญจวัคคีย์ได้ฟังแล้วก็ละเว้นตามไปถึงขั้นบรรลุปราศจากกองทุกข์
ได้เป็นพระอรหันต์ตามพระองค์ทั้งหมด
ต่อไปพระองค์ได้ไปแสดง
ศีล-สมาธิ-ปัญญา
ต่อพวกมนุษย์ชฎิล
สามพันสามคน 3,003
ได้ฟังศีล-สมาธิ-ปัญญาของพระพุทธองค์แล้ว
ก็ละเว้นตามไปถึงความดับกองทุกข์
บรรลุเป็นพระอรหันต์ตามคำสอนของพระพุทธองค์ไปทั้งหมดและก็ยังมี
ท่านหญิงอีกที่ได้ฟังธรรมคำสอน
ศีล-สมาธิ-ปัญญา
ของพระพุทธองค์แล้วก็พิจารณาละเว้นตามก็ออกจากองทุกข์ได้
บรรลุเป็นภิกษุณีอรหันต์ตามพระพุทธองค์ไปนับเป็นพันเป็นหมื่นๆ
ถ้าเราจะนับมาจากครั้งข้างพุทธกาลมาจนถึงเท่าทุกวันนี้
คงจะมีถึงแสนถึงล้านเรื่อยๆ
ไปกว่าจะหมดศาสนาห้าพันปี
เพราะว่าศีล-สมาธิ-ปัญญาของพระพุทธเจ้าที่ตรัสไว้ดีแล้ว
ให้ผู้ปฏิบัตินักบวชชาย-หญิงให้เดินตามไปก็จะถึงขั้นบรรลุอรหันต์ได้อยู่
เพราะว่าศีล-สมาธิ-ปัญญาของพระพุทธองค์ยังอยู่
พระโสดา-พระสกิทาคา-พระอรหัต-พะอรหันต์
ก็ต้องมีอยู่เป็นคู่กับศีล-สมาธิ-ปัญญา
พระโสดา-พระสกิทาคา-พระอรหัต-พระอรหันต์ไม่มีแล้ว
ศีล-สมาธิ-ปัญญาของพระพุทธเจ้าจะมีไปได้อย่างไรกันเล่า
ให้เราพิจารณาดูเท่านี้ก็รู้
ไม่ต้องไปถามท่านเหล่าใด
เพราะถ้าเราไปถามถูกผู้ที่มีความโลภ-ความโกรธ-ความหลง
ล่อล่วงแสดงตนเป็นอาจารย์สมาธิกรรมฐานสมถะวิปัสสนาปริวาสกรรมนานาประการ
เพื่อสะสมมิได้เดินตามคำสั่งสอนศีล-สมาธิ-ปัญญาของพระพุทธเจ้าแล้ว
ก็จะพูดตอบท่านว่าในสมัยนี้ไม่มีพระโสดา-พระสกิทาคา-พระอรหัต-พระอรหันต์ดอกท่าน
ผู้มีความโลภ-โกรธ-หลงอยู่ต้องตอบคำถามท่านดังนี้เป็นแน่นอนนะท่าน
(ข้อควรจำไว้)
เพราะว่าศีล-สมาธิ-ปัญญานี้เป็นของพระพุทธเจ้าบัญญัติไว้ฯ
|
|
-
ธรรมมีอยู่สองเหล่า
ธรรมเหล่าหนึ่งเรียกว่าโลกียะธรรมอยู่ในมนุษย์สมบัติ-สวรรค์สมบัติ
มีความโลภ-ความโกรธ-ความหลงอยู่
เรียกว่าสมถะพิจารณารูปนามอยู่
ไปกำหนดจิตเจตสิกตนที่เกิดดับๆ
อยู่
ไม่ละเว้นปล่อยวางแต่อย่างใด
เพราะมันเป็นทางธรรมของโลกียะ
กรรมกุศลและอกุศล
หลงเวียนว่ายตายเกิดอยู่เพราะกุศลมูลและอกุศลมูล
ที่ผู้ปฏิบัติเห็นรูปนามอยู่นั้นมันเป็นนิมิตรูปนามกุศลมูลอกุศลมูลด้วยกันทั้งหมด
เพราะว่ามันเป็นธรรมปฏิบัติของโลกียะธรรม
ก็ต้องมีนิมิตเห็นรูปนามอย่างนั้นเอง
แต่ผู้ปฏิบัติชาย-หญิงให้รู้ไว้ก็แล้วกันว่ามันเป็นธรรมเหล่าใด
เราจะได้ไม่ต้องสงสัยในธรรมทั้งปวง
เพราะธรรมมีอยู่สองเหล่าตามพระพุทธเจ้าบัญญัติไว้นั้น
มันไม่ผิดธรรมไปแต่อย่างใดแต่ให้รู้ว่าเราอยู่ในธรรมเหล่าใดเท่านั้น
จึงจะเหมาะสมแก่เราตามเพศนั้นๆ
ได้ถูกต้องดีนะท่านชาย-หญิง
เพราะว่าธรรมโลกียะสมถะนี้เป็นธรรมพิเศษของมนุษย์ที่ได้นับถือสืบๆ
กันมา
ธรรมนี้มีมาก่อนพระพุทธเจ้าเพราะเป็นธรรมประจำโลกภพทั้งสามเหล่านี้
เพราะลัทธิอื่นๆ
ศาสนาอื่นๆ
ได้นับถือกันมาว่าเป็นธรรมศักดิ์สิทธิ์ของมนุษย์ชาวโลก
ท่านก็สั่งสอนอบรมกันอยู่ในธรรมเหล่านี้ว่าเป็นธรรมปาฏิหาริย์ศักดิ์สิทธิ์
จริงอยู่เพราะว่าเป็นธรรมให้โลกอาศัยกันอยู่
เป็นธรรมกุศลและอกุศลเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในภพทั้งสามโลกนี้
จะหาทางที่จะสิ้นสุดลงมิได้
ธรรมเหล่านี้พระพุทธเจ้าท่านปฏิบัติสร้างบารมีสี่อสงไขยแสนมหากัป
ท่านก็ปฏิบัติตามธรรมเหล่านี้มาก่อนหมู่เราท่าน
จนจบแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ในธรรมพิเศษนี้
แต่มิใช่ธรรมตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าแต่อย่างใดนะท่าน
(ผู้ปฏิบัติสมควรจะรู้ไว้จะได้ไม่มีการสงสัย)
|
|
-
ธรรมอีกเหล่าหนึ่งนั้นพระพุทธเจ้าได้ตรัสรู้เป็นพระอรหันต์แล้ว
ท่านถึงได้มาตรัสศีล-สมาธิ-ปัญญา
อันเป็นธรรมโลกุตรธรรมเป็นทางเข้าสู่นิพพานต่อไป
ผู้ปฏิบัตินักบวชชาย-หญิงจะปฏิบัติตามธรรมทางโลกุตรธรรมของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เพื่อจะเข้าสู่พระอรหันต์เข้าสู่นิพพานท้ายที่สุดตามทางของพระพุทธเจ้าไป
ที่ท่านแนะนำถากถางไว้เตียนไว้ดีแล้วผู้รู้จักเดินตามไปมันง่ายๆ
ถึงที่สุด
ไม่เหมือนทางธรรมโลกียะธรรมดอกท่าน
เพราะทางโลกียะธรรมนั้นต้องกำหนดบ้าง
เพ่งดูบ้าง
ใช้สัญญาบ้าง
ใช้มโนยิทธิเพื่อจะได้เกิดนิมิตบ้าง
รูปฌานสี่บ้าง
อรูปฌานสี่บ้าง
วิชาสามบ้าง
ดูรูปดูนามตนและผู้อื่นบ้าง
ดูใต้ดินใต้น้ำดูภพดูภูมิต่างๆ
บ้าง
ดูได้ร้อยแปดพันประการไม่มีทางที่จะสิ้นสุดลงที่ใด
ได้แก่พิจารณารูปนาม-รูปธรรมนามธรรมเล่นๆ
ไปวนเวียนอยู่ในภพทั้งสามนี้เอง
ก็ถูกอยู่เพราะมันเป็นธรรมพิเศษของมนุษย์มันก็ต้องเป็นไปอย่างนั้น
เพราะมนุษย์ชาย-หญิงท่านต้องการอยู่ในธรรมเหล่านี้
มันถูกนิสัยของมนุษย์ชาย-หญิง
ส่วนทางโลกุตรธรรมของพระพุทธเจ้าที่ตรัสเป็นทางพระอรหันต์ไว้นี้
มันง่ายที่สุดสำหรับผู้ที่จะเข้าสู่อรหันต์นิพพานต่อไป
ท่านชาย-หญิงไปได้ทั้งนั้นเพราะเป็นทางละเว้น-ปราศจาก-ส่งคืน
มิให้อาลัยในสิ่งเหล่านั้นตามศีล-สมาธิ-ปัญญา
ที่ท่านอนุเคราะห์ไว้ให้แก่หมู่ชาย-หญิง
ให้วางเสียก็หมดกันเท่านั้นความสงบก็เกิดขึ้น
ความสว่างพระนิพพานก็ขึ้นมาแทนโดยไม่เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด
จบธรรมโลกุตรธรรมโดยย่อยฯ
|
|
-
อนึ่งผู้ปฏิบัติทั้งหลายชาย-หญิงก็ดีที่หลงผิดทางศีล
ที่หลงผิดทางธรรม ที่หลงผิดทางสมาธิ
ที่หลงผิดทางกรรมฐานสมถวิปัสสนา
ที่หลงผิดทางปัญญา
ถ้าหลงผิดทางในธรรมเหล่านี้ร้ายนักยิ่งกว่าหลงดงพงไพรไปเสียอีก
เพราะว่าศีลธรรมไม่มีอยู่ในตนนั้นเอง
ผู้ที่ได้เล่าเรียนอบรมได้ยินได้ฟังมามากๆ
จำได้หมายรู้ในธรรมที่กล่าวมานี้ก็ดี
เปรียบได้เหมือนผู้เห็นของห้าอย่างในทรรศนะอย่างนั้น
แต่มิได้ดูดดื่มให้มีรสอยู่ในตนแต่อย่างใด จะไปรู้เหตุและผลมาจากที่ใดกันเล่า ของห้าอย่างนั้นคือ
น้ำตาล-น้ำผึ้ง-เกลือ-บอระเพ็ด-มะขาม
ห้าอย่างนี้ผู้รู้ก็สักแต่ว่ารู้เห็นก็สักแต่ว่าเห็น
ไม่รู้ว่ารสสิ่งเหล่านั้นเป็นอย่างไรเปรียบได้เหมือนกับ
ผู้ปฏิบัติชาย-หญิงไม่รู้ว่าเราปฏิบัติอยู่ในธรรมเหล่าใดจะหารู้กันได้ไม่
เพราะไม่รู้ว่าธรรมที่มีอยู่ในตนคือธรรมเหล่าใด เราก็จะได้ลิ้มรสในธรรมเหล่านั้น
จะหวานเค็มขมขื่นเปรี้ยวอย่างไรเราก็จะรู้รสได้ดี
เราก็จะจัดผสมรสนั้นให้เกิดเป็นยาแก้โรคมนุษย์คนเราได้ไม่ต้องสงสัย
แต่ผู้มีโรค
โลภ-โกรธ-หลงอยู่จะยอมรับประทานยาในหมู่เราที่ได้ลิ้มรสที่มีอยู่แล้ว
ท่านจะยอมหรือเปล่าดังนี้ฯ
|
|
-
ดูก่อนผู้ปฏิบัติชาย-หญิงการปฏิบัติเอาจิตใจเรา
ให้เดินตามทางโลกุตรธรรม
ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ตรัสไว้ในหมู่เราท่านทุกๆ
วันนี้
มีอยู่หลักเดียวหรือทางเดียวหนึ่งไม่มีสองคือ
ไม่ต้องการให้จิตใจเราหลงท่องเที่ยวเกิดตายอยู่ในภพทั้งสามนี้แต่อย่างใด
ความนึกคิดของผู้ปฏิบัติต้องมีมูลอยู่อย่างนี้
เพราะผู้ปฏิบัติชาย-หญิงรู้ซึ่งทุกข์ในความเกิดเป็นทุกข์
ความแก่เป็นทุกข์
ความเจ็บเป็นทุกข์
ความตายเป็นทุกข์
เป็นภัยใหญ่มหาศาลเพราะธาตุสังขารกายเวทนานี้เอง
ผู้ปฏิบัติรู้ซึ้งในกองทุกข์ในธรรมเหล่านี้แล้ว
เหมือนสัตว์ถูกคุมขังอยู่จะหาทางออกจากที่คุมขังให้ได้เป็นเด็ดขาด
ผู้รู้ซึ้งอย่างนี้แล้วพอได้ยิน-ได้ฟัง-ได้อ่าน
เดินตาม ศีล-สมาธิ-ปัญญาว่าเป็นทางออกปราศจากทุกข์ได้จริง
จิตใจชาย-หญิงรู้ได้เช่นนี้แล้วก็ปล่อยวางกองทุกข์ได้โดยเด็ดขาด
ล่วงทุกข์ได้เป็นที่น่าอัศจรรย์ด้วยตนเอง
คือผู้พ้นออกจากความทุกข์ไปแล้วนั้นเอง
ถ้าผู้ปฏิบัติชาย-หญิงรู้ทุกข์ได้เหมือนกัน
แต่สงสัยอยู่ในธาตุสังขารกายเวทนาของตนและผู้อื่นอยู่ว่าเป็นตัวตน
ไม่อยากปราศจากกายสังขารธาตุที่เกิดอยู่ในกามภพโลกนี้
อยากจะนำเอารูปธรรมนามธรรมนี้เข้าสู่นิพพานตามจิตใจตนไปด้วย
มีความนึกคิดอยู่เช่นนี้พระพุทธเจ้าท่านถึงให้สมาธิกรรมฐานห้าไว้
ให้พิจารณาธาตุสังขารกายเวทนาว่าเป็นตัวบุคคลเราเขาหรือเปล่า
ท่านให้พิจารณา
ผม 1
ขน 1
เล็บ
1
ฟัน 1
หนัง 1
ที่เราอาศัยร่างของมนุษย์ชาย-หญิง
ที่เราให้อาหารขบฉันนุ่งห่มกันเวทนาร้อนหนาว
กันเวทนาความละอาย
ให้ธาตุสังขารกายเราท่านอยู่ในทุกๆ
วันนี้มันเที่ยงหรือไม่เที่ยง
ท่านถึงให้พิจารณาผม-ขน-เล็บ-ฟัน-หนัง
ให้ผู้ปฏิบัติรู้เห็นขึ้นด้วนตนเอง
ให้มีความเบื่อหน่ายปล่อยวางได้
รู้ว่าเป็นธาตุทั้งปวงของสัตว์มนุษย์ก็จะปล่อยวางเสียได้
เพราะผู้รู้ทุกข์อริยสัจอยู่แล้วให้พิจารณากรรมฐานห้า
เลิกถอนทิฐิในความเห็นผิดคิดผิดออกจากจิตใจของตนเองได้
ไม่ต้องสงสัยในกามของความเกิดเป็นทุกข์
ตัดความกำหนัดที่จิตใจตัวเองหลงผูกพันหน่วงเหนี่ยวอยู่
ให้ขาดออกจากจิตใจไปก็พ้นจากความเกิด-แก่-เจ็บ-ตายไปเท่านั้น
ความเกิดไม่มีแก่เราความเจ็บตายไม่มีแก่เราอีกแล้ว
ท่านเรียกว่าพ้นไปแล้วนั้นเองฯ
|
|
-
ดูก่อนผู้ปฏิบัติชาย-หญิงท่านเหล่าใดไม่รู้ทุกข์
ไม่เห็นทุกข์ที่กล่าวมานี้
มีความอยากจะประพฤติลองดูในทางโลกุตรธรรมทาง
ศีล-สมาธิ-ปัญญา
นี้จะรู้แจ้งได้ยากที่สุด
เพราะผู้ปฏิบัติไม่มีมูลความจริงใจนั้นเอง
เลยกลายเป็นผู้ประมาทในตนและผู้อื่นไปเสียทั้งหมดก็ได้
ไปหาว่าพุทธศาสนาสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่มีมรรคผลดังนี้ก็เป็นได้
เพราะผู้หลงอยู่ในสังขารตนและผู้อื่นไปมองเห็นความหลงของตน
ไปนึกคิดเห็นแก่ปากแก่ท้องเป็นของสำคัญ
ไม่ยอมรับรู้สิ่งอื่นๆ
ที่จะเป็นภัยแก่กองทุกข์ที่จะมาถึงตนและผู้อื่นแต่อย่างใด
เพราะความหลงนี้ร้ายนักยิ่งกว่ากองเพลิงนะท่าน
ผู้ปฏิบัติทางโลกุตรธรรมนี้เพื่ออยากรู้อยากเห็นในทางปฏิบัตินี้
แต่เป็นผู้สนใจอยู่ก็ดีถ้าเลื่อมใสในพุทธศาสนาอยู่ก็มีผลเหมือนกัน
แต่ให้เดินตามทางทาน-ศีล-ภาวนา
ก็แล้วกันก็จะมีผลได้
ถ้าไม่เดินปฏิบัติตามทางทาน-ศีล-ภาวนา
แล้วไม่มีผลแต่อย่างใดนะท่าน
ผู้ปฏิบัติจะทำจิตใจของตนให้เข้าสู่
ศีล-สมาธิ-ปัญญา
ในทางโลกุตรธรรมพระพุทธเจ้าตรัสไว้นี้
ให้รู้ซึ้งในการเสียสละในการบริจาคทาน
1
ให้รู้จักอันควรละเว้นให้เกิดประโยชน์ขึ้นแก่ตนและผู้อื่น
ให้ละเว้นทั้งกาย-วาจา-ใจ
ปราศจากสิ่งที่ชั่ว
ให้ประพฤติสิ่งที่ดีตามศีลสิกขาบท
1
ให้มีความอ่อนน้อมเคารพต่อพระรัตนตรัยน้อมเอามาเป็นที่พึ่งสิ่งอื่นๆ
จะยิ่งกว่าย่อมไม่มี
ให้รู้จักกระทำจิตใจของตนให้สงบตามภาวนาพิจารณาให้รู้เหตุและผล
1
ก็จะกระทำจิตใจตนและผู้อื่นให้โลกเจริญรุ่งเรืองไปได้เท่ากัปแผ่นดิน
ผู้รู้เช่นนี้ก็พอจะปฏิบัติตามทางโลกุตรธรรมได้อยู่
เพราะธรรมเหล่านี้จะมาบังเกิดในทางจิตใจให้เหตุและผลรู้ทุกข์รู้สุขรู้บุญรู้บาปได้
จะมาบังเกิดแก่จิตใจของผู้ปฏิบัติเอง
ต่อไปก็จะรู้บ่อเกิดกองทุกข์ได้และก็จะรู้ทางออกจากกองทุกข์ได้ตามพระพุทธเจ้าชี้ทางโลกุตรธรรม
เป็นธรรมละเว้นปราศจากส่งคืนไม่อาลัยในภพทั้งสามนี้แต่อย่างใด
ผู้ปฏิบัติที่ยังไม่รู้กองทุกข์เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย
ขอให้รู้ซึ้งในทางทาน-ศีล-ภาวนา
ที่กล่าวมานี้เสียก่อน
ก็จะเกิดมรรคผลขึ้นด้วยตนเอง
ขั้นปัญญานะท่านชาย-หญิงฯ
|
|
-
ถ้ามีจิตใจเกิดขึ้นเป็น
ทาน-ศีล-ภาวนา
ได้อย่างเต็มที่แล้วเราต้องการบริจาค เราต้องใช้สติปัญญาพิจารณาดูก่อน
ที่ไหนเป็นเขตบุญเนื้อนาบุญตามพระพุทธเจ้าบัญญัติไว้
เขตบุญเนื้อนาบุญนั้นคือ
ภิกษุ-สามเณร-ชี-พราหมณ์ผู้ทรงเพศพรหมจรรย์
ที่เดินตามศีลตามธรรมของพระพุทธองค์
ที่ท่านทรงบัญญัติไว้ว่า
นักบวชชาย-หญิงให้ออกบิณฑบาตโปรดญาติโยม
ใกล้ไกลตามอัธยาศัยในเวลาตอนเช้าอย่าให้ขาดสาย เพราะว่านักบวชเหล่านี้เป็นผู้ทรงศีลภาวนาของพระพุทธองค์ไว้ให้ถาวรสืบๆ
ต่อๆ ไป
ถาวรถึงหมู่เราท่านทุกๆ
วันนี้
นักบวชชาย-หญิงต้องอยู่ขอบเขตศีลและธรรมให้ปราศจากโลภ-โกรธ-หลง
ให้ทำจิตใจของตนให้ไปตามศีลธรรม
ให้เลิกละในการพนันขันสู้และกีฬาต่างๆ
อย่าเล่นอย่าดูอย่าฟังในการเล่น
เป็นการมอมเมาจิตใจตนและผู้อื่นให้เกิดความโลภ-ความโกรธ-ความหลง
ในการสะสมอยู่ในความกำหนัดมัวเมาอยู่
ผู้เป็นนักบวชชาย-หญิงไม่ควรนะท่านฯ
|
|
-
อนึ่งนักบวชชาย-หญิงที่อยู่ในเพศพรหมจรรย์นี้
ไม่สมควรไปยกมือไหว้คฤหัสถ์
และผู้ครองเรือนที่มีสามี-ภรรยา
มีลูกมีหลานอยู่เด็ดขาดเพราะจะมีโทษอยู่
2
สถา
น
|
|
-
ข้อ 1
นักบวชชาย-หญิงเป็นผู้ทรงศีลธรรมอยู่ในพุทธศาสนาสัมมาสัมพุทธเจ้าไว้ให้ถาวรสืบๆ
ต่อไปนี้
ถ้าท่านนักบวชไปกราบไหว้คฤหัสถ์แล้ว
จะทำให้จิตใจคฤหัสถ์เหล่านั้นขาดจากความเคารพพุทธศาสนาสัมมาสัมพุทธเจ้าไปทั้งหมด
ขาดจากสัญลักษณ์ของพระพุทธเจ้าไปจะเกิดจิตใจวิบัติขึ้น
กระทำให้จิตใจประชาชนดุร้ายกระทำไปต่างๆ
เพราะขาดจากการเคารพศีลและธรรมในสัญลักษณ์ของพระพุทธองค์
ที่ท่านยกไว้ให้แก่ผู้ทรงเพศพรหมจรรย์ตามลำดับขั้น
ในเขตบุญเนื้อนาบุญของมนุษย์และเทวบุตรเทวดาอินทร์พรหมและหมู่เทพทั้งหลาย
ตลอดหมู่เถรทั้งหลายและเทวพรหมและพรหมโลก
พร้อมด้วยพระยาเวชสุวรรณโน-อสูร-ครุฑ-นาคทั้งมวล
ก็เป็นผู้เคารพกราบไหว้บูชาทำบุญให้บริจาคทาน
แก่ผู้ทรงศีลในทางพรหมจรรย์ชาย-หญิงนี้เอง
ถึงได้เป็นผู้มีเดชยศภาบรรดาศักดิ์
ก็เพราะภิกษุ-สามเณร-ชี-พราหมณ์นี้เอง
ถ้าท่านเหล่าใดไม่เคารพบูชาในทางศีลภาวนาที่เราบริจาคให้ท่าน
ให้แก่สัญลักษณ์ของพระพุทธองค์แล้วศรัทธาจะสูญไปเปล่าๆ
นักบวชพรหมจรรย์ชาย-หญิงก็ดีให้แนะนำอุบาสกอุบาสิกาให้รู้อานิสงส์ทางบุญนี้ด้วย
บ้านเมืองจะได้ร่มเย็นเป็นสุขกันบ้าง
แนะนำให้ญาติโยมทำบุญใส่บาตรแก่หมู่ชีที่ทรงเพศพรหมจรรย์ผู้ทรงศีลแปด-ศีลสิบประจำ
และทรงเพศพรหมจรรย์ตามวัดต่างๆ
ที่อยู่ในเขตปัตโตสงฆ์ทางศีลธรรมโดยแท้
ภิกษุ-สามเณร-ชี-พราหมณ์ไปยกมือกราบไหว้คฤหัสถ์แล้ว
ทำให้พุทธศาสนาสัมมาสัมพุทธเจ้าเสื่อมขาดจากจิตใจของมนุษย์ทั้งมวลนะท่านทั้งหลาย
อย่าไปถือตามผู้ไม่รู้ไปคอยเอาแพ้เอาชนะอยู่นั้นเอง
จะเป็นศีลเป็นธรรมได้อย่างไรกัน
เพราะผู้อยู่คอยตายจะไปรู้ความหมายของพระพุทธเจ้าได้อย่างไร
เอาแต่ตนผู้เดียวไม่ดูพุทธศาสนาจะอยู่ถาวรต่อๆ
ไปอย่างไรกันบ้าง
รู้แต่พูดว่าศาสนาจะเสื่อมแต่ไม่รู้จักฟื้นฟูนักบวชชาย-หญิง
ในทางเนกขัมมะบารมีพรหมจรรย์ของพระพุทธเจ้ากันบ้าง
แนะนำญาติโยมให้เกิดศรัทธาตามหน้าที่ของตนที่ได้รับเป็นอุปัชฌาย์
หรือครูบาอาจารย์เจ้าวัดที่สำนักสงฆ์ต่างๆ
แนะนำญาติโยมนักปราชญ์บัณฑิตให้เกิดศรัทธา
ให้รู้ศรัทธาในเหตุและผลในทางนักบวชฝ่ายหญิงในทางขบฉัน
เพราะว่าเหล่านี้มาจากภิกษุณีเป็นบุรุษสี่เหล่า
มาตามพระพุทธเจ้าบัญญัติไว้ให้ศาสนาเจริญรุ่งเรืองถาวรต่อไปได้
อย่าไปเห็นผิดนึกผิดคิดผิดว่าจะชั่วอย่างนั้นว่าจะดีอย่างนี้
ไม่ว่าทางโลกและทางธรรมมนุษย์และสัตว์ชาย-หญิงทิ้งกันไม่ได้
สวรรค์-พรหมทุกๆ
ชั้นก็มีชาย-หญิงทิ้งกันไม่ได้
พระนิพพานก็มีทิ้งพระอรหันต์ชาย-หญิงทิ้งกันไม่ได้
ทิ้งได้แต่กิเลส-ตัณหา-อาสวะ-โลภ-โกรธ-หลง
เท่านั้น
ชาย-หญิงนี้ทิ้งกันไม่ได้เพราะพระพุทธเจ้าตรัสไว้แล้ว
สิ่งอันใดละได้ท่านให้ละเสีย
สิ่งอันใดที่ละไม่ได้พระพุทธเจ้าไม่ได้ละ
ถ้าเราไปหลงละอยู่ยิ่งละยิ่งมืดเลยเป็นอวิชชา
เป็นผู้ไม่รู้ทางพระนิพพานสวรรค์พรหมนั้นเอง
แนะนำให้โยมทั้งหลายทำบุญใส่บาตรข้าวสุกอาหารในเวลาเช้าถึงเที่ยง
การบริจาคผ้านุ่งห่มยารักษาโรคถวายได้ทุกเวลา
"ชี"
แปลว่านักบวชท่านหญิงแห่งพรหมจรรย์ศีลแปดเป็นต้นไป
สามารถทำกิเลส-ตัณหา-อาสวะ-โลภ-โกรธ-หลง
ให้สิ้นไปจากสันดานตนไปได้
ถึงซึ่งพระนิพพานได้อยู่ทุกท่า
|
|
-
ถ้าเป็นนักบวชหญิงห้าม
อย่าไปเรียนสอบไล่เหมือนท่านชาย
ยกปริญญาบัตรตราตั้งไม่ได้
ให้ตั้งตนเคารพธรรมคุรุแปดประการ
ให้อยู่อาวาสที่มีปัตโตสงฆ์เสมอๆ
ไป
ให้ดูข้อวัตรปฏิบัติให้จำคุรุธรรมแปดประการ
ให้ได้ทุกๆคนไป
เพราะเป็นหลักปฏิบัติฝ่ายหญิงโดยจำเพาะ
ให้รักษาจิตใจของตนให้ไปตามศีลและธรรมโดยเคร่งครัดตามอิริยาบถของท่านหญิง
ให้สั่งสอนสตรีฝ่ายหญิงด้วยศิลปศาสตร์มิให้เกี่ยวข้อง
กิจการงานต่างๆ
อันนี้เป็นการประณีตของนักบวช
ให้อุปถัมภ์บิดามารดาของตนโดยจำเพาะ
เพื่อจะถอนตนและผู้อื่นให้ออกจากกองทุกข์ในความเกิด-แก่-เจ็บ-ตายอันเป็นทุกข์อย่างยิ่ง
โดยมากที่เข้าใจกันอยู่โดยผิดๆ
นั้นก็คือ
ภิกษุสมภารนั้นเองเป็นผู้กีดกันนักบวชฝ่ายหญิง
ไม่ให้ออกบิณฑบาตข้าวสุกตามกิริยาบถนักบวชในทางพุทธศาสนา
สัมมาสัมพุทธเจ้าที่ท่านสอนไว้ดีแล้ว
ทำไมไม่ส่งเสริมไว้ให้ถาวรสืบไป
ภิกษุณีไม่มีแล้วก็จริงอยู่
แต่เหล่าชียังมีอยู่แทนในทุกวันนี้
สมมุติสงฆ์ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่แทนในทุกวันนี้
สมมุติสงฆ์ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่มากมายก็เนื่องมาจากภิกษุท่านชายนั้นเอง
จะให้พิจารณาดูเราจะทำนุบำรุงพุทธศาสนาสัมมาสัมพุทธเจ้าให้สืบๆ
ถาวรต่อไปได้
ก็เพราะบุรุษสี่เหล่านี้เอง
ทุกวันนี้ก็คือภิกษุ
1
ชี 1
อุบาสก 1
อุบาสิกา
1
ล้วนแต่เป็นสาวกในพุทธศาสนาสัมสัมพุทธเจ้าด้วยกันทั้งนั้น
ถ้าขาดบุรุษสี่ไปศาสนาก็จะเสื่อมลงท้ายที่สุดขาดความเลื่อมใสทางนักบวชไป
ศรัทธาก็ตกตามมาโดยไม่รู้สึกตัวกัน
ภิกษุ-สามเณรไม่มี
ชีเป็นนักบวชอยู่ยังดีกว่าไม่มีนะท่าน
(ห้ามนักบวชท่านหญิงที่เป็นชีขอนิสัยจากปัตโตสังฆ์แล้วนั้นห้ามไม่ให้สึกเป็นเด็ดขาด
ส่วนที่ให้บวชเป็นพรหมณีเพื่อเป็นบุญกุศลไปดีกว่า
ไปได้มาได้อาจารย์สมภารรับทราบด้วยในข้อนี้)
ส่วนดีชั่วนั้นให้พิจารณาดู
จะว่าชายดีหรือจะว่าหญิงดี
ถ้าเราจะว่าท่านหญิงชั่วนั้นเป็นไปไม่ได้
ถ้าว่าชั่วมันก็ต้องชั่วด้วยกันทั้งชายทั้งหญิงนั้นเอง
ถ้าดีก็ต้องดีด้วยกันทั้งชายหญิงนั้นเอง
จะว่าหญิงชั่วฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะท่าน
เว้นได้แต่จะกลั่นแกล้งกันเท่านั้นถึงจะสามัคคีเข้ากันไม่ได้
โดยจะคอยเอาแพ้เอาชนะซึ่งกันและกัน
นั้นเองถึงเป็นมารผจญ
ถ้าจะเข้าสู่สวรรค์นิพพานด้วยกันแล้วไม่มีขัดที่ตรงไหน
บางสำนักห้ามสตรีท่านหญิงไม่ให้เข้าไปในสถานที่สักการะบูชาพระรัตนตรัยเลยก็มี
ท่านเหล่านั้นจะไปสวรรค์พระนิพพานได้อย่างไรกันเล่า
หมู่ท่านเหล่านี้อยากดีเกินไปกลายเป็นเปรตสัมพเวสีไปไม่มีที่ปฏิสนธิ
จะเกิดอีกก็ไม่ได้จะจุติตามภพตามภูมิสวรรค์นิพพานก็ไม่ได้
เลยกลายไปตามหมู่ลมหมุนไปหมุนมา
จะหาทางพักพิงมิได้เลย-ตามพระพุทธเจ้าบัญญัติในหมู่เปรตทั้งหลาย
เพราะมีจิตใจเกลียดท่านหญิงนั้นเอง
รักก็ติดที่ติดนี้ก็ยังดีกว่าเกลียด
ถ้าเราเป็นผู้ปฏิบัติตามศีล-สมาธิ-ปัญญาของสัมมาสัมพุทธเจ้านี้
ยังไม่สิ้นอาสวะเข้าสู่นิพพานยังไม่ได้
เราก็ยังมีทางเกิดกับท่านหญิงอีกต่อๆ
ไปจนสิ้นอาสวะชาติหนึ่งจงได้
เพราะไม่มีความรังเกียจแก่ท่านหญิงแต่อย่างใด
เราท่านเป็นผู้ปฏิบัติต้องสงเคราะห์ท่านชาย-หญิงทั้งหมด
มีสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในทางพระรัตนตรัยอยู่ที่ไหน
เราท่านผู้ปฏิบัตินี้ต้องนำกาย-วาจา-ใจท่านหญิง-ชายเข้าให้ถึงในสถานที่นั้นๆ
อยู่เสมอๆ ไป
พระนิพพานนั้นไปได้ทั้งท่านชายและท่านหญิงนะท่านไม่ต้องสงสัยแต่อย่างใด
ชาย-หญิงนี้ดีก็ดีด้วย
ชั่วก็ชั่วด้วยกันนั้นแหละ
จะเข้าสู่พระนิพพานก็ต้องไปทางเดียวกันนั้นแหละ
จะเข้าสู่พระนิพพานก็ต้องไปทางเดียวกันนั้นแหละ
มีทางสายเดียวหนึ่งไม่มีสองไปได้แต่อย่างใด
จบข้อคิดพิจารณาแต่เท่านี้
|
|
